Η μεταβίβαση της εκλογικής δύναμης – κληρονομικώ δικαίω – από τους γονείς των πολιτικών οικογενειών στα παιδιά τους πάντα σκανδάλιζε. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που ξεκινούν από τις χαμηλότερες βαθμίδες της πολιτικής ζωής του τόπου και φθάνουν στις υψηλότερες.
Η πρωθυπουργία άλλωστε των τελευταίων χρόνων ήταν υπόθεση που έπαιζε σε περιορισμένο αριθμό επιθέτων. Στη δημόσια κριτική έχουν αναπτυχθεί δυο βασικά επιχειρήματα. Το πρώτο που λέει ότι η πολιτική ζωή δεν μπορεί να διαμορφώνεται ως «κλειστό επάγγελμα». Το δεύτερο που απαντά στο πρώτο και λέει το αυτονόητο, ότι ο λαός είναι εκείνος που επιτρέπει, απορρίπτει ή εγκρίνει φαινόμενα οικογενειοκρατίας.
Τείνω να υποστηρίζω το δεύτερο.
Ο κυρίαρχος λαός έχει τη βασική ευθύνη της διατήρησης της όποιας οικογενειοκρατίας καταγράφεται στο πολιτικό σκηνικό. Εξάλλου θα ήταν άδικο να αποκλείεται ο γιος, επειδή ο πατέρας του ήταν βουλευτής.
Θα πάω κι ένα βήμα παρακάτω. Θα ήταν εξίσου άδικο να αποκλείεται ο πατέρας ή η μητέρα επειδή ο γιός θα ήθελε να πολιτευθεί.
Θα ήταν πιο αληθινό και λιγότερο υποκριτικό να πάψουν οι θυσίες του τύπου «Ήθελα, αλλά θυσιάστηκε για το παιδί μου».
Θα ήταν πιο γενναίο, στις περιπτώσεις που γονείς και παιδιά είχαν την ίδια πολιτική στόχευση, να την εκφράζουν συμμετέχοντας στο ίδιο ψηφοδέλτιο.
Εν κατακλείδι, δεν είναι ενοχλητική η επονομαζόμενη οικογενειοκρατία, αλλά η οικογενειοκρατία που υποκρύπτεται. Πολύ περισσότερο, όταν το πρώτο και τελευταίο λόγο έχει ο πολίτης.
Ε.Κ.