Οι δημοσκοπήσεις της Opinion και της GPO που δημοσιεύτηκαν αυτές τις ημέρες επιβεβαίωσαν αυτό που όλοι διαπιστώνουμε στο περιβάλλον μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει μία μη αναστρέψιμη πτωτική πορεία.
Ξεκίνησε με τη φιλοδοξία των «σεναριογράφων και παραγωγών» ως blockbuster και κινδυνεύει να «κατέβει» από τις οθόνες ελλείψει κοινού.
Τι πήγε στραβά; Τίποτα. Απλά η «ομάδα παραγωγής» εξέλαβε το επιθυμητό για πραγματικό και επένδυσε σε πρωταγωνιστή, ηθοποιούς και συνεργείο που στα απλά ελληνικά «δεν τραβούσαν», για να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα της υπερπαραγωγής και να εγκατασταθεί μόνιμα στο πολιτικό σκηνικό ως ο δεύτερος, εναλλακτικός πόλος! Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, αλλού να πατούν κι αλλού να βρίσκονται, όταν αντί για ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων, το ρίχνουν στον σουσουδισμό.
Η σταδιακή, αργή είναι αλήθεια, δημοσκοπική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, δημιουργεί ελπίδες για τη διαμόρφωση ενός πιο ισορροπημένου πολιτικού συστήματος, αποτελούμενο από θεσμικά κόμματα με τις επιμέρους διαφορές τους, αλλά την κοινή τους στάση ως προς τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, την εξωτερική πολιτική και άμυνα, καθώς και τον σεβασμό τους απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Όσο απομακρυνόμαστε από την «κλεμμένη δεκαπενταετία» των «αντιμνημονιακών αγώνων», της αμφισβήτησης των διεθνών συμμαχιών της χώρας και των σχέσεών της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η ζημιά που επέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα και στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί ένα άκρως διδακτικό παράδειγμα για το πως οι κοινωνίες «μαθαίνουν με τον δύσκολο τρόπο» τα αναγκαία εκείνα μαθήματα που θα τους δείξουν το δρόμο προς το μέλλον.
Αν και ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε τη μόδα της διακυβέρνησης του αριστερού λαϊκισμού στην Ευρώπη, βλέπουμε πως σήμερα η τάση αυτή έχει υποχωρήσει αισθητά.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι βρίσκεται «αλλού». Κατρακυλάει στις δημοσκοπήσεις, αλλά ο νυν αρχηγός του δηλώνει πως στόχος του είναι να κερδίσει στις επόμενες εθνικές εκλογές. Αναρωτιέμαι αν βαθιά μέσα του πιστεύει ότι έχει πιθανότητες να είναι τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές, αφού ακόμη και το ΚΚΕ δείχνει να ξεπερνάει τον ΣΥΡΙΖΑ στις προτιμήσεις των αριστερών, τουλάχιστον, ψηφοφόρων.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια χαώδης απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε αυτό που θεωρούν ως πραγματικότητα, ο νέος αρχηγός και η φρουρά του στον ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι απορίας άξιον πως αυτοί οι άνθρωποι, ενώ βλέπουν το κόμμα τους να φυλλορροεί καθημερινά, να εκφράζουν φιλοδοξίες λες και μετρούν το μπόι τους με βάση τη σκιά του και μάλιστα το μεσημέρι μιας ηλιόλουστης ημέρας.
Σκληρό πεδίο για τα ανθρώπινα η πολιτική, μα όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια, λέει η παροιμία. Δεν έχει θέση για εκείνους που με περισσή αλαζονεία και έπαρση διατείνονται πως μπορούν να αλλάξουν τη φορά με την οποία γυρίζει η γήινη σφαίρα εκδίδοντας μία κομματική εντολή ή εκτοξεύοντας ένα σύνθημα.
Ποιος δεν θυμάται το σύνθημα «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο» το οποίο περιέφεραν εν είδη Επιταφίου πριν το 2015, αλλά όταν ανέλαβαν την εξουσία υπέγραψαν το 3ο και χειρότερο από άποψη όρων και προϋποθέσεων μνημόνιο, ενώ μόλις προχθές κάποιοι από τους πρωταγωνιστές εκείνης της κακοπαιγμένης επιθεώρησης παραδέχτηκαν πως «αν είχαμε αποδεχτεί και εφαρμόζαμε το mail Χαρδούβελη θα κυβερνούσαμε ακόμη».
Από πολιτικής και, κυρίως, ιστορικής άποψης, η «περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ», ήταν άκρως διδακτική για τους πολίτες. Τους έδειξε περίτρανα πως τα ωραία λόγια τα μεγάλα, τα εύκολα συνθήματα απευθυνόμενα στο θυμικό και η παντελής απουσία οργανωτικού ταλέντου, μπορούν πανεύκολα να οδηγήσουν σε καταστροφή. Μπορεί πολλοί να παρασύρθηκαν, μα όταν ο κόμπος έφτασε το χτένι, υποχρεώθηκαν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και να ανακρούσουν πρύμναν.
Τώρα, όταν το μόνο που απομένει είναι οι τίτλοι του τέλους, οφείλουμε να πούμε πως τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν στο «μάγο» της πολιτικής, «το ηγέτη που πιάνει πουλιά στον αέρα», τον Αλέξη Τσίπρα, τον άνθρωπο που πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 3%, τον έκανε κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να απομυθοποιήσει το μεγαλύτερο ταμπού της χώρας από το 1974 και μετά. Δεν το λες και λίγο αυτό το κατόρθωμα. Τη θέση του, πάντως, στη σύγχρονη ιστορία την κατέλαβε.