ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ: Ή μαζί «αλλάζουν» ή χώρια… βουλιάζουν

Και θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως: για τον ίδιο λόγο, που ο Αλέξης Τσίπρας πίνει εσχάτως τον πρωινό του καφέ στο Μέγαρο Μαξίμου, μαζί με τρία στελέχη από το «παλιό ΠΑΣΟΚ», που έχουν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ: τον Γιάννη Ραγκούση, τον Νίκο Μπίστη και τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.

Με το χέρι στην καρδιά, επιχειρήστε αν θέλετε, να απαντήσετε στο εξής: δεν σας κάνει εντύπωση, που αίφνης βάλθηκαν όλοι να μας πείσουν ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένα μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο και η Φώφη Γεννηματά έκανε λάθος, που με την στάση της τον απομάκρυνε, ουσιαστικά, από το ΠΑΣΟΚ; Ούτε ένας, βρε άνθρωπε, να υποστηρίξει το αντίθετο; Να… ψελλίσει, έστω, ένα «καλά έκανε η Φώφη»; Τίποτα; Τόσο μεγάλο ήταν το ολίσθημα της κυρίας Γεννηματά, τόσο σοβαρό το «ατόπημά» της; Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε… Η αλήθεια, ωστόσο, εκτιμώ ότι είναι άλλη. Λαμβάνοντας τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων και, εν συνεχεία, της ευρω-κάλπης της 26ης Μαΐου, στο Κίνημα Αλλαγής δεν «καταστρώνουν», πια, σχέδια νίκης. Αντίθετα, προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Προετοιμάζονται, για να διαχειριστούν την ήττα.

Και τι είναι ήττα για το ΚΙΝΑΛ; Το 7,72% των ευρωεκλογών. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Ήττα ήταν για το κόμμα της Φώφης Γεννηματά αυτό το 7,72%. Και κάτι ακόμα: ήταν «ταβάνι». Με τις δημοσκοπήσεις να του δίνουν ακόμα και διψήφια ποσοστά, ή να το «ρίχνουν» το πολύ μέχρι το 8%, το Κίνημα Αλλαγής γνωρίζει πολύ καλά ότι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου: να εδραιωθεί ως το αντίπαλον δέος του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της Κεντροαριστεράς και να «ψαλιδίσει» ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Κόντρα στο κύμα αισιοδοξίας που προηγήθηκε της κάλπης, κόντρα στον πήχη του διψήφιου ποσοστού, που έβαζαν επιφανή στελέχη του ΚΙΝΑΛ, το 7,72% ήταν «χαστούκι» για τη Χαριλάου Τρικούπη και μήνυμα για την ηγεσία της. Το αφήγημα «τη μία ΚΙΝΑΛ, την άλλη ΠΑΣΟΚ», ουδόλως έχει πείσει. Ελάχιστοι «τσίμπησαν» -και το έδειξαν στην κάλπη. Ο δρόμος, λοιπόν, για την επόμενη μέρα, είναι «μονόδρομος»…

Με τις εκλογές της 7ης Ιουλίου να πλησιάζουν, στο ΚΙΝΑΛ δείχνουν επιτέλους να κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να «αλληθωρίζουν» άλλοτε προς τη Νέα Δημοκρατία και άλλοτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Προτού καταλήξουν να έχουν την τύχη του… Ποταμιού, πρέπει να αποφασίσουν που θα πάνε. Και επειδή η προηγούμενη, μνημονιακή κυβερνητική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία, επί Βενιζέλου και Σαμαρά, δεν τους βγήκε σε καλό και «στιγμάτισε» για πάντα την παράταξη, επιλογές δεν υπήρχαν πολλές. Θέλοντας και μη, θα πάνε με τον επίσης «λαβωμένο» ΣΥΡΙΖΑ, να… γλείψουν μαζί τις πληγές τους και να προσπαθήσουν να περισώσουν ό,τι μπορούν.

Σε αυτό το εγχείρημα της επόμενης μέρας, στο νέο αφήγημα λίγο πριν και -κυρίως- πολύ μετά τις προσεχείς εκλογές, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είχε χώρο. Η θεωρία του για «στρατηγική ήττα της κυβέρνησης» έριχνε βαριά «σκιά» στην προσπάθεια του ΚΙΝΑΛ για διμέτωπο απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Το πώς αυτή η «στρατηγική ήττα της κυβέρνησης» δεν θα συνεπαγόταν και στρατηγική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, δεν εξηγήθηκε επαρκώς. Η Φώφη Γεννηματά μπορεί να μην θεωρείται… ηγετική φυσιογνωμία, αλλά, όσο να πεις, μια… εμπειρία στα πολιτικά πράγματα, την έχει. Κατάλαβε ότι δεν μπορεί να κερδίσει ψηφοφόρους από τα δεξιά της. Αυτούς τους προσεγγίζει η ΝΔ, με… φόρα αυτοδυναμίας από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Δεν είχε λοιπόν άλλη επιλογή, από το να στοχεύσει στον επαναπατρισμό αντιδεξιών ψηφοφόρων, οι οποίοι δεν συγχώρεσαν ποτέ τη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ το 2012-2014. Και αυτός ο στόχος δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να «ωθεί» το ΚΙΝΑΛ προς άλλη μία συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Σκεπτόμενη όχι ως επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής, αλλά ουσιαστικά ως αρχηγός του «παλιού ΠΑΣΟΚ», η κυρία Γεννηματά δεν δίστασε να του δείξει την πόρτα της εξόδου.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ, στον ΣΥΡΙΖΑ επίσης ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Με τη νίκη -και την αυτοδυναμία- της ΝΔ στις κάλπες της 7ης Ιουλίου να μοιάζει σχεδόν προδιαγεγραμμένη, οι επιτελείς της Κουμουνδούρου δεν έχουν άλλη επιλογή, από το να προετοιμάσουν το έδαφος για μια… ομαλή προσγείωση του κυβερνώντος κόμματος στην αντιπολίτευση, την επομένη των εκλογών, αλλά και να αναζητήσουν συνεργασίες για την επόμενη μέρα. Με το πολιτικό τοπίο κατακερματισμένο και όλα τα μικρά κόμματα (Ποτάμι, Λεβέντης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Καμμένος) διαλυμένα από το «τσουνάμι» της διακυβέρνησης Τσίπρα, ο μόνος πιθανός σύμμαχος μπορεί -και πρέπει- να αναζητηθεί στο ΚΙΝΑΛ. Κοινός τόπος υπάρχει, πολιτικά στελέχη με κοινές αναφορές επίσης, σε βαθμό που τα δύο κόμματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν «συγκοινωνούντα δοχεία» -γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός πίνει πλέον τον πρωινό καφέ του με Ραγκούση, Μαριλίζα και Μπίστη. Πλέον, όμως, υπάρχει και μια «μαγιά», μια βάση μετρήσιμη και υπολογίσιμη, όχι με βάση τα γκάλοπ, αλλά με βάση το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το 23,76% του ΣΥΡΙΖΑ και το 7,72% του ΚΙΝΑΛ μπορούν, αναλογικά, να δώσουν στο εγχείρημα του κοινού βηματισμού των δύο κομμάτων ένα ποσοστό δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία, κοντά στο 25% με 30% -ήτοι, διόλου ευκαταφρόνητο. Και κάτι τέτοιο θα αποτελούσε «ανάσα» και… φιλί της ζωής για δύο κόμματα που, εάν δεν συνυπάρξουν ως ανάχωμα στη Δεξιά και την ακροδεξιά, είναι καταδικασμένα να συμβιβαστούν με τη μοίρα τους: ο μεν ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει όχι στο 3%, αλλά σε ένα ποσοστό κοντά στο 10%, το δε ΚΙΝΑΛ να έχει ως μόνιμο «ταβάνι» το 6% με 7%.

Κοινώς, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ή θα συνυπάρξουν και θα συνεργαστούν, ή θα «βουλιάξουν», αφήνοντας «πεδίον δόξης λαμπρόν» στη Δεξιά για να κυβερνάει τη χώρα επί δεκαετίες. Θα το κάνουν, βέβαια, με «φθαρτά», δοκιμασμένα υλικά, που είναι άγνωστό πόσο ακόμα θα αντέξουν στη φθορά. Από την άλλη, ωστόσο, και η ΝΔ με ανάλογα υλικά θα κυβερνήσει…

ΥΓ: Όσο για εκείνους που επιμένουν να χύνουν τόνους μελάνι για το… πολιτικό μέγεθος του δήθεν «αδικημένου» αυτής της υπόθεσης, του Ευάγγελου Βενιζέλου, η απορία προκύπτει αβίαστα: εάν είναι τέτοιο το πολιτικό κεφάλαιο του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν κατεβαίνει να το μετρήσει με σταυρό στις επερχόμενες εκλογές ή να το διεκδικήσει ακόμα και με ένα δικό του κόμμα, στο εγγύς μέλλον; Το ερώτημα, ασφαλώς, είναι ρητορικό…