Οφείλουμε να επαινέσουμε την πρώτη προσπάθεια των Ελλήνων πολιτικών για συνεργασία. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι «ανάγκα και θεοί πείθονται». Όμως, το πρώτο βήμα προς μια φιλοσοφία που δεν διανοούνταν να προσεγγίσουν στο παρελθόν οι πολιτικοί μας , θα πρέπει οπωσδήποτε να στηριχτεί όχι μόνον για την επιτυχία των ίδιων, που μοιάζουν να αρχίζουν να συμπορεύονται με τους ευρωπαίους συναδέλφους τους, αλλά και για το καλό του τόπου.
Η πρώτη προσπάθεια επιμόρφωσης των πολιτικών μας ως προς τη συναντίληψη και τη συνεργασία, μπορούμε να δεχθούμε ότι πέτυχε, όμως η ομαλή εξέλιξη και ολοκλήρωσή της απαιτεί… «διά βίου εκπαίδευση».
Είναι φυσικό και ανθρώπινο όταν οι πολιτικοί αντίπαλοι ενώνονται να αισθάνονται την ανάγκη να αυτοπροστατευθούν, συγκεντρώνοντας γύρω τους τα πιο οικεία άτομα. Και αν αυτά είναι, τουλάχιστον, ικανά τότε η ένωση έχει ελπίδα επιτυχίας, αν όμως είναι τα «άτομα δια τα άτομα… του κόμματος» τότε οι συνέπειες είναι δυσμενείς για την ίδια τη χώρα.
Ανάμεσα στα απαξιωτικά και πικρόχολα σχόλια των Ευρωπαίων εταίρων για την Ελλάδα ήταν και η εκτίμηση ότι ένα «ατύχημα» στην πορεία των Μνημονίων θα μπορούσε να λειτουργήσει εκβιαστικά ως προς την πειθαρχία των πολιτών και την εφαρμογή του προγράμματος της αυξανόμενης καθημερινά λιτότητας. Αυτό το «ατύχημα» είναι «απαγορευτικό». Ένα παρόμοιο, όμως, «ατύχημα» συνέβη, πιστεύω, ήδη στα δύο τέως μεγάλα και κυβερνώντα επί χρόνια κόμματα, τα οποία θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι η ύπαρξή τους είναι αδύνατη «χωρίς πολίτες».
Δυστυχώς, βέβαια, στην κατάσταση της πλήρους εξαθλίωσης και της απόλυτης εξάρτησης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και να προσπαθήσουν οι πολιτικοί, θα έχουν τους εταίρους μας συνεχώς να τους θυμίζουν τη λαϊκή παροιμία: «όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε».
Της Στέλλα Πριόβολου πρόεδρος στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
aixmi.gr