Αν πάρουμε το πράγμα από την αρχή, και δούμε σε βάθος, θα διακρίνουμε την νομοθετική κατοχύρωση του <<νέου>> τύπου οικογένειας μιας που ο παλιός (ο υπάρχων και ισχύων) τύπος είναι ακόμη και για τους αστούς υπερασπιστές του ασφυκτικό πλαίσιο.
Αναδεικνύεται δηλαδή και από εδώ, όπως και στην παραγωγή και στην οικονομία η αδήριτη ανάγκη για άλλο τύπο οργάνωσης της ζωής της ανθρώπινης κοινωνίας.
Παρόλα αυτά και με τον πρόσφατο νόμο δεν περνάμε από την προϊστορία της κοινωνίας, (που οι Μαρξ και Ένγκελς την προσδιόριζαν έως τον καπιταλισμό), στην ιστορία, μιας και ο νόμος αυτός δεν άρει τη σχέση ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσα στην οικογένεια (μεταξύ του ζευγαριού και του ζευγαριού προς τα παιδιά), παρά πάει να προλάβει να κατοχυρώσει αυτή ακριβώς τη σχέση, στο <<νέο>> τύπο οικογένειας και με νόμο.
Η περίπτωση δε των υιοθεσιών, είτε από ετερόφυλα είτε από ομόφυλα ζευγάρια συνιστά κανονικότατη αγοραπωλησία, επίδειξη δύναμης και φιλανθρωπίας με χροιά ελεημοσύνης από τους αστούς και από τους εύπορους μικροαστούς. Αυτό γιατί ενώ μέσω της εκμετάλλευσης της πλειοψηφίας της κοινωνίας από αυτά τα στρώματα και τα όσα δεινά έπονται από το κυνήγι του κέρδους (φτώχεια, πόλεμοι, θάνατος), αφού αφαιρούνε το έδαφος κάτω από τα πόδια της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, έρχονται ως ελεήμονες Σαμαρείτες να αγοράσουν, σαν να αγόραζαν κατοικίδιο, κάποια από τα παιδιά των θυμάτων τους.
Αυτός ο νόμος είτε πρόκειται μόνο για το σύμφωνο συμβίωσης ανάμεσα σε ετερόφυλα ή ομόφυλα ζευγάρια, είτε πρόκειται και για την υιοθεσία από μεριάς κάθε τύπου ζευγαριού, πρόκειται για την υπεράσπιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των καπιταλιστών και των πιο εύπορων μικροαστών και μόνο. Για το πώς θα κατοχυρώσει δηλαδή ο αστός είτε στο σύντροφο που επέλεξε είτε στο παιδί που υιοθέτησε, την περιουσία του. Το κυριότερο δε, πως θα συνεχιστεί η απρόσκοπτη αναπαραγωγή των ιερών, καπιταλιστικών σχέσεων, δηλαδή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας (που διέπουν και τον ισχύων τύπο οικογένειας, από γάμο ενός ετερόφυλού ζευγαριού και την αναπαραγωγή τους)
Ακόμα και τα παραδείγματα των περιπτώσεων των αδικιών που ανέφερε η κυβέρνηση, πως θα διορθώσει ο νόμος αυτός, ιδίως όσων αφορούν σε ομόφυλα ζευγάρια, όπως η ασφάλιση ή η κατοχύρωση, μετά θάνατον του ενός μέλους του ζευγαριού με τη μεταφορά κατοικίας ή οποιουδήποτε είδους περιουσίας, αφορά και μόνο στα προαναφερθέντα αστικά και εύπορα μικροαστικά στρώματα, αφού για την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού που αποτελούν την πλειοψηφία της κοινωνίας, και η ασφάλιση αποτελεί είδος εν εκλείψει και τα σπίτια και οι μικρές περιουσίες απειλούνται από κατασχέσεις από τις τράπεζες και το κράτος.
Μία άλλη πτυχή του προβλήματος είναι ότι πάνε να επιβάλουν με το νόμο αυτόν την η ενσωμάτωση ακόμα και της οικογένειας από ομόφυλα ζευγάρια στα καπιταλιστικά πλαίσια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της αποδοχής από μέρους των οικογενειών αυτών των νόμων της καπιταλιστικής κοινωνίας, χωρίς καμία παρέκκλιση.
Ενώ λένε πως πάνε να άρουν τις διακρίσεις και το ρατσισμό ενάντια στα ομόφυλα ζευγάρια και τις οικογένειες που δημιουργούνται από αυτά, και μόνο που τους βάζουν τους όρους, νομοθετώντας ειδικά και απαιτούν έτσι την ενσωμάτωσή τους στα καπιταλιστικά πλαίσια, φέρονται ρατσιστικά και διακρίνουν τα μέλη της κοινωνίας σε παρεκκλίνοντα και μη. Αυτό συμβαίνει είτε το θέλουν είτε όχι. Είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι.
Η επιβολή με νόμο, παρά τη δειλία της τελευταίας στιγμής από μεριάς της κυβέρνησης, της οικογένειας από ομόφυλα ζευγάρια, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου μια εγκεφαλική και με το έτσι θέλω, επιβολή ενός τύπου οικογένειας, έξω από τους φυσικούς νόμους, όπου η αναπαραγωγή αφορά και τα δύο φύλα, τον άντρα δηλαδή και τη γυναίκα. Όταν και αν από φυσικούς νόμους προκύψει άλλου τύπου αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους, τότε θα είναι επόμενο να αποδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε αυτή τη νέα εξέλιξη. Η αναγκαιότητα πρέπει να πηγάζει από μια πραγματικότητα.
Προσπαθούν να προλάβουν οι καπιταλιστές, η κυβέρνησή τους και το κράτος τους την εμφάνιση μιας οργάνωσης της κοινωνίας πριν η ίδια η εκμεταλλευόμενη πλειοψηφία την επιβάλει και την προσπάθειά τους αυτή την παρουσιάζουν και ως πρόοδο..
Κατά τη γνώμη μου πρέπει όχι μόνο να είμαστε ενάντιοι σε τέτοιου είδους νόμους αλλά να αποκαλύπτουμε την ουσία τους και ποιους σκοπούς εξυπηρετούν.
Η κρίση, που ξέσπασε την τελευταία 7ετία και αγκάλιασε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, έκανε φανερό πως η συσσώρευση πλούτου σ’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και ιδιοποιούνται το προϊόν ξένης εργασίας, αναγκαστικά, για να το πετύχει, μοιράζει φτώχεια και εξαθλίωση σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας (κάτι και που οι ίδιοι οι καπιταλιστές και οι αστοί οικονομολόγοι το αναγνωρίζουν).
Από παντού γίνεται σήμερα φανερό πως η κοινωνία ασφυκτιά στις υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις.
Η ανειρήνευτη αντίθεση κεφάλαιο-εργασία πρέπει να αρθεί άμεσα, με την κατανόηση της ιστορικής μας αποστολής σαν εργατική τάξη, το πάρσιμο της εξουσίας, το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής, την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής και των τραπεζών, ως προϋπόθεση για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία.
Η ανεργία, η φτώχεια, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, στους οποίους το ελληνικό κεφάλαιο και η κυβέρνησή του συμμετέχουν ενεργά, οι πνιγμοί τόσων αθώων στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.
Η άρση των αδικιών και των ανισοτήτων αποτελεί καθήκον μας πρώτα από όλα ως εργατική τάξη. Το τσάκισμα των ιερών καπιταλιστικών σχέσεων της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της ιδιοποίησης ξένης εργατικής δύναμης και η επιβολή από την εργατική τάξη και την εξουσία της των σοσιαλιστικών σχέσεων, είναι η μόνη εγγύηση για την άρση κάθε διάκρισης και την παύση κάθε αδικίας, με πρώτη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στέργιος Παπαθεοδώρου
Τρίκαλα 23-12-2015
.