Στέφανος Βαβύλης: Τάσσομαι ανοιχτά κατά των αιολικών στον Ασπροπόταμο

Θέση απέναντι στην εγκατάσταση αιολικών πάρκων στην περιοχή του Ασπροποτάμου, παίρνει με δημόσια τοποθέτηση του, ο Δημοτικός Σύμβουλος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του Δήμου Τρικκαίων Στέφανος Βαβύλης.

Αναλυτικά στο κείμενο της τοποθέτησης του, υπογραμμίζονται τα εξής:

«Θεωρώ ότι για όσους ασχολούνται με τα κοινά η σιωπή είναι συνυπευθυνότητα. Το πλέον εύκολο θα ήταν να αποφεύγεται η δημόσια τοποθέτηση, ενώ στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις να είμαστε φτερό στον άνεμο.
Έτσι λοιπόν επιλέγω και εγώ να εκφράσω ανοιχτά τη αντίθεση μου ως προς τα αιολικά στον Ασπροπόταμο.

Ήδη από το προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο έθεσα το θέμα στην πρόεδρο του σώματος προκειμένου να τεθεί προς συζήτηση στην επόμενη συνεδρίαση ως θέμα ημερήσιας διάταξης.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τάσσομαι κατά της αιολικής ενέργειας ούτε φυσικά αμφισβητώ την ενεργειακή κρίση και την ανάγκη ανάπτυξης ΑΠΕ. Φυσικά και είναι απαραίτητη η ανάπτυξη πηγών ανανεώσιμης ενέργειας αλλά ακόμα περισσότερο οικολογικής συνείδησης. Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν θα αλλάξει όσο αρνούμαστε εμείς να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και εν προκειμένω η αλλαγή αυτή αναφέρεται στην κατασπατάληση ενέργειας. Η πιο αειφόρος ΑΠΕ είναι η εξοικονόμηση ενέργειας, η οποία μπορεί να εφαρμοστεί στο σπίτι μας, στο Δήμο μας…

Εν τούτοις οι ανωτέρω ανάγκες δεν δύνανται να ικανοποιηθούν σε βάρος του ίδιου του περιβάλλοντος. Για μένα όλο το ζήτημα της συγκρούσεως ΑΠΕ – Φυσικό Περιβάλλον επιλύεται απόλυτα με τη φράση «κατάλληλη χωροθέτηση».
Γιατί λοιπόν προβαίνουμε στην «απογύμνωση» των κορυφών των βουνών μας, στη διατάραξη ενός ολόκληρου ανέγγιχτου οικοσυστήματος (γιατί φυσικό περιβάλλον εκτός από το ωραίο «πράσινο» που βλέπουμε είναι και οι οργανισμοί που ζουν σε αυτό), όταν ανεμογεννήτριες μπορούν να τοποθετηθούν σε άλλα σημεία με πολύ μικρότερο περιβαλλοντικό κόστος;

Άλλωστε η προστασία και ο σεβασμός του φυσικού περιβάλλοντος είναι και συνταγματικό δικαίωμα (αρ. 24 Συντάγματος). Το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει ότι για οποιοδήποτε περιορισμό συνταγματικού δικαιώματος λαμβάνουμε υπ’ όψιν την αρχή της αναλογικότητας, η οποία διακρίνεται περαιτέρω στην αρχή της καταλληλότητας και την αρχής της αναγκαιότητας. Το να συζητήσουμε την καταλληλότητα ή όχι του μέτρου θα είναι μια αέναη και δίχως οριστικό συμπέρασμα συζήτηση. Η αναγκαιότητα ωστόσο κρίνεται πιο εύκολα. Με βάση αυτή την αρχή, ακόμα κι αν ο περιορισμός του δικαιώματος είναι κατάλληλος, δεν πρέπει να είναι επαχθέστερος από το αναγκαίο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος μέτρο. Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπ’ όψιν ότι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η παραγωγή ενέργειας και όχι η μεγιστοποίηση της προσδοκίας κέρδους για τον επενδυτή, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με κατάλληλη χωροθέτηση σε σημεία με πολύ μικρότερο περιβαλλοντικό κόστος.

Πέρα από το νομικό όμως είναι και το ηθικό σκέλος του θέματος. Το φυσικό μας περιβάλλον δεν είναι απλά μια λεζάντα την οποία την επικαλούμαστε μόνο για να ακούγεται ωραία προεκλογικά. Είναι η παρακαταθήκη που αφήνει κάθε γενιά στην επόμενη και επιτρέπει την επιβίωση μας, από την πρώτη στιγμή της εξέλιξης του είδους. Τα αναρίθμητα διαφορετικά είδη, λειτουργούν σε μια τέλεια αρμονία μεταξύ τους, όπως προορίζονται από τη φύση. Άλλα είτε θέλουμε είτε όχι, αυτήν η αρμονία διαταράσσεται από ένα μόνο είδος, το οποίο στην τάση του να αυξάνει τη δύναμη και την εξουσία του, κάνει παρεμβάσεις που υπερτερούν της φυσικής ισορροπίας. Όταν ακούμε για είδη υπό εξαφάνιση, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και για οικολογικές καταστροφές ας μην θρέφουμε αυταπάτες· το ανθρώπινο είδος φέρει – αν όχι ολοκληρωτικά έστω σε πολύ μεγάλο βαθμό – την ευθύνη.

Για αυτό το λόγο ας σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω το μέτρο της ανθρώπινης παρέμβασης. Γιατί η φύση δεν τα προόριζε έτσι. Όπως είπα η φύση είχε και έχει τη δική της ισορροπία και αρμονία. Και για να δανειστώ ένα στίχο του εθνικού μας ποιητή: «Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος».