Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να καταρρέει. Στιγμές που το σοκ είναι τόσο βαθύ, τόσο ανέλπιστο, που μας αφήνει με μια αίσθηση κενού και ανημπόριας. Δεν είναι πάντα ένα φυσικό τραύμα, μια ορατή πληγή. Συχνά, είναι κάτι πολύ πιο ύπουλο: μια επίθεση στην ίδια μας την ψυχή. Κάποιοι, με άγνωστες προθέσεις, επιχειρούν να μας στερήσουν την ίδια μας την ύπαρξη, να μας φιμώσουν, να μας κάνουν να φοβηθούμε να εκφραστούμε, να είμαστε ο εαυτός μας. Σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, νιώθουμε τα φτερά μας να μαραίνονται, να πέφτουν ένα-ένα, αφήνοντας πίσω τους ένα αβάσταχτο κενό. Καθηλωμένοι σε μια κατάσταση βαθιάς μελαγχολίας, νιώθουμε την ψυχή μας να δηλητηριάζεται από την καχυποψία, να χάνει την εμπιστοσύνη της.
Οι άνθρωποι γύρω μας μοιάζουν να αλλάζουν, ή μάλλον, εμείς τους βλέπουμε διαφορετικά, μέσα από το πέπλο της θλίψης. Το σαράκι της κατάθλιψης τρώει τα όνειρα, τις ελπίδες, την ίδια τη χαρά που κάποτε σκόρπιζε η ψυχή μας. Είναι τότε που κλείνουμε τα μάτια στην τηλεόραση, στον θόρυβο του κόσμου. Τότε που αντιλαμβανόμαστε την πραγματική αξία των φίλων – όχι εκείνων που στέκονται απλοί θεατές με τα ποπ κορν τους, παρακολουθώντας την ταινία της καταστροφής μας. Αλλά ακόμα και τότε, ακόμα και με αυτές τις συνειδητοποιήσεις, συχνά μένουμε καθηλωμένοι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, σε ένα τέλμα από το οποίο μοιάζει να μην υπάρχει διαφυγή. Μα η ζωή, όπως και η φύση, έχει τη δική της σοφία. Ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, υπάρχει ένας σπινθήρας ελπίδας.
Ένα χέρι, όχι πάντα ορατό, αλλά πάντα παρόν, μπορεί να μας τραβήξει προς το φως. Το χέρι της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης. Το χέρι που μας δείχνει πως η ψυχή μας είναι ένας κήπος που αν τον ποτίσουμε με αισιοδοξία, με δύναμη, με θέληση, τότε τα φτερά στους ώμους μας θα ξαναφυτρώσουν. Όχι τα ίδια, μα νέα, πιο δυνατά, πιο ανθεκτικά φτερά. Και τότε, με αυτά τα νέα φτερά, σηκωνόμαστε. Κοιτάμε τον ήλιο κατάματα, και μαζί με αυτόν, κοιτάμε και τις φοβίες μας. Όλους εκείνους που προσπάθησαν να μας πληγώσουν, όλους εκείνους που δεν αξίζουν μια θέση στη ζωή μας. Γιατί η ψυχική δύναμη δεν είναι η απουσία πόνου, αλλά η ικανότητα να σηκωνόμαστε ξανά, κάθε φορά που πέφτουμε. Είναι η υπενθύμιση ότι η ζωή είναι ένας διαρκής κύκλος αναγέννησης. Όπως έλεγαν και στην αρχαίες εποχές “Memento Mori” – “Να θυμάσαι τον θάνατο”. Σε ορισμένες αφηγήσεις για τον ρωμαϊκό θρίαμβο, ένας σύντροφος ή δημόσιος σκλάβος στεκόταν πίσω ή κοντά στον θριαμβευτή στρατηγό κατά τη διάρκεια της πομπής και του υπενθύμιζε κατά καιρούς τη δική του θνητότητα ή τον παρότρυνε να «κοιτάξει πίσω». Μια φράση που δεν μας υπενθυμίζει το τέλος, αλλά την αξία της κάθε στιγμής, την ομορφιά της ζωής που πρέπει να ζούμε με όλο μας το είναι. Να θυμόμαστε ότι η κάθε πτώση είναι μια ευκαιρία για μια νέα αρχή, για μια νέα πτήση. Τα μαραμένα φτερά μπορεί να πέφτουν, αλλά η ψυχή, με την αστείρευτη δύναμή της, θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να φυτρώνει νέα, πιο λαμπερά φτερά, έτοιμα να μας οδηγήσουν ψηλά, στον γαλάζιο ουρανό της ελευθερίας. Δείτε το συγκλονιστικό βίντεο του δικού μας μάγειρα του κάμπου και καλλιτέχνη στο κανάλι του antonis cooken στο youtube. Γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου στα Τρίκαλα! Αποδεικνύοντας το πόσο ο Αντώνης αγαπά τον τόπο του και πως η τέχνη μπορεί να παραχθεί ακόμα και με πενιχρά οικονομικά μέσα αρκεί μεράκι να υπάρχει και ταλέντο!!!