Πριν από 15 μέρες συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ. Ουδείς πήρε χαμπάρι την επέτειο, καθώς η ηγεσία και τα στελέχη της έχουν άλλη απασχόληση: πώς θα οδηγήσουν το μικρό αυτό κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς στην πλήρη απαξίωση και στη διάλυση. Βεβαίως, είχε προηγηθεί η εκλογική διάλυση με το 1,2% των ευρωεκλογών, αλλά ακολούθησε -και συνεχίζεται- η στελεχιακή.
Για την αντιφατική -το λιγότερο- στάση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, μετά την αποχώρηση από την κυβέρνηση, έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Φαίνεται, όμως, ότι δεν πήρε κανένα μάθημα από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και συνεχίζει την τακτική «και με τον έναν και με τον άλλον» ή αλλιώς «δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη».
Ο Φώτης Κουβέλης και η πλειοψηφία που τον περιβάλλει θέλουν να στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μειοψηφία αντιδρά. Και ο κ. Κουβέλης υποχρεώνεται να κάνει συνεχή μπρός-πίσω, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τηρήσει τις ισορροπίες. Για παράδειγμα, έστειλε μια επιστολή προς το ΠΑΣΟΚ και προς το Ποτάμι, με στόχο(;) την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και άλλη μία προς τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο(;) τη διαμόρφωση της προοδευτικής διακυβέρνησης. Όλοι κατάλαβαν ότι επρόκειτο για άλλη μια προσπάθεια εξισορρόπησης των εσωκομματικών αντιθέσεων. Πλην ματαίως. Η πολλή ισορροπία οδηγεί τον ακροβάτη στην πτώση.
Ακολούθησαν τα χτεσινά θλιβερά. Η διαγραφή του βουλευτή Ψαριανού θα μπορούσε να εξηγηθεί, εφόσον αυτός επέλεξε να συμμετάσχει στην εσωκομματική διαδικασία άλλου κόμματος (Το Ποτάμι). Όμως, η αιτιολογία που προβλήθηκε για τη διαγραφή του (η άρνηση να συνυπογράψει την πρόταση για δημοψήφισμα) αυτοακυρώθηκε από τη δήλωση Κουβέλη που ακολούθησε, ότι το κόμμα αρνείται να αθροιστούν οι ψήφοι των βουλευτών του με εκείνες της Χρυσής Αυγής. Ό,τι, δηλαδή, είχε πει και ο διαγραφείς. Πολιτική σχιζοφρένεια;
Είναι φανερό ότι η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να επιβιώσει ως αυτόνομο πολιτικό σχήμα. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι τα στελέχη της παραμερίζουν τις διαφορές τους, στις επόμενες εκλογές θα συνθλιβεί από την πόλωση και θα εξαφανιστεί.
Ο κ. Κουβέλης και η ηγετική του ομάδα καλούνται να επιλέξουν. Αν κρίνουν ότι η αποχώρησή τους το 2010 από τον τότε Συνασπισμό ήταν λάθος, ας επιστρέψουν. Κάποιες θέσεις θα βρεθούν και γι’ αυτούς στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν το αντέχουν αυτό, πρέπει να ρίξουν όλο το βάρος στη συνεργασία με την άλλη πλευρά, ουσιαστικά δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ, αφού το Ποτάμι δεν συμμετέχει στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.
Η συνέχιση της τακτικής «και με τον αστυφύλαξ (ΣΥΡΙΖΑ) και με τον χωροφύλαξ (Κεντροαριστερά)» δεν οδηγεί πουθενά. Ή μάλλον οδηγεί στην ολοκληρωτική εξαφάνιση του μικρού μεν αλλά πάντοτε παρόντος χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, από το 1974 ως σήμερα. Εκτός αν έχουν αποφασίσει να παίξουν πρώτα τον ρόλο του νεκροθάφτη και μετά των τεθλιμμένων συγγενών.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr