Το εμπόριο ελπίδας που ξεκίνησε η κυβέρνηση με την αγωνία χιλιάδων συμβασιούχων του Δημοσίου αναδίδει πλέον έντονη την μυρωδιά των εκλογών.
Ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης άνοιξε διάπλατα χθες από τη Βουλή το θέμα της μονιμοποίησης τους, γνωρίζοντας πολύ καλά πως με την αόριστη αυτή υπόσχεση, η κυβέρνηση εγκλωβίζει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στο χρυσό κλουβί της προσδοκίας ότι με τη στήριξή τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αγοράσουν το εισιτήριο για μια μόνιμη θέση εργασίας στο Δημόσιο.
Με όση κοινωνική ευαισθησία κι αν επιχειρείται να ενδυθεί η αντιμετώπιση ενός αντικειμενικά σοβαρού προβλήματος που είναι οι στρατιές των συμβασιούχων οι οποίοι καλύπτουν «μόνιμες και διαρκείς ανάγκες» στην Παιδεία, την Υγεία, την καθαριότητα, κ.α, η προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης είναι καταφανέστατη.
Η σημερινή συγκυρία την κάνει ακόμη περισσότερο εξόφθαλμη. Η κυβέρνηση αποδοκιμάζεται δημοσκοπικά, χάνει όλο και περισσότερο πολιτικό έδαφος και με το βλέμμα στις επόμενες εκλογές αναζητά στηρίγματα στην ίδια δεξαμενή που είχαν βρει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Περίπου 7.000 περισσότεροι συμβασιούχοι είναι μια κρίσιμη μάζα μελλοντικών ψηφοφόρων. Αντιστοιχούν σε 15.000-20.000 οικογένειες οι οποίες για τους επόμενους μήνες θα έχουν μια ελπίδα ότι με τη σημερινή κυβέρνηση οι συμβάσεις μέσω των οποίων μπαίνει στο σπίτι τους ένας μισθός, δεν θα λήξουν ποτέ γιατί θα γίνουν μόνιμες. Μόνο στους συμβασιούχους που απασχολούνται σήμερα στην καθαριότητα έχουν ήδη δοθεί τρεις διαδοχικές παρατάσεις με την τελευταία να λήγει στις 31.12.2017. Χτίζεται έτσι σιγά σιγά μια νέα φουρνιά ανθρώπων οι οποίοι εξαρτούν το μέλλον τους από υποσχέσεις οι οποίες ενδεχομένως να μην μπορούν υλοποιηθούν ποτέ.
Ήδη περίπου 2.000 συμβασιούχοι που είχαν προσληφθεί στο παρελθόν και κέρδισαν τις υποθέσεις τους στα δικαστήρια με αμετάκλητες αποφάσεις έχουν μονιμοποιηθεί. Άλλες 4.000 βρίσκονται σε αναμονή. Τα τελευταία χρόνια υπολογίζεται πως περίπου 10.000 άνθρωποι προσλήφθηκαν για να καλύψουν τα κενά σε πολλούς ευαίσθητους τομείς όπου πραγματικά λείπουν «χέρια» για να λειτουργήσει το Δημόσιο.
Όταν μετά από δύο χρόνια και στην χειρότερη στιγμή της δημοσκοπικής αποδοχής της από τους πολίτες η κυβέρνηση ενόσω διαπραγματεύεται περικοπές και νέους φόρους, «θυμάται» πως πρέπει να ξεκινήσει «διάλογος μερικών μηνών» για να μπει τέλος στις διαφορετικές ταχύτητες των συμβασιούχων του Δημοσίου, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δημιουργεί στρατιές ομήρων εμπορευόμενη μια θέση στο Δημόσιο για όλους.
Αντίστοιχες πρακτικές τις πλήρωσε η Ελλάδα πολύ ακριβά στο παρελθόν και από αυτές παλεύει ακόμη να συνέλθει.
liberal.gr