Είκοσι πέντε χρόνια περίπου μετά το καταστροφικό ατύχημα του Τσερνομπίλ η ανθρωπότητα υφίσταται τις καταστροφικές συνέπειες ενός άλλου πυρηνικού ατυχήματος, αυτή τη φορά στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας. Και δεν συνέβη σε ένα σάπιο παλαιό σταθμό ενός αποτυχημένου κράτους με ημι-εκπαιδευμένο προσωπικό, αλλά υποτίθεται σε έναν από τους ασφαλέστερους σταθμούς μιας χώρας με αυξημένη συνείδηση ασφάλειας, με τους καλύτερους μηχανικούς και τεχνολόγους του κόσμου.
Παρόλο που η Ιαπωνία είχε προειδοποιηθεί πολλές φορές ότι οι ακτές της ήταν ίσως το πιο επικίνδυνο μέρος στον κόσμο για τη λειτουργία ενός πυρηνικού σταθμού, κανείς δεν είχε λάβει υπόψη την επίδραση ενός διπλού χτυπήματος από τσουνάμι και σεισμό.
Το επιθετικό, πυρηνικό Λόμπι βρίσκεται σε βαθύ σοκ. Ακριβώς όπως και η μαζορέτα του, ο Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας, που ετοιμάζονταν να γιορτάσει τον επόμενο μήνα την 25ή επέτειο του ατυχήματος του Τσερνομπίλ με μια σειρά από αυτο-συγχαρητήριες δηλώσεις σχετικά με την αυγή μιας ασφαλούς και ”πράσινης” ατομικής ενέργειας. Μια σειρά από καταστροφικές εκρήξεις λαμβάνουν χώρα όχι σε έναν αλλά σε τρεις αντιδραστήρες σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Είναι εύκολο κανείς να είναι σοφός εκ των υστέρων, αλλά η ανάκριση σίγουρα θα δείξει ότι το ατύχημα δεν προκλήθηκε από μια απρόβλεπτη φυσική καταστροφή, αλλά από μια σειρά άκρως προβλέψιμων αστοχιών των ρυθμιστικών αρχών.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορούμε να εμπιστευόμαστε αυτήν την βιομηχανία. Έχει προκαλέσει χιλιάδες θανάτους και τραυματισμούς σε μόλις μια γενιά, και έχει επιδεινώσει τις ζωές πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων με τα διασπαρμένα απόβλητα σε εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα γης. Στο διάστημα αυτό έχει επιχορηγηθεί με το ποσό των τρισεκατομμυρίων δολαρίων και θα κοστίσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ο καθαρισμός και η αποκατάσταση των ζημιών που έχει προκαλέσει. Μέχρι τώρα είχε τρία καταστροφικά ατυχήματα και δεκάδες άλλα μικρότερα. Η λειτουργίας της έχει παγκοσμίως συνδεθεί με την ψευδολογία, συγκαλύψεις, απόρρητο και οικονομική ανικανότητα.
Παγκοσμίως μια γενιά αντιδραστήρων φθάνει στο τέλος των ημερών τους και οι πολιτικοί ασκούν έντονες πιέσεις στις ρυθμιστικές αρχές να παρατείνουν τη χρήση τους. Σε παγκόσμιο επίπεδο σχεδιάζεται να διπλασιαστεί η παροχή ηλεκτρικής ενέργειας από την πυρηνική ενέργεια στα επόμενα 20 χρόνια, αλλά δεν υπάρχουν αρκετοί έμπειροι μηχανικοί για να στελεχώσουν τους ολοένα μεγαλύτερους σταθμούς. Έχουμε ιδιωτικές εταιρείες που πλασάρουν τα νέα σχέδια που λέγεται ότι είναι ασφαλέστερα, αλλά που δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί, και έχουμε 10 νέες χώρες που προτίθενται να εγκαταστήσουν μονάδες πυρηνικής ενέργειας μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια.
Η κατάσταση χειροτερεύει.. Περισσότεροι από 100 αντιδραστήρες – ορισμένοι εξ αυτών στην γειτονιά μας- λειτουργούν ήδη σε περιοχές με υψηλή σεισμική δραστηριότητα και πολλοί από τους 350 νέους σταθμούς έχουν προγραμματιστεί για το εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον των ακτογραμμών του Ειρηνικού όπου οι σεισμοί, τσουνάμι και άλλες φυσικές καταστροφές είναι βέβαιο ότι θα συμβούν και ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τους σταθμούς από όλες τις πιθανότητες.
Την επόμενη φορά η καταστροφή μπορεί να μην οφείλεται σε έναν σεισμό ή ένα τσουνάμι, αλλά εξαιτίας της τρομοκρατίας, ή των κλιματικών αλλαγών, ή μιας μοιραίας αστοχίας υλικών, ή ψυχικής διαταραχής ενός διευθυντή του εργοστασίου. Εάν δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις για να ανάψει μια λάμπα ή να μειωθούν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, στη συνέχεια, η βιομηχανία και οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να συγχωρεθούν. Αλλά όταν το ρίσκο είναι τόσο υψηλό, η κλίμακα τόσο μεγάλη και υπάρχουν δεκάδες άλλοι ασφαλέστεροι τρόποι, φαίνεται καθαρή τρέλα να επιμένουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν μένει παρά οι πολίτες όλου του κόσμου να επαναλάβουμε:
Πυρηνική ενέργεια; Όχι ευχαριστώ.