Σήμερα συμπληρώνονται 39 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που ήταν η δικαίωση ενός αγώνα των νέων ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς, ενός αγώνα για τη δημοκρατία που είχε καταλυθεί. Ανάμεσα στους χιλιάδες νέους που όρθωσαν το ανάστημά τους και ύψωσαν τη φωνή τους για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, ήταν και αυτοί της πρώτης γραμμής, η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου.
Όλοι αυτοί που μετά την πτώση της χούντας βρέθηκαν στην εξουσία και μάλιστα σε ισχυρές θέσεις, στον έλεγχο των κομματικών μηχανισμών και ορισμένοι στα ανώτερα αξιώματα της Ελληνικής Πολιτείας πρεσβεύοντας δήθεν τη συνέχιση του αγώνα του Πολυτεχνείου και τις αξίες της εξέγερσης. Όλοι αυτοί, η σημερινή γενιά δηλαδή των κουστουμαρισμένων με τα ογκώδη αυτοκίνητα, τα χρυσά ρολόγια, τα εξοχικά, τις πισίνες.. Η γενιά των «ιδεαλιστών» με τα iphones και τα netbooks, που έκαναν υπέρτατη αξία του καταπιεσμένου και κατατρεγμένου μέσου Έλληνα, το νεοπλουτισμό, τον ωχαδερφισμό, το βόλεμα, την αναξιοκρατία.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που θεωρεί τσιφλίκι της τη χώρα μας και όλοι έχουν πειστεί γι αυτό με τα κροκοδείλια δάκρυά της, τους ξύλινους λόγους και τις υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο. Ένα καλύτερο αύριο από αυτούς που αγαπάνε πιο πολύ τον εαυτό τους απ’ ότι τα παιδιά τους. Η γενιά του Πολυτεχνείου από τη μια και η γενιά των 586 €, της ανεργίας, του αβέβαιου μέλλοντος και της ανασφάλειας από την άλλη.
Δόξα και Τιμή στον αγώνα του Πολυτεχνείου. Όχι όμως και στη γενιά της, όχι όμως και σε αυτούς που έγιναν αυτό, ενάντια στο οποίο αγωνίστηκαν.