12/10/1994: Το ρώτησα γιατί κλαίει κι εκείνο κατέβασε ντροπαλά τα μάτια του, άφησε και άλλα δάκρυα να κυλήσουν στα στεγνά μαγουλάκια και μου είπε έτσι απλά: « πεινάω». Ήταν μόνο επτά χρονών και είχε να φάει τέσσερις μέρες. Τι να πω; Δεν ξέρω πώς περιγράφεται η δυστυχία πιο εύγλωττα από το κλάμα ενός εφτάχρονου παιδιού. Σε λίγο φεύγω. Έρχεται ο αντικαταστάτης μου. Δούλεψα πολύ, κουράστηκα, χάρηκα και έκλαψα μαζί μ’ αυτά τα κουτσοδόντικα πιτσιρίκια.
Πέρασαν μήνες, χρόνια αφότου γύρισα στην πατρίδα μου, στο σπίτι μου. Νόμισα πως, αφού θεραπεύτηκα από την ελονοσία, θα κατάφερνα να θεραπευτώ και από τον εφιάλτη της Γκόμα που με κυνηγούσε το βράδυ του ανήσυχου ύπνου μου. Τότε που ξανάρχονται όλα, τόσο δυνατά μέσα μου.
Γρηγόρης Στρατάκος
Γιατρός
Η ώρα είχε περάσει και η Αδελφή στο Ιατρείο της Ιεραποστολής στην Κανάγκα του Κονγκό, ετοιμαζόταν να φύγει. Ένα παιδί που μόρφαζε από πόνο παρουσιάστηκε μπροστά της. Της έδειξε το δάχτυλό του. Κάπου το είχε χτυπήσει και είχε μολυνθεί, προκαλώντας του αφόρητο πόνο.
Η Αδελφή περιποιήθηκε το τραύμα. Όμως κατάλαβε ότι το δύστυχο παιδάκι ήταν κακοπαθημένο και από την πείνα. Του ετοίμασε γρήγορα ένα ποτήρι γάλα.
Εκείνο το πήρε με λαχτάρα, ήπιε λίγες γουλιές και το έδωσε στο δεύτερο παιδάκι, που στο μεταξύ είχε πλησιάσει. Εκείνο με τη σειρά του έκανε το ίδιο. Το ποτήρι μέχρι να αδειάσει άλλαξε πέντε στόματα. Έκπληκτη η Αδελφή παρακολουθούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Και, σαν απόσωσε και η τελευταία στάλα γάλακτος, ρώτησε το μικρό τραυματία:
- «Καλά γιατί δεν ήπιες το γάλα; Και τα άλλα παιδιά το ίδιο έκαναν. Δεν ήταν καλό;».
- «Όχι Αδελφή, ήταν πολύ ωραίο το γάλα, πεινούσαμε και θέλαμε να το πιούμε ολόκληρο το ποτήρι, μα… Είμαστε αδέλφια!!!».
Ν.Σ.
Ο καθένας μας ας μιλήσει με τη συνείδησή του, και ας συνεχίσει τη ζωή του, όπως εκείνη θα τον ‘’διατάξει»’’.
Μ.Σ.
Ορθόδοξος Ιεραποστολικός Σύλλογος
ο Άγιος Οικουμένιος