Αυτός είναι ένας απαράβατος δημοκρατικός κανόνας, τον οποίο δε γίνεται να αγνοεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. Διότι ζήτησε χθες στη Βουλή πολιτική αλλαγή, χωρίς να ζητήσει εκλογές. Εκτός αν προτρέπει τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας σε αποστασία, όπως έκανε στις 19 Φεβρουαρίου 1965 ο αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Τότε είχε ζητήσει, σε ομιλία του στην πλατεία Κλαυθμώνος, από τους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου να ανατρέψουν τον Γεώργιο Παπανδρέου και αυτός θα στήριζε την κυβέρνηση των αποστατών. Κάτι που συνέβη μερικούς μήνες αργότερα. Προφανώς, δεν εννοεί κάτι τέτοιο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό θέλω να πιστεύω, αν και δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία σε αυτό που είπε.
Όμως την αντικατάσταση του πρωθυπουργού από άλλο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος ονειρεύεται και η λεγόμενη «πατριωτική» δεξιά. Τώρα, πόσο πατριωτική είναι, αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Πάντως, όλα αυτά τα σενάρια σε δύο μέρες θα έχουν λήξει ούτως ή άλλως.
Από τη συζήτηση στη Βουλή για τα Τέμπη και την πρόταση δυσπιστίας διαφαίνεται η διαμόρφωση ενός λαϊκού μετώπου και αυτό το βρίσκω θετικό. Να υπάρξει επιτέλους ένας συγκροτημένος πόλος που θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη. Να χαραχθούν ξεκάθαρες γραμμές. Η κεντροαριστερά μαζί με την Αριστερά και η Νέα Δημοκρατία μαζί με το μεταρρυθμιστικό Κέντρο και όσους κεντροαριστερούς δεν εγκρίνουν το λαϊκό μέτωπο. Στο τέλος αυτά θα είναι τα δύο στρατόπεδα που θα αναμετρηθούν. Αυτή η διάταξη των δυνάμεων—ή κάποια παραπλήσια—θα οδηγήσει σε μια ισορροπία και το πολιτικό μας σύστημα. Από μια χαοτική πανσπερμία κομμάτων θα καταλήξουμε σε δύο συγκροτημένους ισχυρούς συνασπισμούς εξουσίας.
Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες που υπάρχουν σε ένα συνασπισμό της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ. Δυσκολίες που αφορούν πρωτίστως ένα κοινό πρόγραμμα και ακολούθως τις διαφορές που έρχονται από το πρόσφατο παρελθόν. Όμως το εγχείρημα είναι μεγάλο και, πέραν όλων των άλλων, θα βοηθήσει και στη συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας. Όταν ο «εχθρός» είναι προ των πυλών δεν υπάρχουν περιθώρια για γκρίνιες, εσωκομματικές μουρμούρες και φυγόκεντρες δυνάμεις.
Χθες στη Βουλή άκουσα τον πρωθυπουργό να μιλά για συνταγματική κατοχύρωση της αξιολόγησης στο Δημόσιο. Καλή η ιδέα, αλλά θα περάσει από τόσα φίλτρα που αμφιβάλλω τελικά, αν θα υλοποιηθεί. Αυτό όμως που δεν κατάλαβα είναι γιατί να συνταγματοποιηθεί το αυτονόητο. Όποιος δημόσιος υπάλληλος ή δημόσια δομή αποδίδει, επιβραβεύεται, και αυτοί που υστερούν επανεκπαιδεύονται για να βελτιωθούν. Αυτή η γενική αρχή μπορεί κάλλιστα να ισχύσει και με ένα πλέγμα νόμων. Δε χρειάζονται οι κραυγές για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτές μπορεί να γίνουν μέσα στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο. Αυτό που χρειάζεται είναι μόνον η πολιτική βούληση. Αν η κυβέρνηση την έχει, ας την επιδείξει. Ο κόσμος που την ψήφισε το 2023 ψήφιζε και την αξιολόγηση.
liberal.gr