Το χθεσινό τραγικό πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, ήρθε να μας θυμίσει για ακόμη μια φορά πως δυστυχώς στη χώρα μας τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ακόμα και η ίδια η ανθρώπινη ζωή…
Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως σε στιγμές μεγάλων κρίσεων, όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, τροχαία δυστυχήματα όπως το χθεσινοβραδινό, ο κρατικός μηχανισμός πάντα ακολουθεί τις εξελίξεις και ποτέ δεν προηγείται από αυτές. Βλέπε φωτιές στην Ηλεία και στο Μάτι, βλέπε πλημμύρες τη Μάνδρα, βλέπε τραγικά τροχαία στο πέταλο του Μαλιακού και στα Τέμπη. Και αυτό είναι φυσικό, αφού ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα, ποτέ δεν επενδύσαμε στις σοβαρές υποδομές που έχει ανάγκη μια ευρωπαϊκή χώρα, που θέλει να λογαριάζεται ως προοδευτική και ευνομούμενη.
Ο ελληνικός σιδηρόδρομος νοσεί και νοσεί πολύ σοβαρά. Η γύμνια του κράτους φάνηκε για άλλη μια φορά περίτρανα. Και εκεί πάνω έχουμε τις δηλώσεις των πολιτικών πάνω από τις στάχτες και τα συντρίμμια, πάνω από τα δεκάδες πτώματα των αθώων επιβατών-νεαρών παιδιών και φοιτητών στην πλειοψηφία τους- που πήγαιναν στον τόπο των σπουδών τους και αντάμωσαν τον θάνατο;
Μετά από αυτό το τραγικό συμβάν, ποιος μπορεί να φέρει πίσω τα χαμένα νεανικά χαμόγελα; Ποιος μπορεί να παρηγορήσει αυτούς τους χαροκαμένους γονείς; Ποιο χέρι στέρησε από την κοινωνία μας τόσους νέους ανθρώπους;
Το πολιτικό σύστημα έχει σημαντικές ευθύνες και για το πρόσφατο δυστύχημα στα Τέμπη. Καλύτερα θα έπρεπε οι πολιτικοί να σιωπούν, να σιωπούν γιατί είναι ένοχοι….Υπάρχουν ευθύνες και είναι διαχρονικές!