“Ενα βιβλίο για τη γυναίκα; Ποιός γράφει σήμερα τέτοια πράγματα; Αυτά είναι παλιατζούρες του 19ου αιώνα!” μου ζήτησε το λόγο κάποιος γνωστός μου, σε σχέση με το καινούριο βιβλίο μου…
Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος για τη γυναίκα ζει σήμερα σε μιά άκρα μοναξιά…Τον μιλάνε χιλιάδες (ποιός ξέρει;), αλλά κανείς δεν τον υποστηρίζει…Δεν εννοούμε τον σεξιστικό λόγο, ούτε τον λόγο για τις ποσοστώσεις των προσλήψεων στο δημόσιο, ούτε βέβαια τον λόγο για καθημαγμένες υπάρξεις που σκαλίζουν τις πληγές τους μπροστά στον καθρέφτη…Εννοούμε τη γυναίκα του “μισού του ουρανού”, της vis vita, της μεστής από χυμούς ζωής σε κοινωνία με τους άλλους..
Αλλά, ποιός είναι ο τρόπος του βιβλίου;
Οταν ήμουν παιδί 8-10 χρονων, μία από τις απολαυστικότερες περιστάσεις μου ήταν η μέρα της γιορτής του πατέρα μου. Το πατρικό μου σπίτι, στον γενέθλιο τόπο μου, περίμενε ολόφωτο, αστράφτοντας, τους ανθρώπους που κατεφθαναν να ευχηθούν: σπρώχνανε τη μισανοιχτη πόρτα, περνούσαν και καθόντουσαν για 10-15 λεπτά- μετά φεύγανε για να κάνουν χώρο σε άλλους, αλλά και για να επισκεφθούν άλλα σπίτια που γιορτάζουν…Με το που καθόντουσαν άρχιζαν να συζητούν-κυρίως οι γυναίκες- για τα βάσανα της ζωής, τη λάσπη της καθημερινότητας/ για έναν άρρωστο στο σπίτι, τις σπουδές των παιδιών, τις αναποδιές στις δουλειές, κάποιους οριακούς έρωτες, αλλά και τις βοές από μακριά που μπορεί να γινόταν απειλητικές…Μιλούσαν για τη λάσπη, αλλά το κάνανε από απόσταση, σαν να μιλούσαν για άλλους, και το κάνανε έχοντας βγάλει την πανοπλία της καθημερινότητας, έχοντας σχεδόν απεκδυθεί των ονομάτων τους, δεν ήταν εκεί για να αγοράσουν ή να πουλήσουν- αλλά για να μετάσχουν ενός διαχρονικού όλου/ της εν γένει ανθρώπινης περιπέτειας…
Καθόμουν καταμεσής στο σαλόνι μας, που είχε μετατραπεί για μιά μέρα σε ένα αστραφτερό θέατρο όπου ξεδιπλωνόταν πτυχές της ανθρώπινης περιπέτειας και ρουφούσα, απολάμβανα τα θαυμαστά τεκταινόμενα που μεταμόρφωναν τη λάσπη της ζωής σε Τέχνη…
Με αυτό το πνεύμα γράφηκε το “Αποτύπωμα γυναίκας”.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Το Αποτύπωμα γυναίκας δεν είναι εγκυκλοπαίδεια ή εγχειρίδιο –πώς θα μπορούσε άλλωστε να χωρέσει το Απειρο σε μια ταξινόμηση;– ούτε βέβαια πολιτικό μανιφέστο για να εξεταστεί με κριτήρια πολιτικής ορθότητας. Είναι ένα βιβλίο για τη γυναίκα, γραμμένο από έναν άνδρα που την αγαπά, και προσπαθεί να την καταλάβει για να την αγαπήσει περισσότερο.
Ο κινητήρας, ο άξονας, ο λόγος ύπαρξης αυτού του βιβλίου είναι η γυναίκα. Η γυναίκα ως «κλειδί του παραδείσου». Ή μήπως της «κόλασης», όπως θα αντιτείνουν κάποιοι; Ας πούμε καλύτερα ως «το άλλο μισό του ουρανού», για να συνεννοηθούμε. Η γυναίκα ως σύντροφος ζωής, ως μάνα, ως κόρη, ως ερωμένη… Ως όνειρο, ως εφιάλτης, ως σύμβολο, ως παρακίνηση, ως απογοήτευση, ως πόθος, ως έλλειψη, ως πίστη, ως αφοσίωση, ως απαντοχή.