Το φαγητό εκτός από μία σωματική ανάγκη, αποτελεί και ένα είδος απόλαυσης, αλλά και μία από τις σημαντικότερες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας, καθώς γύρω από το τραπέζι συγκεντρώνεται η οικογένεια, μιλάει για τα νέα της ημέρας και συζητά οτιδήποτε απασχολεί το κάθε μέλος της.
Η σημασία του φαγητού στην ελληνική παράδοση φαίνεται και από την πλειάδα των παροιμιών που υπάρχουν και αναφέρονται σε αυτό. Ενδεικτικά, θα παραθέσουμε ορισμένες από αυτές:
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη
Πήραν φωτιά τα πιρούνια.
Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια.
Ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αλεύρι.
Kάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο.
Το πρωί να τρως σαν βασιλιάς, το μεσημέρι σαν άρχοντας και το βράδυ σαν ζητιάνος.
Όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι.
Αγάλι – αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.
Ο λόγος σου με χώρτασε και το φαΐ σου φάτο.
Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι.
Τώρα που βρήκαμε πιπέρι βάζουμε και στα λάχανα.
Τρώνε με δέκα μασέλες.
Αλωνάρη με τ’ αλώνια και με τα χρυσά πεπόνια.
Kρασί πουλιέται δέσποτα, αγόραζε και πίνε.
Τσάμπα ξύδι, γλυκό σαν μέλι.
Άλλοι σπέρνουν και θερίζουν, άλλοι τρων και μακαρίζουν.
Αν δεις φαΐ κάτσε, αν δεις καυγά φύγε.
Από κακή κολοκυθιά ούτε κολοκυθόσπορο.
Όσο να φάει ο γέροντας δεν βάνει άλλο μπόι.
Ας γελάμε κι ας πηδάμε για να λεν πως δεν πεινάμε.
Ο πονεμένος αποκοιμήθηκε, ο νηστικός όχι.
Για να φας αμύγδαλα πρέπει να τα σπάσεις.
Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει.
itrofi.gr