Δεν φορούσαν κοστούμια. Δεν μιλούσαν με βαρύγδουπες λέξεις, ούτε έπαιζαν με προϋπολογισμούς. Ήταν πωλητές, ναι — αλλά όχι από αυτούς που δουλεύουν για μπόνους με το μάτι στο excel. Ήταν ομάδα. Ήταν φλόγα.
Τους ένωσε ένα προϊόν. Όχι απλώς χρήσιμο ή μοντέρνο — αλλά τίμιο. Από εκείνα που το πιάνεις και νιώθεις βάρος. Νιώθεις ιστορία. Το πίστεψαν. Το στήριξαν. Έτρεξαν, ρίσκαραν, πήραν “όχι” και ξαναπήγαν. Δούλευαν για κάτι περισσότερο από μισθούς. Δούλευαν για το νόημα.
Στην αρχή τους κοιτούσαν με μισό μάτι. Μετά, με ειρωνεία.
“Ρομαντικοί”, τους έλεγαν.
“Άσχετοι” πίσω από την πλάτη τους.
Και κάθε μήνα, οι αριθμοί τους έπεφταν σαν ροχάλα σε όσους τους έθαβαν.
Έφερναν deals εκεί που άλλοι έβλεπαν αδιέξοδα.
Έκαναν πωλήσεις με πάθος και αλήθεια — όχι με τρικ.
Μα εκεί που χτίζαν, υπήρχε κι ένας που γκρέμιζε.
Ένα πρόσωπο στην άκρη μέσα στο γυάλινο γραφείο.
Δεν φαινόταν πάντα. Δεν ήταν στο προσκήνιο.
Μα είχε φωνή. Και ήξερε πού να τη ρίχνει.
Φαινόταν φιλικός. Περνούσε απαρατήρητος.
Αλλά σε κάθε σύσκεψη, σε κάθε “χαλαρή κουβέντα”, άφηνε κάτι.
Ένα σχόλιο. Μια αμφιβολία.
“Δεν δουλεύουν όπως πρέπει…”
“Κάνουν του κεφαλιού τους…”
Δεν χρειαζόταν να επιτεθεί.
Αρκούσε να φυτέψει τη σκιά.
Ήθελε να φαίνεται χρήσιμος.
Να έχει λόγο — και να τον ακούνε.
Και τον άκουγαν.
Μερικές φορές, δεν χρειάζεται να έχεις δίκιο.
Αρκεί να ξέρεις πού να μιλήσεις.
Και τότε ήρθε η ανακοίνωση:
“Το project παγώνει επ’ αόριστον.”
Καμία αναφορά στην ομάδα.
Ούτε μια λέξη για το τι κατάφεραν.
Μια απόφαση ψυχρή, τεχνική, σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι άνθρωποι που την έστησαν.
Η ομάδα μαζεύτηκε στο μικρό τους γραφείο.
Ούτε φωνές, ούτε νεύρα.
Μόνο βλέμματα.
Σιωπή.
Και τότε κάποιος είπε:
“Δεν το κάναμε για το χειροκρότημα. Το κάναμε γιατί το πιστέψαμε.
Και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς.”
Ίσως αλλού, αλλιώς, να το είχαν αφήσει να ανθίσει.
Εδώ απλώς δεν το είδαν.
Ή δεν ήθελαν να το δουν.
Η ομάδα διαλύθηκε. Οι δρόμοι χώρισαν.
Μα όσοι ήξεραν, θυμούνται.
Ότι κάποτε, μια ομάδα δεν πούλησε μόνο προϊόντα.
Πούλησε πίστη με πάθος
Και το έκανε καλά.
Αυτές οι ιστορίες δεν γράφονται στα newsletters.
Δεν ανεβαίνουν σε dashboards.
Δεν βγαίνουν σε στατιστικές.
Μένουν πίσω από τα φώτα.
Σε κάτι βλέμματα, σε κάτι “θυμάσαι τότε;”, σε κάτι “δεν τους άξιζε”.
Και κάποτε, σε μια νέα προσπάθεια, κάπου αλλού,
οι ίδιοι άνθρωποι — ή άλλοι σαν κι αυτούς —
θα ξαναβάλουν φωτιά σε κάτι που αξίζει.
Γιατί δεν πουλούσαν για να πληρωθούν.
Πουλούσαν γιατί πίστευαν.
Και αυτό δεν χάνεται.
Κάποιες ιστορίες είναι περασμένες σίγουρα αλλά όχι ξεχασμένες.
Κάποιες ιστορίες χρειάζονται να αποτυπώνονται για να μένουν.
Είναι ένας τρελός κόσμος εκεί έξω και σίγουρα όλοι δεν πιστεύουν σε όλα.
Όμως, πάντα υπάρχουν οι ρωγμές που αφήνουν το φως να περνάει.
Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που πορεύονται και πορεύθηκαν με αξιοπρέπεια και αγαστό πάθος για αυτό που καταπιάνονται και πάντα θα μένει πως κάπου, κάποιοι κάποτε αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Έστω και αν υπάρχουν αυτοί που είναι νούμερα πάντα θα υπάρχουν απέναντι τους αυτοί που δημιούργησαν το πραγματικά νούμερο._