Η καταιγίδα μίας νεράιδας!
Σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια νεράιδα.
Ο χρόνος κυλούσε όμορφα και ανέμελα με φίλους ,δραστηριότητες ,παιχνίδια άντε και μερικές αταξίες που κάνανε την μαμά να την μαλώνει.
Ώσπου μια μέρα, από εκείνες που δεν θέλεις να σκέφτεσαι ,μα δεν ξεχνάς ποτέ, εμφανίστηκε ένα μαύρο σύννεφο τεράστιο ,έτοιμο να προκαλέσει μια καταιγίδα αλλιώτικη…
Μια καταιγίδα που θα δοκίμαζε τη δύναμη της νεραϊδένιας παιδικής ψυχής, την αφέλεια, την αθωότητα, την πίστη, την αγάπη ακόμη και την υπομονή μπροστά σε δύσκολες συνθήκες.
Περιμένοντας με την μαμά της τον γιατρό, παρατηρούσε τον κόσμο στο θάλαμο αναμονής. Έμοιαζε κάπως με παιχνίδι. Κάθε λίγο, κάποιος σηκωνόταν με μηχανικές κινήσεις, έπαιρνε τα αποτελέσματα από τη γραμματεία και έφευγε. Έγινε κάμποσες φορές μέχρι να έρθει η δική τους σειρά. Σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν, άκουσε την γραμματέα να λέει «μόνο η μαμά να περάσει». Έμεινε να περιμένει με την απορία του τι συμβαίνει.
Η μητέρα γυρίζει , σαφώς και δεν μπορούσε να φανταστεί πως σήμερα, θα βρισκόταν, αυτή στη θέση του γονιού που κρατάει, σφικτά στην αγκαλιά του, το παιδί του, κλαίγοντας ,θέλοντας με τα δάκρυα να ξεπλυθούν όλα τα γιατί που έχει μέσα του.
Αντιμετωπίζει τον πιο μεγάλο της φόβο.Πρέπει όμως να μαζέψει τα κομμάτια της για να μπορέσει να το ανακοινώσει στην υπόλοιπη οικογένεια και κυρίως στο παιδί. Μα πως το λες σε ένα παιδί και τι του λες;
Το να συζητήσεις μ’ ένα παιδί, όχι για μια ασθένεια παιδική αλλά για μια κατάσταση που θα κρίνει τη ζωή του είναι σκληρό.
Ο καρκίνος είναι σκληρός, άσχημος, αδυσώπητος. Ο καρκίνος σε ένα μικρό παιδί είναι όλα αυτά επί 1.000. Είναι σκοτεινός, αλλά, αν ενημερωθείς καλά κι αν αγωνιστείς με όλες σου τις δυνάμεις, θα βγεις στο φως.
Το αισιόδοξο είναι ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 85% των παιδιών αυτών βγαίνουν νικητές από την μάχη με τον καρκίνο.
Οι γονείς πρέπει να μιλήσουν στο παιδί για τις θεραπείες, τα φάρμακα και τις εγχειρήσεις που θα το βοηθήσουν να θεραπευτεί και να εξηγήσουν ότι δεν είναι τα μοναδικό διαφορετικό παιδί στο σχολείο.
Η εικόνα ενός παιδιού με μία μπαντάνα στο κεφάλι, χωρίς μαλλιά, είναι σκληρή .Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να δούμε κατάματα αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αν υπάρχουν παιδιά που αντέχουν να ζουν αυτά που ζουν δεν επιτρέπεται σε εμάς να μην αντέχουμε να βλέπουμε και να ακούμε .Αυτά τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και όχι με οίκτο, με ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ αλλά και με ενσυναίσθηση.
Οφείλουμε να εξηγήσουμε στα δικά μας παιδιά πως ο καρκίνος δεν είναι μεταδοτικός και πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να έχουν επικοινωνία,να κάνουν παρέα, να καλούν σε δραστηριότητες, τους φίλους τους που πάσχουν από καρκίνο χωρίς όμως να επιμένουν γιατί μπορεί να μην το επιτρέπει η υγεία τους.
Όσο και αν λέμε με ενδιαφέρον,νοιάξιμο και αγάπη ότι καταλαβαίνουμε τον αγώνα των παιδιών και των γονιών τους δεν μπορούμε να τους νιώσουμε, επιβάλλεται όμως να βοηθήσουμε. Όταν παιδιά ψάχνουν να βρουν συμβατό δότη που θα τους σώσει την ζωή, να είμαστε εκεί προσφέροντας λίγο αίμα και λίγο από τον χρόνο μας. Είναι τόσο απλό, τόσο ανώδυνο και τόσο σημαντικό ,ΜΌΝΟ με στοματικό επίχρισμα, με λίγο σάλιο με μια μπατονέτα ή ελάχιστο αίμα δίνουμε ζωή σε ένα παιδί.
Τα παιδιά που νοσούν από παιδικό καρκίνο, στέλνουν ένα δυνατό μήνυμα σε όλους μας, πως η ζωή κερδίζεται μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα και την αστείρευτη ελπίδα
Στη ζωή δεν μπορούμε να προβλέψουμε ,τι δοκιμασίες έρχονται ειδικά σε θέματα υγείας ,πάντα όμως υπάρχει μια ευκαιρία να βοηθήσουμε στην ανακούφιση των πληγών των άλλων. Ας γίνει λοιπόν ο καθένας από εμάς το ουράνιο τόξο στην καταιγίδα της μικρής νεράιδας.
Δρ Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ
Γενική Οικογενειακή Ιατρός
Επιμελήτρια Α
Κέντρο Υγείας Καρδίτσας