Γιάννης Λούλης
Είναι προφανώς δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται, ιδίως όταν πλήττεται το εισόδημα τους και εντείνεται η ανασφάλεια τους για το μέλλον. Όμως οι διαμαρτυρίες δεν νοείται να’ ναι «τυφλές». Δεν μπορεί να αγνοούν ποιες είναι οι γενικότερες επιπτώσεις των δράσεων που επιλέγουν στη χώρα, και στους πολίτες. Ειδικά μάλιστα όταν η τύχη της Ελλάδος κρίνεται από μια κλωστή.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ηρωποιήθηκε κυρίως από τηλεοπτικά ΜΜΕ, αλλά και τη λαϊκιστική αντιπολίτευση. Ελάχιστοι τόλμησαν να πουν τα πράγματα με το όνομα τους. Ένας ήταν ο Ανδρέας Λοβέρδος, που θαρραλέα κατήγγειλε όσους «θωπεύουν την πλατεία». Αντίστροφα, ανώνυμα στελέχη του τουριστικού κλάδου (Βλ. η «Η» του Σαββάτου) ισχυρίζονταν παραπλανητικά, για να μη συγκρουσθούν με το περιρρέον κλίμα, πως οι «αγανακτισμένοι» δεν πλήττουν τον τουρισμό!
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» παρουσιάσθηκε ως ειρηνικό, δημοκρατικό και ανώδυνο για τη χώρα. Όμως, ακόμη κι αν ξεκίνησε έτσι, οι κολακείες το έσπρωξαν γρήγορα στην αλαζονεία, την αυταρέσκεια, την αυθαιρεσία. Μεμονωμένα άτομα του «κινήματος» μπορεί να ήταν συγκρατημένα. Συνολικά όμως, τα πράγματα ήσαν διαφορετικά.
Οι «αγανακτισμένοι», άνοιξαν, έστω ασυνείδητα, τις πύλες για την διήμερη καταστροφική βία. Κάποιοι από αυτούς, είναι ξεκάθαρο, ότι μετείχαν στη βία, έστω σε ηπιότερες μορφές από ότι οι αναρχικοί κουκουλοφόροι. Το κλίμα επικίνδυνου μηδενισμού που καλλιέργησαν οι «αγανακτισμένοι» διευκόλυνε τη δράση των κουκουλοφόρων. Επιπρόσθετα ο μηδενισμός, ο φανατισμός και η ισοπέδωση, είναι εχθροί της δημοκρατίας. Η προσπάθεια των «αγανακτισμένων» να εμποδίσουν βουλευτές να πάνε στη Βουλή, υπήρξε βαθύτατα αντιδημοκρατική. Ταυτόχρονα, μέλη του κινήματος, αμφισβητούσαν το δικαίωμα μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης να παίρνει αποφάσεις που δεν είναι αρεστές στη «πλατεία»!
Στην πράξη η τυφλή συμπεριφορά των αγανακτισμένων οδηγεί σε αργό θάνατο το εμπορικό κέντρο. Επιδεινώνει την μάστιγα της ανεργίας. Έχουν πληγεί χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, που διαθέτουν τα γραφεία τους στο κέντρο. Κόποι μιας ζωής καταστρέφονται. Ο τουρισμός, ο πιο ελπιδοφόρος τομέας της οικονομίας, δέχθηκε βαρύ πλήγμα. Η πρωτεύουσα, απονεκρώνεται τουριστικά. Λειτουργώντας τυφλά, οι «αγανακτισμένοι» δεν πλήττουν κάποιο αόρατο εχθρό, αλλά συμπολίτες τους. Εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Αυτούς τιμωρούν! Εγωιστικά, μικρόψυχα, τυφλά.
Προφανώς οι «αγανακτισμένοι», δεν έχουν τη μερίδα του λέοντα στις ευθύνες. Άλλοι είναι οι κυρίως υπόλογοι. Κόμματα και ΜΜΕ, έχουν εκθρέψει τον πιο χυδαίο λαϊκισμό, μηδενίζοντας, φανατίζοντας, σπρώχνοντας τα πράγματα στα άκρα. Πολλά θα είχαν αποφευχθεί αν η χώρα διέθετε υπεύθυνα κόμματα που να συμπορεύονται στην προσπάθεια σωτηρίας της Ελλάδας. (Εκφράζοντας ταυτόχρονα τις επιμέρους διαφωνίες τους). Η χώρα διαθέτει την πιο λαϊκιστική αξιωματική αντιπολίτευση της Ευρωζώνης. Αριστερο-δεξιοί λαϊκιστές συμπλέουν, όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες θωπείες των Σαμαρικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η τραγωδία είναι λοιπόν πως η χώρα δεν παλεύει μόνο με ανυπέρβλητα αντικειμενικά εμπόδια. Παλεύει πρωτίστως με τον εαυτό της και το σαθρό πολιτικό και μιντιακό της υπόστρωμα. Τούτο εκφράζει το αυτοκαταστροφικό κομμάτι της κοινωνίας. Αν μάλιστα οι δυνάμεις της αυτοκαταστροφής επιβάλλουν τις αντιλήψεις τους, τότε η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη. Οικονομική και πολιτική χρεοκοπία. Μόνο τότε, κάποιοι θα πεταχθούν από τον ύπνο τους. Ενώ τίποτα δεν θα απομείνει, ώστε οι λαϊκιστές να λαϊκίζουν και οι αγανακτισμένοι να αγανακτούν.