Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Συζητούμε τον Προϋπολογισμό του 2012 εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μιας ιστορικής συγκυρίας για την Ελλάδα και την ευρωζώνη.
Τα δεδομένα διαμορφώνουν ένα νέο παγκόσμιο σκηνικό με τις αναδυόμενες χώρες BRICS να διεκδικούν δυναμικά το μερτικό στην αγορά, διαμορφώνοντας νέες σχέσεις και ισορροπίες. Με τον ανταγωνισμό να σαρώνει κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων. Με τους κερδοσκόπους να αντιδρούν με ταχύτητα και να χτυπούν με την αρρωστημένη απληστία του Μίδα. Με τους οίκους αξιολόγησης χωρίς ευρωπαϊκό αντίβαρο να οδηγούν χώρες και τράπεζες στην καταστροφή. Με τη σύγκρουση νομισμάτων να μαίνεται. Με τους συντηρητικούς ευρωπαίους πολιτικούς να δέχονται την υποταγή της πολιτικής στην αγορά.
Πρόκειται για μια κρίση θεσμών χρηματοπιστωτικών και άλλων συστημάτων και δημοσίου χρέους διεθνώς. Πρόκειται για μια πολύμορφη κρίση, παράγωγη της νέας καπιταλιστικής αγριότητας που πρέπει να ηττηθεί ειρηνικά. Γιατί εάν οδηγήσει στον τρίτο παγκόσμιο όλεθρο, τότε ο τέταρτος θα γίνει με τα ξύλα, κατά τη ρήση του Αϊνστάιν.
Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό η Ευρωζώνη αναζητά το μέλλον της και η Ελλάδα τη σωτηρία της, πληρώνοντας τα πολλαπλά αμαρτήματα του παρελθόντος.
- Πληρώνει τον αχαλίνωτο δανεισμό μιας διαχρονικής πολιτικής απερισκεψίας των κυβερνησάντων.
- Πληρώνει τη χρηματιστηριακή φούσκα του 1999 και την έξοδο από τη χώρα 22 τρισεκατομμυρίων δραχμών.
- Πληρώνει την απροετοίμαστη είσοδο στο ευρώ, στη νομισματική ένωση και όχι στην ΟΝΕ, γιατί ΟΝΕ δεν υπήρξε ποτέ.
Υπήρξε μόνο ως νομισματική και όχι οικονομική ένωση και δη με θλιβερή ισοτιμία και δίχως χαρτονόμισμα του ενός ευρώ. Απλώς το «Ο» προστέθηκε στο «ΝΕ» ως ελληνική αυτομπλόφα για να προκύψει το «ΟΝΕ» μιας πιο εύηχης αυταπάτης, υποταγής και δέουσας υποδοχής από τους εταίρους μας, που γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ανταγωνιστική μας ανεπάρκεια βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να μας οδηγήσουν στα ελλείμματα κρατώντας γι’ αυτούς τα πλεονάσματα.
- Πληρώνει την αμετροεπή μεγαλομανία των καλύτερων Ολυμπιακών Αγώνων του πολλαπλάσιου κόστους και πολλών αραχνιασμένων σήμερα εγκαταστάσεων.
Αλήθεια, για εκείνη την κοσμοπολίτισσα πρέσβειρα, πληρώνει ακόμη ο λαός μας που δικαιούται μιας απάντησης;
- Πληρώνει τη μεταπολεμική καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας, από το αθηνοκεντρικό μοντέλο της υπανάπτυξης που οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο λεκανοπέδιο των πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων και στην εθνική ντροπή να εισάγουμε το 65% των τροφίμων που καταναλώνουμε.
Για το κυρίαρχο θέμα της ανάπτυξης που πρέπει τάχιστα να μας απασχολήσει όλους μας, εντός και εκτός αυτής της Αίθουσας, καταθέτω στα Πρακτικά τη σχετική εισήγησή μου προς την Επιτροπή Περιφερειών με τις, ίσως, όχι άχρηστες ιδέες και προτάσεις μου.
Την έστειλα και στα ΜΜΕ του Νομού μου και ευελπιστώ στη δημοσίευση χάριν της συμβολής στο διάλογο.
Θα ήταν μάταιο να τη στείλω στα κεντρικά ΜΜΕ των Αθηνών. Δεν έκανα τον κόπο, γιατί από χρόνια έχω μπει στην black list του συστήματος από την, για πολλούς, αμετροεπή ρήση μου περί πολιτικού νάνου που γεννήθηκε μέσα μου τον Ιανουάριο των Ιμίων ως παράγωγη αντίδραση της πρωθυπουργικής τότε ρήσης περί ευχαριστιών στις ΗΠΑ, ρήση την οποία, ενώ εκμυστηρεύτηκα τότε σε συναδέλφους και της σημερινής Βουλής, δεν την ξεστόμισα τότε δημόσια χάριν της πατρίδας που θρηνούσε τα χαμένα παλικάρια του vertigo –έτσι είπαν- που έπεσαν για την πατρίδα, σε μια εκ των προτέρων στημένη υπόθεση δημιουργίας γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο και διαιώνισης των εξοπλιστικών προγραμμάτων σε βάρος του ελληνικού και τούρκικου λαού, που μπορούν και πρέπει να συνυπάρξουν ειρηνικά.
Εκείνη την ώρα της εθνικής κρίσης κατάπια τη δημόσια έκφρασή της, για να την εκφράσω τον Ιούνιο του 1996 στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επ’ αφορμή μιας δεύτερης –εκβιαστικής αυτή τη φορά- στάσης που δεν άντεχε το δικό μου αξιακό σύστημα.
Έκτοτε είμαι στην black list και μόνο εγώ γνωρίζω πόσο σκληρά πλήρωσα τη ρήση μου.
Ας είναι όμως. Στη ζυγαριά της ιστορίας θα κριθούν και οι ρήσεις και οι πράξεις όλων μας, κυβερνησάντων και μη.
Η Ελλάδα, αγαπητοί συνάδελφοι,
- πληρώνει την επίπλαστη ευμάρεια των δανεικών της δικής μας γενιάς που έκλεψε το μέλλον της επόμενης, δηλαδή των παιδιών μας.
- Έναντι αυτής της γενιάς, παρόλο που διαχρονικά είμαι εκτός συστήματος και κυβερνήσεων, νιώθω ενοχή και την ανάγκη κατάθεσης της συγγνώμης εδώ, στο ναό της δημοκρατίας, γιατί παράλληλα με τους αγώνες μου δεν κατάφερα τις αναγκαίες ανατροπές για το συμφέρον του λαού και της πατρίδας.
Εγώ επαναλαμβάνω και καταθέτω την ενοχή μου. Οι κυβερνήσαντες, όμως, θα την καταθέσουν; Έχουν ή δεν έχουν ενοχές; Αν έχουν, ας τις καταθέσουν με λεβεντιά και ευθύτητα, χωρίς επιφατικές περικοκλάδες που τις σκεπάζουν.
Και καλά, ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε ίσως σοφά την ενοχή της σιωπής, γιατί το τίμημα να παραλαμβάνεις το χρέος στα 160 δισεκατομμύρια και να το φτάνεις σε πεντέμισι χρόνια σε 300 δις ευρώ, είναι πολύ βαρύ.
Οι υπόλοιποι «μνηστήρες» της πασοκικής εξουσίας που φιλοδοξούν να οδηγήσουν το λαό σε μία νέα πορεία αυτής της πατρίδας, πού βαδίζουν παρακάμπτοντας την κολυμβήθρα του Σιλωάμ;
Δεν έχουν ευθύνες; Δεν έχουν ενοχές;
Ας είναι όμως, ίσως θα πρέπει να αναλάβω εγώ, κυρίες και κύριοι, τις δικές σας ευθύνες.
Λόγου χάρη,
- πρώτον είναι δυνατόν να μην έχουν βιβλία οι μαθητές στην ώρα τους;
- Δεύτερον, να μην έχει επιτευχθεί η αναγκαία πτώση της τιμής των φαρμάκων σ’ όλη την αναγκαία ποσότητα παρά μόνο σε μία μικρή ποσότητα; Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα για μία θριαμβευτική κυβερνητική ανακοίνωση, που θα αφορούσε όλη την ποσότητα.
- Τρίτον, είναι δυνατόν να μην έχει προχωρήσει η αναγκαία ανάπτυξη και διάθεση του ΕΣΠΑ τάχιστα και αποδοτικά;
Ενοχλήθηκαν κάποιοι από την επιλογή της Μέρκελ και το ρόλο του Φούχτελ, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει τίποτε χωρίς την έγκριση της ελληνικής Κυβέρνησης και των ελληνικών θεσμών. Δεν ενοχλήθηκαν όμως από τις φιέστες με τον Ρέσλερ και τον Χρυσοχοΐδη για τις επικοινωνιακές ανάγκες σε Γερμανία και Ελλάδα. Εδώ είναι, όμως, μία γεύση του τι θέλει ο κ. Φούχτελ από την πρόταση της Θεσσαλονίκης. Το σχετικό έγγραφο το καταθέτω για τα Πρακτικά.
- Τέταρτον, είναι δυνατόν να μην έχει ενταχθεί στο τέλος ακινήτων και το αντίστοιχο τέλος των λειτουργουσών κερδοφόρων βιομηχανιών και βιοτεχνιών, δηλαδή των πλουσίων, προς μία δικαιότερη κατανομή των βαρών και ως συνεισφορά στα έσοδα της αναγκαίας οικονομικής εξυγίανσης; Μια και η αναφορά είναι για τέλη και φορολογία, ιδού και μία πρόσθετη πρότασή μου για τους φορολογικούς συντελεστές, ως απάντηση στο Ζάππειο ΙΙ του κ. Σαμαρά, την οποία είχα στείλει στον Υπουργό Οικονομικών, προς ανατροπή της στρεβλής δομής του παραγωγικού συστήματος. Το καταθέτω στα Πρακτικά.
Αναλαμβάνω εγώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτές και άλλες ευθύνες γιατί δεν αντέχω τη μετάθεση όλων των ευθυνών στον Παπανδρέου, γιατί δεν αντέχω την υποκριτική σιωπή των Υπουργών στο Υπουργικό Συμβούλιο που αν είχαν αντίθετη θέση, από αυτή του δημοψηφίσματος, όφειλαν να την καταθέσουν εκείνη την ώρα και όχι να τρέχουν εκ των υστέρων για να την αλλάξουν με ταχύτητα Λούη.
Δυστυχώς όμως μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, ανώτερης της αντιπροσωπευτικής, όπως το δημοψήφισμα, ηττήθηκε από το φόβο που διαχύθηκε στο ελληνικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο. Για ποια δημοκρατία των πολιτών μιλάμε, όμως, όταν εμπιστευόμαστε τους πολίτες μόνο για τη δική μας εκλογή και δεν τους εμπιστευόμαστε για να συναποφασίζουν αναφορικά με το δικό τους μέλλον; Στην Ελβετία τα δημοψηφίσματα είναι στην ημερήσια διάταξη, όταν υπάρχει διαφωνία μεταξύ Άνω και Κάτω Βουλής.
Επίσης, ποια Ευρώπη θέλουμε; Την Ευρώπη των λαών και της δημοκρατίας ή των μονοπωλίων με τους πολιτικούς εκφραστές αυτών, τύπου Μερκοζί;
Και τώρα έρχομαι σε εσάς, αγαπητέ Πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ. Αγαπητέ Γιώργο, θα σου προσάψω το δικό μου κατηγορώ, γιατί παρόλο που τόλμησες να βάλεις το μαχαίρι στο κόκαλο των συμφερόντων του τραπεζικού κατεστημένου και της άρχουσας τάξης στη χώρα μας και προχώρησες προφανώς, όχι σε όλες, αλλά σε αρκετές αναγκαίες για την Ελλάδα ανατροπές -πράγμα που δεν έκανε ούτε καν ο ιδρυτής και δάσκαλός μου, Ανδρέας- δεν τόλμησες, ίσως από δημοκρατική ευαισθησία, να εφαρμόσεις τη ρήση του ποιητή «Πάρε ένα σβώλο Μήτρο και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο», γιατί αυτό το φύτρο είναι η δημοκρατία και το μέλλον της Ελλάδας.
Δυστυχώς, αγαπητέ Πρόεδρε η δημοσίως στην συνεδρίαση της Κ.Ο. Του ΠΑΣΟΚ διατυπωθείσα άποψή μου να συμβουλεύεσαι πρωτίστως το συλλογικό πολιτικό συμβουλάτορα, δηλαδή την Κοινοβουλευτική μας Ομάδα και να εμπιστεύεσαι ως πολιτικούς συνεργάτες και Υπουργούς τους ορκισμένους σε αξίες για την Ελλάδα των αξιών, άργησε. Πού να σε βρω νωρίτερα; Από τη μία σου έκλεβαν χρόνο οι αχάριστοι, από την άλλη έτρεχες στην Ευρώπη και τον πλανήτη για να σώσεις την Ελλάδα!
Και τώρα που σαν Ιφιγένεια θυσιάστηκες για να απαλλάξεις την Ελλάδα από τη θέση της ως διαχρονική Ιφιγένεια, ισχύει δυστυχώς το “πας ανήρ, και θα πρόσθετα, και γυνή ξυλεύεται”.
Ας είναι όμως. Έχουν γνώση οι φύλακες, δηλαδή ο λαός που διαρκώς αφυπνίζεται και πρέπει να ενταθεί η διαδικασία της δικής του αφύπνισης, μιας και τα κεντρικά κανάλια με τα παράθυρά τους, αντί για ειδήσεις, προσπαθούν να βιάσουν και να μεταλλάξουν τη δική του σκέψη στο δικό τους ρυθμό.
Δεν γνωρίζω τις προθέσεις, αγαπητέ Γιώργο, για τις μελλοντικές σου προσωπικές επιλογές. Να ξέρεις όμως πως το δικό σου αξιακό και πολιτικό κεφάλαιο στην υπηρεσία των αναγκαίων ανατροπών είναι πολύτιμο και για την Ελλάδα και για την παράταξη όπως εξίσου αναγκαία και πολύτιμη είναι η ενότητα της παράταξης χάριν της πατρίδας.
Ο χρόνος λιγοστός, τελειώνω κύριε Πρόεδρε, δυνάστης του λόγου και των ιδεών.
Δύο κουβέντες προς τον νέο Πρωθυπουργό της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης κ. Λουκά Παπαδήμο.
Κύριε Πρωθυπουργέ, στον πόλεμο του μεθαυριανού Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που θα πάτε, οπλιστείτε γερά με τα ιδανικά της φυλής μας και τη σοφία της αρχαιοελληνικής ορθολογικής σκέψης και ανατρέψτε με επιχειρήματα τον παραλογισμό της προτεσταντικής θεώρησης και στάσης περί τιμωρίας των τάχα απείθαρχων, της κας Μέρκελ, που ήδη σφυροκεπείται από τα καταιγιστικά πυρά λαμπρών πολιτικών όπως του Ζακ Ντελόρ, του Χέλμουτ Σμιτ και του Χέλμουτ Κολ και όσων εργάστηκαν για εξήντα χρόνια και όλων όσων συνεχίζουν να εργάζονται για το ευρωπαϊκό ιδεώδες μιας ενωμένης πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δημοκρατικά λειτουργούσας Ευρώπης.
Στο δύσκολο δρόμο για την ομοσπονδιακή Ευρώπη των λαών, με την πολυμορφία των εθνικών πολιτισμών, θα συνεχίσουμε τον αγώνα με κάθε τίμημα, υπό τον όρο όμως κατοχύρωσης της Δημοκρατίας και της ισότητας των ευρωπαίων πολιτών σε δικαιώματα και ευθύνες, με ευρωπαϊκή συνταγματική θέσπιση, ο δρόμος της οποίας, δυστυχώς, διεκόπη, αλλά πρέπει να συνεχιστεί.
Μόνο έτσι θα προκύψει μία δημοκρατική Ευρώπη. Μόνο έτσι θα λάβει σάρκα και οστά το όραμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Στη μάχη αυτή της Πέμπτης, κύριε Πρωθυπουργέ, σας εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη και επιστροφή με νίκη. Είθε η ιστορία να σας γράψει με χρυσά γράμματα. Κάνω ετούτη την ευχή, γιατί είμαι ερωτευμένος με την ιδέα να στεφανώνονται οι πολιτικοί με δάφνες, όπως ο Περικλής, και όχι να καταγράφονται στην ιστορία με τα κάρβουνα της καμένης Ρώμης, όπως ο Νέρων.
Με το καλό, λοιπόν, και άμα τη επιστροφή σας, πάρτε το βούρδουλα της ευθύνης για παραγωγικό έργο και συνοχή της Κυβέρνησης.
Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο, ψηφίζω τον Προϋπολογισμό!