Ανεβαίνοντας στο ξακουστό βλαχοχώρι της Πίνδου συναντήσαμε τον μοναδικό βοσκό που παραμένει και τον χειμώνα.
«Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Πίνδο»-αυτή την εποχή-θα συναντήσεις μόνο όμορφα χρώματα και υπέροχες μυρωδιές της φύσης, αλλά κι αυτούς που έχουν γίνει ένα μαζί της. Σε αυτό το ιδιότυπο “αντάμωμα” συναντήσαμε τον Λευτέρη, έναν μοναχικό κτηνοτρόφο που αυτός και το κοπάδι του επιμένει να ζει ακόμη στα ορεινά λίγο έξω από το Περιβόλι Γρεβενών, σαν ένας άλλος “αντάρτης” που δεν τον καταβάλλει ο χρόνος και οι εποχές του. Εκτεθειμένος πάντα στις αλλοπρόσαλλες καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί, δεν κάμπτεται από τίποτα παρά αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με κέφι και υπομονή. Ευγενικός, φιλόξενος, μ’ενα έμφυτο χάρισμα(λες κι έχει το αυτόφωτο της ζωής στο DNA του) και μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο (ένας φύλακας άγγελος θαρρείς), μας μίλησε για τις δυσκολίες του κλάδου του, για τους προβληματισμούς του αλλά και την κουλτούρα των ανθρώπων που ζουν στα βουνά.
Φύγαμε και η εικόνα αυτού σύγχρονου “ερημίτη” θα μας συντροφεύει για όλη την διάρκεια του χειμώνα, μέχρι να τον ανταμώσουμε ξανά.
