Ο ΣΙΝΕΜΑΣ παρουσιάζει αυτή την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου την ταινία Θα σε δω στην Κόλαση, Αγάπη μου (1998) στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο ROSSONERO (Αμαλίας 18, Τρίκαλα).
Σκηνοθεσία: ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
“Μια βροχερή νύχτα, η Βέρα φτάνει στη βίλα της Έλσας. Τριαντάρες, μοναχικές και φοβισμένες, οι δύο γυναίκες προσπαθούν με ύπουλους και αδυσώπητους τρόπους να παγιδέψουν και να εξοντώσουν η μια την άλλη, για να καρπωθούν τον καρπό της ληστείας που διέπραξαν με τη συνδρομή του άντρα της Έλσας και εραστή της Βέρας. Το πτώμα του επιπλέει ήδη στην πισίνα κι αυτές προσπαθούν να το μεταφέρουν και να το πετάξουν στη θάλασσα. Όμως ο νεκρός ζωντανεύει και συμμετέχει στο ανελέητο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης που τώρα παίζεται ανάμεσα σε τρία καταραμένα πρόσωπα, τα οποία και μοιάζουν να ζουν σε μια πλήρη παραίσθηση, μια Κόλαση. Όταν το παιχνίδι της φρίκης τελειώνει, δεν απομένουν παρά τρία κουφάρια να κείτονται στην πισίνα μιας παντέρημης βίλας.”
Ενα πολυ τολμηρο και εξαιρετικα δυσκολο κινηματογραφικα θεμα, ειδικα για τα ελληνικα δεδομενα, πραγματευεται αυτη η προτελευταια ταινια του Νικου Νικολαϊδη. Η γυναικα-βαμπιρ, η «βαμπ». Μην περιμενετε μυτερα δοντακια και αιμοποσιες. Οι γυναίκες της ταινίας είναι πλάσματα από έναν άλλο κόσμο, αντιρρεαλιστικές περσονες που βιώνουν μια κόλαση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Με επιρροές από το κομιξ, αλλά και από την προσωπική εικονολογία του σκηνοθέτη, η ταινία φτάνει σε ακραία επίπεδα στυλιζαρίσματος. Φτάνει σε επίπεδα που η ομορφιά του κάδρου εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Η φιληδονία, η απόλαυση, η λαιμαργία, η φιλαυτία, η ματαιοδοξία και η απληστία είναι τα αμαρτήματα που τροφοδοτούν το σενάριο. Η αγάπη είναι ένα κολασμένο, εκκεντρικό, συναίσθημα που, αν και υπάρχει, φαίνεται τόσο ξένο, χαζό και ξεπερασμένο. Η έμμονη της δυναμικής βαμπιρας να σκοτώσει την άλλη, μολονότι ξέρει καλά ότι ο φόνος είναι αλυσιτελές πλάνο για να εξολοθρεύσεις έναν απέθαντο, φτάνει στα όρια του κωμικού. Το ίδιο συμβαίνει και με την αφελή βαμπιρα φραουλιτσα, που σε κάθε σκηνή της ταινίας ξερναει η πέφτει μέσα στο νερό, για διαφόρους λογούς κάθε φορά.
Το νερό είναι το στοιχειό-φετίχ της ταινίας.
Η πισινά είναι το σημαντικότερο σημείο το σπιτιού-κόλαση, γιατί εκεί συμβαίνουν τα πιο σημαντικά γεγονότα κι εκεί γυρίζονται τα πιο ωραία (υποβρυχια) πλανά. Προσέξτε πως σε κανένα πλάνο της ταινίας δεν φαίνεται η πισινά από άκρη σε άκρη. Πάντα, κάποιο κομμάτι της είναι εκτός πλάνου, ακριβώς για να υποδηλωθεί ότι κάνεις δεν ξέρει ως που φτάνει. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια στιγμή η φραουλιά βγαίνει από το νερό της πισίνας στα βράχια ενός καταραμένου ποταμίου και ότι σε κάποια άλλη σκηνή πέφτει μέσα στη θάλασσα από μια βάρκα, αλλά όταν βγαίνει στην επιφάνεια είναι πάλι στην πισινά! Το νερό σε συνδυασμό με τα αιθέρια, βαμπιρικά ρούχα υπογραμμίζουν τον κολασμένο ερωτισμό των γυναίκειων κορμιών. Επίμαχα σημεία της ανατομίας τους, σε τελείες αναλογίες, γίνονται ένα με τα φορέματα τους, και μέσα στο νερό εξαφανίζονται τελείως, προσφέροντας ένα χάρμα οφθαλμών, το όποιο ταυτόχρονα ενέχει τον κίνδυνο του, όταν σκεφτεί κάνεις πως τα κορίτσια είναι λίγο άλλου. Οι ερμηνείες θυμίζουν έντονα ηχόχρωμα εξάρτησης.
Διάρκεια ταινίας: 109 λεπτά
Rossonero, Αμαλίας 18, Τρίκαλα
Ώρα έναρξης: 8.00 μ.μ.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
.