Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι στα μέσα Δεκεμβρίου όταν τα μέλη του Ο.Π.Ο.Π. ψάχναμε αναβάσεις για το πρόγραμμα εξαμήνου.
Δεν πάμε καμιά κορυφή έξω?..ο Νίκος Κρούπης μας ενθάρρυνε σε αυτή την ιδέα και έτσι προγραμματίστηκε για τα μέσα Ιουλίου. O Νίκος που ήταν και αρχηγός τις αποστολής μας πρότεινε δύο κορυφές στις δυτικές Άλπεις με τελικό προορισμό την Ελβετία.
Ο πρώτος στόχος ήταν το Bishorn 4153m και η δεύτερη κορυφή το Weishorn 4505m. Ημερομηνία αναχώρησης στις 14/7/12. Μετά από «ψάξιμο» για το πώς θα κάνουμε το ταξίδι αυτό πιο οικονομικό και συγχρόνως πιο συναρπαστικό κανονίσαμε να πάμε οδικώς. Έτσι μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες και εξοπλισμό τα μέλη του Ο.Π.Ο.Π. ήμασταν έτοιμοι και αποτελούνταν απ’ τους εξής: αρχηγός αποστολής ο Νίκος Κρούπης, Πέρης Βασιλείου, Σάκης Κουτσογιάννης, Αριστείδης Αντάρας , Σωτήρης Μπασδέκης, Θάλεια Κρούπη, Γιάννης Ψύρρας με Αλεξάνδρα και Λάκης Κουφογάζος. Η αναχώρηση έγινε από την Πύλη στις 3 τα ξημερώματα του Σαββάτου με δυο αυτοκίνητα, περνώντας από Σκόπια, Σερβία φτάσαμε στην πρωτεύουσα τις Κροατίας το Zagreb στις 7 το απόγευμα(6 τοπική) μετά από 16 ώρες ταξίδι για την πρώτη διανυκτέρευση και μια βόλτα στην όμορφη πρωτεύουσα τις Κροατίας. Γνωρίζοντας ότι έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα φύγαμε από το Zagreb στις 6 το πρωί και περνώντας από Σλοβενία και Ιταλία φτάσαμε στην Ελβετία και το Ggrimentz στις 9 το βράδυ τις Κυριακής, ένα πανέμορφο χωριό τις Ελβετίας όπως και όλα τα χωριά που περάσαμε. Εκεί κάναμε και τη δεύτερη διανυκτέρευση.
Χαράματα την Δευτέρα αναχώρηση για Zinal όπου αφήσαμε τα αυτοκίνητα και μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες ξεκινήσαμε την ανάβαση από υψόμετρο 16000m.Το τοπίο μαγευτικό περνώντας από καταπράσινα λιβάδια και αντικρίζοντας τις ψηλές κορυφές των Άλπεων σκεπασμένες από παγετώνες που πολλοί από εμάς είχαμε δει μόνο στην τηλεόραση και αυτός ήταν ένας καλός λόγος η ανάβαση να γίνει με αργό ρυθμό, αλλά και για το λόγο τις προσαρμογής μας στο υψόμετρο. Μετά από 6 ώρες περίπου πορείας φτάσαμε στο καταφύγιο σε υψόμετρο 3270m το οποίο όμως δεν είχαμε κάνει κράτηση και ο αγενέστατος Ελβετός καταφυγιάρχης μας είπε αρχικά να γυρίσουμε πίσω στο Zinal παρόλο που είχε 20 άδεια κρεβάτια. Μετά από αρκετή κουβέντα τελικά μας έκανε τη «χάρη» να μας φιλοξενήσει με το αζημίωτο βέβαια 78 Ελβετικά φράγκα(65 ευρώ)τη βραδιά. Αφού τακτοποιηθήκαμε καθίσαμε στην βεράντα του καταφυγίου αγναντεύοντας τον παγετώνα που άρχιζε δίπλα μας και τις πολλές κορυφές των Άλπεων. Στις 8 το απόγευμα μπήκαμε στο καταφύγιο για να φάμε και να ετοιμαστούμε για την ανάβαση τις επόμενης μέρας στην κορυφή Bishorn. Εκεί τέθηκε το θέμα τις επικινδυνότητας του βουνού γιατί ο μόνος έμπειρος ορειβάτης σε τέτοια βουνά ήταν μόνο ο Νίκος Κρούπης και αξιολόγησε την ανάβαση ότι θα ήταν ανασφαλής να πάμε όλοι στην σχοινοσυντροφιά, γατί τέτοιες αναβάσεις γίνονται μόνο με συγκεκριμένο εξοπλισμό και δεμένοι με ένα σχοινί όλοι μαζί, οπότε το λάθος του ενός μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην ομάδα. Έτσι μετά από συζήτηση και την ανασφάλεια αυτή τις μεγάλης σχοινοσυντροφιάς με μόνο ένα έμπειρο τον Νίκο, αποφασίσαμε να κάνουμε την κορυφή 4 μέλη του Ο.Π.Ο.Π.
Το εγερτήριο για την κορυφή ήταν στις 4 το πρωί της Τρίτης με πρωινό στις 4:30,έτσι ο Νίκος ο Σάκης ο Σωτήρης και εγώ ετοιμαστήκαμε γρήγορα και στις 5:45 ήμασταν πάνω στον παγετώνα μαζί με άλλους ορειβάτες βάζοντας τα κραμπόν και ο αρχηγός Νίκος Κρούπης έφτιαξε το σχοινί όπου είμαστε όλοι δεμένοι ασφαλίζοντας την ομάδα όσο γίνετε καλύτερα. Η μέρα αρκετά καλή με λίγα σύννεφα καλή ορατότητα και θερμοκρασία στα 3300m περίπου στους 0 βαθμούς. Ξεκινήσαμε την ανάβαση πατώντας στα βήματα από προπορευόμενους ορειβάτες μειώνοντας τον κίνδυνο από πιθανές crevasse(σχισμές στον παγετώνα με πολύ βάθος)που δεν είναι εμφανείς .Ύστερα από μια 1,5 ώρα περίπου σε μονοπάτι μικρής κλίσης φτάσαμε στη βάση της κορυφής όπου και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στην πλαγιά σε κλίση 25 μοιρών, στη μέση τις πλαγιάς ο Σωτήρης δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την ομάδα και επέστρεψε πίσω. Η κατάσταση από εκεί και πάνω δυσκόλεψε ακόμα ποιο πολύ αφού η κλίση έγινε 30 μοίρες, το φρέσκο Αλπικό χιόνι που έριξε 2 μέρες πριν και ο αέρας που όσο ανεβαίναμε προς τη ράχη της κορυφής έκαναν την ανάβαση ακόμα ποιο δύσκολη , αργά όμως και προσεκτικά φτάσαμε στα τελευταία 50m όπου η κλίση για την κορυφή ήταν 35 περίπου μοίρες και χρειαζόταν μεγαλύτερη προσοχή και από τους τρεις μας περιμένοντας να κατέβει η πρώτη ομάδα που ανέβηκε. Με μεγάλη προσοχή ανεβήκαμε και αυτά τα τελευταία μέτρα φτάνοντας στην κορυφή Bishorn με υψόμετρο 4153 ύστερα από 3:50 ώρες. Η θέα της κορυφής καταπληκτική προς της άλλες κορυφές και ευτυχώς ο καιρός ήταν σύμμαχος σε αυτό. Φτάνοντας εκεί και βλέποντας την δεύτερή κορυφή που θέλαμε να προσπαθήσουμε με τον Νίκο το Weishorn φορτωμένο με πολύ χιόνι καθιστώντας τη διαδρομή αρκετά επικίνδυνη αλλάξαμε γνώμη για αυτή τη προσπάθεια όμως δεν πειράζει ίσως κάποια άλλη φορά. Μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες κατηφορίσαμε ξανά με προσοχή τα πρώτα λίγο δύσκολα μέτρα και μετά η κατηφοριά ήταν ποιο εύκολη υπόθεση τουλάχιστον μέχρι το καταφύγιο όπου φτάσαμε σε1:30 ώρες συναντώντας την υπόλοιπη ομάδα που μας περίμενε με αγωνία. Ύστερα από 1 ώρα ξεκούραση στο καταφύγιο πήραμε το δρόμο για το Zinal, όπου και φτάσαμε στις 3 το μεσημέρι μετά από 22700Κm και 2450 υψομετρικής. διαφοράς εμφανώς κουρασμένη αλλά ικανοποιημένοι από την όλη διαδρομή. Μετά από καλή ξεκούραση και ύπνο νωρίς αφού η Ελβετία δεν φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή την επόμενη μέρα κανονίσαμε με το Σάκη να κάνουμε μια βόλτα με τα ποδήλατα στα απίστευτα μονοπάτια τα οποία φροντίζουν να περνάνε από παντού. Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι είναι μια πανάκριβη χώρα κατά τα άλλα, το ποδήλατο το παίρνεις παντού, στα λιφτ, στα λεωφορεία κ,α με 2,50 Ελβετικά φράγκα μόνο. Ύστερα από 30 Κm ποδήλατο μέσα από δρόμους δρομάκια ρεματάκια και τέλος λίγο άσφαλτο φτάσαμε πίσω στο Ζinal στις 4 το απόγευμα .Στις 6 το απόγευμα τις Τετάρτης πήραμε το δρόμο τις επιστροφής μετά από 3 απολαυστικές μέρες στην πανέμορφη άλλα και πανάκριβη Ελβετία.
Ο γυρισμός ήταν ποιο ξεκούραστος αφού κάναμε 3 διανυκτέρευσης σε Kόμο(κωμόπολη στη βόρειο Ιταλία) Λουμπλιάνα (πρωτεύουσα Σλοβενίας) και Βελιγράδι (πρωτεύουσα Σερβίας) φτάσαμε στην Πύλη στις 11 το βράδυ τερματίζοντας έτσι αισιόδοξα την αποστολή και το ταξίδι το οποίο ήταν περίπου 5000κm.Τέλος θέλω να ευχαριστήσω το Σάκη Κουτσογιάννη για την τέλεια οδική συμπεριφορά και τις άψογες φωτογραφίες , τον αρχηγό αποστολής Νίκο Κρούπη και όλους τους υπόλοιπους για την πολύ καλή παρέα σε όλο αυτό το ταξίδι!