«Εγώ νόμιζα πως κορνάρεις για το ποδόσφαιρο, Μάκη!!…»
Μια αληθινή ιστορία για τα παιδιά που στις 26 Ιουνίου 2025 πήραν στα χέρια τους, τους βαθμούς των Πανελλαδικών…
Στις 26 Ιουνίου του 1994, 31 χρόνια πριν, η ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας έπαιζε με την Εθνική ομάδα της Βουλγαρίας για το Μουντιάλ του 1994 που διεξαγόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν μεσημέρι Κυριακής (με βάση τη διαφορά ώρας, ο αγώνας πρέπει να διεξαγόταν βράδυ στο Σικάγο). Η θεία Λούλα που τα Σαββατοκύριακα ερχόταν και έμενε μαζί μας στο σπίτι μας στον Πλαταμώνα είχε φύγει για Λάρισα γιατί τη Δευτέρα δούλευε στη στρατιωτική της υπηρεσία. Συνήθως ήταν εκείνη που τον χειμώνα με πήγαινε και με έφερνε στα Αγγλικά, γιατί ο πατέρας μου, μετρώντας ήδη 6 χρόνια από τη διάγνωση της νόσου του Parkinson είχε αρχίσει να δυσκολεύεται στην οδήγηση. Τηλέφωνο δεν είχαμε τότε στο σπίτι μας στον Πλαταμώνα. Ενώ έχει ξεκινήσει ο αγώνας και αρχίζουμε να μαζεύουμε γκολ από τους Βούλγαρους που στο τέλος μας κέρδισαν με 4-0, από το μπαλκόνι του μοναδικού γειτονικού μας σπιτιού, με φωνάζει η κα Ελισάβετ (η μάνα του φίλου μου του Θάνου) και μου λέει πως στο τηλέφωνο είναι η θεία Λούλα που καλεί από τη Λάρισα και ζητάει εμένα…στη στενοχώρια που μας έχει καταβάλει, τον πατέρα μου και εμένα για τον διαφαινόμενο ποδοσφαιρικό διασυρμό ο οποίος επικάθεται στην 4αρα με την οποία μας είχε φιλοδωρήσει η Αργεντινή του Μαραντόνα, λίγες ημέρες πριν, στον αγώνα της πρεμιέρας, προστίθεται και η ανησυχία μας γιατί υποθέτουμε ότι κάτι συνέβη στο σπίτι μας στη Λάρισα (καθώς με τη θεία μέναμε πάνω-κάτω) και η πρώτη μας σκέψη ήταν μήπως μας έκλεψαν…αλλά, πάλι, γιατί να ζητάει εμένα για να το πει;;; Πηγαίνω στο τηλέφωνο και μου ανακοινώνει πως γυρνώντας στη Λάρισα βρήκε έναν φάκελο από το Πανεπιστήμιο του Michigan (Ήταν τα αποτελέσματα του Proficiency). H θεία δεν ξέρει αγγλικά, αλλά ανοίγοντας τον φάκελο διαβάζει μια υποσημείωση στα ελληνικά η οποία αναφέρει πως: «το χαρτί αυτό δεν αποτελεί αποδεικτικό του πτυχίου με νομική ισχύ, την οποία θα έχει μόνον το ίδιο το πτυχίο το οποίο θα παραλάβετε αργότερα». Οπότε συμπεραίνει -και ορθώς- πως έχω πετύχει στις εξετάσεις και μοιράζεται τα ευχάριστα νέα με εμένα. Κατέβηκα τα σκαλιά της γειτόνισσας 10-10 και ανέβηκα τα σκαλιά της δικής μας βεράντας 5-5. Την ώρα που ο Βούλγαρος Ποδοσφαιριστής Λέτσκοφ μας βάζει το 3ο γκολ, εγώ πέφτω στην αγκαλιά του πατέρα μου πανηγυρίζοντας την επιτυχία, ανακοινώνοντάς του τα καθέκαστα! Οι Βούλγαροι γίνονται ένα κουβάρι χαράς και καλοκαιρινού ιδρώτα στο γήπεδο του Σικάγο, το ίδιο και εμείς, μαζί με τη μητέρα μου, στη βεράντα του Πλαταμώνα. Ο πατέρας μου πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί γιατί -εκτός των άλλων- ήταν δικό του σχέδιο να μην κάνω την τάξη του Lower, ούτε θερινά και να πάω κατευθείαν από την Ε class (που την ολοκλήρωσα στη Γ´ Γυμνασίου) στην τάξη του Proficiency (στην Ά Λυκείου), έτσι ώστε ξεκινώντας τη Β´ Λυκείου να έχω ολοκληρώσει τα Αγγλικά και να αφιερωθώ στην προετοιμασία των Πανελληνίων. Ο σχεδιασμός, όμως, αυτός, εμπεριείχε τον κίνδυνο -καθώς δεν είχα δώσει Lower- αν δεν έπαιρνα το Proficency, να ξεκινούσα τη Β´ Λυκείου χωρίς κανένα πτυχίο Αγγλικών. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατεβαίνουμε στο σπίτι της άλλης αδερφής της μητέρας μου, της Θεοπίστης, για τα επινίκια. Ο πατέρας μου κορνάρει δαιμονιωδώς, με το 25/τίας, ιαπωνικό αυτοκίνητό του, πανηγυρίζοντας την ανέλπιστη επιτυχία μου και την επιβεβαίωση του δικού του ριψοκίνδυνου (αλλά και γεμάτου πίστη στις δυνατότητές μου) σχεδίου, την ίδια ώρα που ο θείος Τάκης, ο μπατζανάκης του, βλέπει στην τηλεόραση τον Μποριμίροφ να μας βάζει το 4ο γκολ και τον Αλκέτα Παναγούλια (προπονητή της Ελλάδος) να πιάνει το κεφάλι του, με απελπισία για τα προπονητικά σχέδιά του που ναυάγησαν. Η θεία Θεοπίστη αγκαλιάζεται με τον πατέρα μου που της ανακοινώνει τα ευχάριστα. “Εγώ νόμιζα πως κορνάρεις για το ποδόσφαιρο, Μάκη”, του λέει “…αλλά -λέω πάλι- γιατί κορνάρεις βρε Μάκη- ενώ χάνουμε;”. Στα παράθυρα έχουν βγει ο κ. Λάκης και ο Στάμος από δίπλα και από πίσω ο Νάκος, καθώς και ορισμένοι ένοικοι από το νεότευκτο, τότε, Olympion Melathron, από την άλλη άκρη των σιδηροδρομικών γραμμών, για να δουν ποιος είναι ο αναιδής -μάλλον- Βούλγαρος παραθεριστής που τολμά να πανηγυρίζει προκλητικά για τη νίκη της ομάδας του, παρότι βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος!!…
Δυο χρόνια ακριβώς μετά, 26 Ιουνίου 1996, ήταν η ημέρα που διαγωνιζόμουν στη Βιολογία για να πετύχω στην Ιατρική. Παρά την υψηλή μου αυτοπεποίθηση (όπως αυτή είχε διαμορφωθεί από περιστατικά όπως το ανωτέρω) και την ικανοποιητική προετοιμασία και προσπάθειά μου, απέτυχα να γράψω καλά, χάνοντας όλο το μισό του 4ου Ζητήματος όπου έλυσα λάθος μια άσκηση γενετικής για τη Drosophila…Το Mazda του πατέρα μου δεν κόρναρε εκείνο το καλοκαίρι του 96…Η κόρνα του Deluxe Sedan 1500, θα ξαναακουγόταν θριαμβικά έξω από το σπίτι της θείας Θεοπίστης, στο ίδιο σπίτι που πριν από λίγες ημέρες έφερα τη μητέρα μου η οποία δεν θυμάται -πια- τίποτα από αυτά (ούτε τον πατέρα μου, ούτε τις αδελφές της που πεθάναν), ένα πρωινό στα τέλη του Ιουλίου του 1997, όταν πλέον είχαμε βάλει τηλέφωνο στον Πλαταμώνα και τους κάλεσε η νονά μου από Αθήνα γιατί είχε δει νωρίτερα την ανάρτηση των αποτελεσμάτων στο Υπουργείο (τότε δεν υπήρχε internet και οι βαθμοί βγαίνανε πρώτα στο Υπουργείο Παιδείας και μετά στα κατά τόπους σχολεία. Δεν υπήρχε ούτε νόμος για τα προσωπικά δεδομένα, οπότε οι βαθμολογίες αναρτούντο δίπλα από τα πλήρη ονόματα των υποψηφίων για τις Ανώτατες και τις Ανώτερες -όπως λεγόταν τότε- Σχολές). Εγώ είχα κοιμηθεί στο σπίτι της θείας μου, γιατί δεν είχα αυτοκίνητο ούτε μηχανάκι και ήταν μακριά και επικίνδυνα να περπατάω ξημερώματα που τέλειωνα από τη “Λάμπα” και το “Tango” (έτσι λεγόταν τότε τα μπαράκια του Πλαταμώνα) μέχρι το δικό μας σπίτι…
Εύχομαι δύναμη, επιτυχία και καλή συνέχεια στα παιδιά που στις 26 Ιουνίου του 2025 πήραν στα χέρια τους τις βαθμολογίες των Πανελληνίων.
Συγχαρητήρια σε όλες και σε όλους για την προσπάθεια!!!…
Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD
Eπικ. Καθηγητής Ψυχιατρικής Δ.Π.Θ.
Αναπλ. Πρόεδρος Επιστημονικού
Συμβουλίου ΕΟΠΑΕ
ΥΓ: η φωτογραφία είναι από ποδοσφαιρικό αγώνα του ΚΕΘΕΑ, στην Κρήτη, όπου συμμετείχα ως Πρόεδρος του ΔΣ του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, το καλοκαίρι του 2021 και η AI την επεξεργάστηκε αποψιλώνοντας τις λευκές κορυφές της κεφαλής μου, κάνοντάς με να μοιάζω με τον φαλακρό Λέτσκοφ, ο οποίος στο 65:09 αυτού του αγώνα του Μουντιάλ, εκείνον τον Ιούνιο του 1994, είχε στείλει τη μπάλα στα δίχτυα της ελληνικής ομάδας, υπογράφοντας τον διασυρμό μας!!!…ήταν η μοναδική φορά που ενώ η Εθνική μας εδέχετο γκολ, εγώ και ο πατέρας μου πανηγυρίζαμε…για άλλο λόγο, αφού μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι «το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα», αλλά στη ζωή, κάποιες φορές, ημέρες όπως η σημερινή που αναρτήθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών, όπως εκείνη η 26η Ιουνίου του 1994 και της επιτυχίας μου στη γλώσσα της Γηραιάς Αλβιώνος και η 26η Ιουνίου του 1996, η ημέρα που με μπέρδεψε η Drosophila στις Πανελλαδικές, μοιάζουν να υπάρχουν για τα «πιο σημαντικά από τα σημαντικά»…