«Ήλιε μεγάλε Ανατολίτη μου, τα μάτια σου βουρκώσαν κι όλος ο κόσμος εσκοτείνιασε κι όλη η ζωή εζαλίστη…» Έφυγες Χρήστο. Έφυγες φίλε….έφυγες 29 του Μαΐου. Την ημέρα που έπεσε και η Βασιλεύουσα. Γιατί έτσι μόνο πέφτουν τα κάστρα….από μέσα και άδικα! Δήμαρχος της πόλεως των Μετεώρων που εσύ της έδωσες, ως Δήμο, το μεγαλόπρεπο όνομα που της άρμοζε, διάλεξες για να φύγεις τη μέρα που και ο Θεός εγκατέλειψε την Πόλη των πόλεων….Γιατί μεγαλοπρεπής και απλός, γενναιόδωρος και ρεαλιστής, φίλος και ασυμβίβαστος, ασυγκράτητα δυναμικός και κρυστάλλινα καθαρός υπήρξες σε όλη τη διαδρομή της ζωής και της προσφοράς σου στην ιδιαιτέρα μας πατρίδα. Απόψε η Καλαμπάκα και ο Δήμος Μετεώρων πενθούν.
Πενθούμε και όλοι όσοι είχαμε τη χαρά να σε γνωρίσουμε. Να σε συναναστραφούμε. Να δούμε την αλήθεια σου, τη δύναμή σου και -σε όσους από εμάς το επέτρεψες- και την ευαισθησία σου. Πριν 16 χρόνια, με υποδέχθηκες στη Καλαμπάκα, στο αγιασμένο πέτρινο περιβόλι των Μετεώρων, όταν ξεκινούσα, νέος, πρωτόπειρος γιατρός, έχοντας πρόσφατα χάσει τον πατέρα μου, το Αγροτικό μου, στα ορεινά ενός Δήμου που πλέον φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του πολύτιμου έργου σου. Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να σε υποδεχθεί με την ίδια εγκαρδιότητα και μεγαλοκαρδία που με υποδέχθηκες στην Καλαμπάκα, στο περιβόλι του Παραδείσου και να αναπαύσει τη σπάνια ψυχή σου, ανάμεσα στους δίκαιους…. «Καλώς τον, για χαρά, καλώς τονέ, δεν έχει πια λιμάνι, δεν έχει πια ξεχωρισμό να κάψει την καρδιά μου, τώρα χωρίς γιαλούς η θάλασσα κι ο θάνατος πλωρίτης, τώρα στο αθάνατο νερό αρμενάει το κορμοκάραβό μας. Κι ό,τι στον κόσμο λαχταρήσαμε, καθίζει στο κατάρτι»….Φεύγεις λεβέντης όπως έζησες και δεν θα τα ήθελες τα δάκρυα στα μάτια μας, γιατί γενναία μας έμαθες να στεκόμαστε απέναντι στην κάθε αδικία και αντιξοότητα, όπως λεβέντικα κι εσύ αρμένιζες το καράβι της ζωής και της σκέψης σου, κόντρα στον άνεμο της μικρότητας, της έριδος, της διάσπασης και της διαβολής.
Κρατώντας γερά το τιμόνι στη ρότα της αλήθειας, της αποτελεσματικότητας και της αξιοπρέπειας, χαμογελώντας, ακόμη και απέναντι στον θάνατο και στην κάθε είδους καθημερινή φθορά. «Όρτσα παιδιά και πρίμο φύσηξε του Χάρου το αεράκι!». Καλό σου ταξίδι!