Του Πάσχου Μανδραβέλη
Ακόμη κι εκείνοι που δυσανασχέτησαν με την εικόνα του κατηγορούμενου Ντομινίκ Στρος-Καν να οδηγείται στο δικαστήριο με χειροπέδες, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τον θαυμασμό τους για ένα νομικό σύστημα που δεν κάνει διακρίσεις. Οι δικαστικές αρχές της Νέας Υόρκης οδήγησαν στη φυλακή έναν από τους ισχυρότερους ανθρώπους του πλανήτη, μετά την καταγγελία μιας μετανάστριας καμαριέρας. «Ενώ, στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά», είπαν. «Ο νόμος εφαρμόζεται κατά περίπτωση».
Το ερώτημα, όμως είναι άλλο. Θέλουμε να εφαρμόζεται ο νόμος καθολικά, ανεξαρτήτως του πόσο ισχυρός και προβεβλημένος είναι κάποιος; Οχι. Ούτε εμείς θέλουμε να εφαρμόζεται, αλλά ούτε και οι αρχές θέλουν να τον εφαρμόζουν.
Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας μεγάλος συνθέτης και μια προβεβλημένη προσωπικότητα στη χώρα και στο εξωτερικό. Ζήτησε να παραβιαστεί ο διοικητικός κανόνας του Δήμου Θεσσαλονίκης, που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Αριστοτέλους. Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν την ειρωνεία ότι ο εν λόγω συνθέτης κάνει νέα πολιτική καριέρα, καταγγέλλοντας τους πολιτικούς γιατί παρέβησαν τον νόμο. Κι ας θεωρήσουμε ότι αυτά είναι τα ψιλά γράμματα της υποκριτικής που συνηθίζονται στην πολιτική. Παρά το γεγονός ότι του προτάθηκαν πολλές εναλλακτικές λύσεις ο κ. Θεοδωράκης επέμενε και κατέλαβε την πλατεία. Εκανε τη συναυλία και τη συγκέντρωσή του αυθαιρετώντας. Μπορούσε να το κάνει ατιμώρητα ένας απλός μη-επώνυμος πολίτης;
Το θέμα δεν είναι τι κάνει τώρα ο κ. Θεοδωράκης στα 85 του χρόνια, αλλά πώς αντιμετωπίζεται η παρανομία. «Απαγόρευσαν συγκέντρωση του Θεοδωράκη στη Θεσσαλονίκη!», ήταν ο τίτλος πολλών εφημερίδων, κάτι που συν τοις άλλοις είναι και ψέμα. Του ζήτησαν να διοργανώσει την εκδήλωση αλλού. Οι δημοτικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης, που εκτός από τη νομιμότητα, έπρεπε να υπερασπίσουν και την πλατεία των πολιτών τους, εξεμάνησαν.
Η συγκέντρωση και η συναυλία έγιναν κανονικά κι εμείς θα μείνουμε με την απορία: θα εφαρμοζόταν άραγε ο νόμος για τον Ντομινίκ Στρος-Καν ή οποιοδήποτε άλλο μεγαλόσχημο στην Ελλάδα;