Καλημέρα, καλημέρα! Συγγνώμη εξ αρχής αν κάπου γίνω σκληρός, αν κάποιοι αντικρύσουν στις λέξεις τον εαυτό τους σε έναν καθρέφτη που παρά το ότι προσπάθησαν να τον σπάσουν, εκείνος διέψευσε την τραγικότητα της φύσης τους. Μιας φύσης που ναι μεν έχει υιοθετήσει την αμαρτία ως αμαύρωση μιας κατ’ εικόνα παρουσίας, αλλά που αγαπά να αυτοϊκανοποιείται στη διαστρέβλωση αυτή και αμαύρωση, αρνούμενη να ξεπηδήσει από τα χαλάσματα της πτωτικής τάσης, στην οποία αρέσκεται να ζει και να αναπτύσσεται.
Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος δεν πολέμησε τίποτε περισσότερο, απ’ όσο την υποκρισία. Και φυσικά η υποκρισία και αυτή η αλλοίωση του ακραιφνούς «είναι» της πίστης και το αναποδογύρισμα της σημαδιακής ταυτότητας της εκκλησίας που «εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται», εντοπίστηκε στους Γραμματείς και Φαρισαίους που τυφλώθηκαν από την εγωπάθεια μιας ευκαιριακής ανάσυρσης των μύχιων αδυναμιών να δεχτούν την αλήθεια, την μοναδική αλήθεια, ή μάλλον καλύτερα την Αλήθεια και την Ζωή. Μια Ζωή που οι «κοπιώντες και πεφορτισμένοι», αδύναμοι να αντέξουν και να σηκώσουν τα βάρη μιας άθλιας ζωής, δείχνει πως η αλήθεια και το φως, είναι μόνο αλήθεια και μόνο φως. Όχι ψέμα και όχι έρεβος. Όμως η κοσμική και συνάμα νοησιαρχική φύση ενός κόσμου όπου ο Ίδιος είπε «ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου», είναι διαστρέβλωση της κατά φύσιν ύπαρξης της αλήθειας και του φωτός και γέννηση (μιας μη προϋπάρχουσας και αυτοτελούς κατάστασης) του ψεύδους και του έρεβους. Έτσι ενώ η θρησκευτική ευλάβεια και η αγάπη της ασκητικής της συνύπαρξης, του σεβασμού του άλλου και της διακονίας του επικεντρώνονται στο μυστήριο του Σώματος και του Αίματος, η υποκρισία και ο ευσεβισμός, ενυπάρχουν στην άρνηση του κατ’ οικονομία, σκοτώνοντας με μίσος και πάθος τη σάρκωση της αγάπης, αφού «ο ήλιος ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους».
Το να ζεις σε μία κατάσταση πτώσης και φθοράς είναι μεταπτωτικά «φυσιολογικό». Και μερικές φορές ακόμη και «άγιο», διότι έτσι συντρίβεται ο εγωισμός της αυτόκλητης αγιοσύνης. Η τάση της άρνησης όμως της αλλαγής νου και ενεργειών και η επιμονή σε εωσφορικές εμμονές που αλλοιώνουν τη δυνατότητα της σωτηρίας ως προοπτική και ως βίωμα, είναι παρά φύσιν υιοθεσία μιας άλογης τακτικής και ζωής που δεν σχετίζεται με την κοινωνική συμπόνια (ως κοινωνικό και πολιτικό όρο) και της αγάπης και διακονίας (ως ευαγγελική αλήθεια).
Μερικές φορές απορώ και πολύ θα ήθελα να τσαλακώσω εκτός από τον εαυτό μου, όλους εκείνους που τσαλακώνουν την αγάπη του Θεού, εκείνους που με το δάχτυλο σε δείχνουν, σε βασανίζουν, σε συμβουλεύουν, εκείνους που χώνονται στη ζωή σου, εκείνους που από κόμπλεξ «πετάνε» την αρρώστια και το έντονο μαύρο της δικής τους φύσης, εκείνους που βιάζουν καταστάσεις και συναισθήματα, εκείνους που δολοφονούν την αληθινή ευσέβεια και την βαπτίζουν στο ναό της ψυχοπάθειας τους ως ευσεβισμό, εκείνους που θάβουν την συντριβή και αυτογνωσία και ανασταίνουν την υποκρισία. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι η παράφύσιν ανάδειξη της ευσέβειας και της αυτογνωσίας των δακρύων, γαλουχείται σε ένα κόσμο που μεταφέρει τους γραμματείς και φαρισαίους της τότε εποχής στους σημερινούς αυτόκλητους και προκλητικά εγωπαθείς εκφραστές του Θεανθρώπων και όλων όσων έπνιξαν τις φιλοδοξίες τους στις αδυναμίες και στις εμμονές των παθών; Έρχονται στο νου μου οι λόγοι ενός αγιορείτη γέροντος, καθώς γράφει πως «η υποκρισία μολύνει κάθε καλή πράξη∙η υποκρισία ευχαριστεί όσους είναι φιλόδοξοι και φιλάρεσκοι». Η αποθέωση της αλλοπαρμένης έκφρασης, είναι ότι οι σύγχρονοι εραστές της ευαισθησίας του δικού τους μόνο εαυτού, εκτός από το ότι σταύρωσαν και σταυρώνουν με βάναυσο τρόπο τον Χριστό, σταύρωσαν τον Καζαντζάκη καθώς και κάθε γνήσιο εκφραστή και κρυφό υπερασπιστή βιωμάτων που μυρίζουν Χριστό και αγάπη. Έτσι αντίκρυ στον καθρέφτη της ψυχής, ατενίζουν τρομαγμένοι αρχικά, αλλά συμφιλιωμένοι με τη ροή του χρόνου, την εωσφορική τους εγωπάθεια. Απλά άλλοι την κρύβουν κάτω από το μαύρο του ράσου, άλλοι πίσω από κηρύγματα αγάπης προς τον άλλον που κρύβουν μέσα τους την αδιαφορία του άλλου και την ανάπαυση της ευδαιμονιστικής (κοσμικής και ψυχικής) αυτοκρατορίας τους, άλλοι πίσω από τα συσσίτια και το κοινωνικό έργο, αδιαφορώντας για τις σύγχρονες ψυχές, τις οποίες έγδυσαν με την προκλητική τους αδιαφορία και άφησαν να μαστιγώνονται στη δίνη του χρόνου, άλλοι πίσω από τα δήθεν χαμόγελα που σπάνε τόσο αποκαλυπτικά στη ροή της συνέχειας, άλλοι πίσω από την ομολογία της αγάπης του Σταυρωθέντος και του συνανθρώπου, για τον οποίο όμως τόσο αποκαλυπτικά πλέον αδιαφορούν. Η αγάπη του Θεού και ο λόγος του «ου μεμέρισται». Έχετε κάθε δικαίωμα να κομματιάσετε τις ζωές και τις ψυχές σας, όμως δεν έχετε κανένα δικαιώματα να σκοτώνετε και στην καλύτερη περίπτωση να αδιαφορείτε για τις ψυχές που σας ανέθεσε Εκείνος στον οποίο τελικά υποτίθεται ότι πιστεύετε.
Τελικά πόσο τραγικοί είναι οι εαυτοί σας! Αλήθεια πόσο σας αρέσει να ερωτοτροπείτε με την ηθική φιλοσοφία του ThomasHobbes και να αναδεικνύεται το «selfishsystem», ως το μοναδικό αληθινό «είναι» της ζωής σας; Αλήθεια πως στα κηρύγματα σας μας ζαλίζετε με την λέξη «αγάπη» την οποία όμως δεν πιστεύετε, αφού είστε αδύναμοι να αγαπήσετε κάθε ξένο και διαφορετικό στοιχείο στη ζωή σας; Αλήθεια πως μπορείτε να μιλάτε για ελεημοσύνη όταν η κοσμική σας ζωή αποδεικνύει πως το χρήμα έχει ζαλίσει το νου σας;
Η φιλανθρωπία που δίδαξε ο Θεάνθρωπος είναι αρχοντιά. Αρχοντιά που δίνει από το περίσσευμα της ψυχής και της καρδιάς αγάπη και τίποτε άλλο. Μαθαίνει να ζει με τις αδυναμίες του άλλου, άλλα όχι με τις εωσφορικές και εγωπαθείς εμμονές του. Αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους. Αγάπη προς τον συνάνθρωπο των παθών, των αδυναμιών, των αμαρτιών, των λαθών, του πόνου και των δακρύων που τα μάτια δεν βλέπουν, αλλά οι ψυχές ζουν. Ευσέβεια σε κάθε άγιο και πνευματικό που αναδύεται από τη ζωή της πτώσης και της άγιας ανάτασης.
Η εξορία του εαυτού είναι προσωπικό δικαίωμα του καθενός. Τα όρια της γλώσσας των ανθρώπων, της ανθρώπινης νοοτροπίας και κουλτούρας, είναι ασυμβίβαστα με την απέραντη αγάπη του Τριαδικού Θεού και τη στοργή της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Θεός ποτέ δεν στεγνώνει την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ποτέ δεν εγκλωβίζει την φιλευσπλαχνία Του. Αντίθετα ταρακουνάει την ανθρώπινη λογική και σκέψη. Δεν συμβιβάζεται με συμπεριφορές και φιλοσοφίες που οδηγούν στη σταύρωση του άλλου. Αντίθετα ανασταίνει τον άλλον. Ίσως τελικά για να μάθεις να ζεις, χρειάζεται να μάθεις να δέχεσαι, να κατανοείς, να συγχωρείς.Να βυθίζεσαι στα δάκρυα του άλλου και να ανασταίνεσαι με το χαμόγελο του. Να μάθεις να αγαπάς. Αλλά αυτό δεν θα στο διδάξει κανένας άνθρωπος. Παρά μόνο όσοι αγάπησαν με όλη την ψυχή, το νου και τη διάνοια τον Τριαδικό Θεό. Κι επομένως τον άνθρωπο…
Νίκος Αναγνώστου
.