52 χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου σε μία από τις κορυφαίες πράξεις αντίστασης απέναντι στην χούντα των συνταγματαρχών. Η μνήμη αντιστέκεται απέναντι στις δυνάμεις της λήθης, αυτές δηλαδή που θέλουν να αφήσουν την φλόγα της εξέγερσης να σβήσει με τα χρόνια ή να μετασχηματιστεί σε ένα συμβάν ανάμεσα σε άλλα.
Πλάι στους φοιτητές και τις φοιτήτριες συμπαρατάχτηκαν εργάτες και εργάτριες, μαθητές και μαθήτριες, άνθρωποι που ένιωσαν την ανάγκη να πουν ένα ως εδώ στον «γύψο», στις διώξεις, τις εξορίες, και τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, την λογοκρισία και την τρομοκρατία της Χούντας.
52 χρόνια μετά, τα αιτήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Η ακρίβεια έχει τσακίσει την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, που δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα πλέον. Το 1/3 του διαθέσιμου εισοδήματος πηγαίνει ενοίκια και το κόστος στέγασης. Τα νοσοκομεία είναι διαλυμένα και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κάνει τεράστιες προσπάθειες για να στηρίξει το ΕΣΥ. Η εργασία στον ιδιωτικό τομέα γίνεται λάστιχο, κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες της εργοδοσίας.
Η δημόσια παιδεία είναι στο στόχαστρο. Ιδιωτικά πανεπιστήμια για πτυχία από τα πανέρια, συγχωνεύσεις σχολείων, κενά εκπαιδευτικών και σχολικά κτίρια υπό κατάρρευση.
Και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να κόψει τα φτερά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Από τις υποκλοπές και την συγκάλυψη για το έγκλημα των Τεμπών μέχρι την στοχοποίηση φοιτητών και τις εξοντωτικές ποινές σε νέους ανθρώπους για παραδειγματισμό.
Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις κατακτήσεις του δημοκρατικού κινήματος.
Ούτε βήμα πίσω, απέναντι στους αναθεωρητές της Ιστορίας.
Ο Αγώνας για Ψωμί και Δικαιοσύνη συνεχίζεται.
Όλοι όλες στη συγκέντρωση για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.