Ο Ιωάννης Μεταξάς, αν και όχι πρότυπο δημοκρατικού ανδρός, είχε την κυνική διορατικότητα να καταγράφει στο ημερολόγιό του μερικές σκληρές αλήθειες.
Όταν κάποιοι της κυβέρνησης Γούναρη του ζήτησαν να εκπονήσει μυστικά ένα σχέδιο για τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, αρνήθηκε. Την ίδια μέρα σημείωσε το περιστατικό στο ημερολόγιό του κλείνοντας την παράγραφο: «Αυτοί οι άνθρωποι μισούν το Βενιζέλο, περισσότερο από όσο αγαπούν την Ελλάδα».
Όταν σημείωνε πως οι αντίπαλοι του Βενιζέλου τον μισούσαν περισσότερο απ’ όσο αγαπούσαν την Ελλάδα, περιέγραφε όχι μόνο την τότε κυβέρνηση Γούναρη αλλά και μια διαχρονική ελληνική παθογένεια: τη μικροκομματική μανία που κάνει τον Έλληνα πολιτικό να εύχεται καταστροφή στη χώρα του, μόνο και μόνο για να δικαιωθεί ο ίδιος.
Αν δούμε τα πρωτοσέλιδα κάποιων εφημερίδων την περασμένη εβδομάδα, θα νομίζαμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Νέα Υόρκη υπέγραψε όχι μια στρατηγική συμφωνία αλλά την παράδοση της Κρήτης, της Ρόδου και μισής Μυκόνου στον «Σουλτάνο».
Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Η απαίτηση της απεξάρτησης από ρωσική ενέργεια για να αποκτήσει δυτικό αμυντικό εξοπλισμό είναι απαγορευτική.
Γιατί; Διότι το αίτημα αυτό είναι καταστροφικό για την ίδια της την οικονομία. Μια χώρα που πληρώνει το φυσικό αέριο με ρούβλια και την πολιτική της με πληθωρισμό διψήφιο, δεν μπορεί να σβήσει τον Πούτιν με μια μονοκονδυλιά. Κι αν πει «όχι» στη Δύση, μένει χωρίς F-35, χωρίς Patriot και με το πολυδιαφημισμένο ΚΑΑΝ καθηλωμένο στο έδαφος.
Χωρίς αμερικανική τεχνολογία, η Τουρκία δεν μπορεί να κυριαρχήσει ούτε στον δικό της εναέριο χώρο, πόσο μάλλον στη Μέση Ανατολή, το Αιγαίο και τη Β. Αφρική.
Έτσι, ο Ερντογάν βρίσκεται εγκλωβισμένος στις ίδιες του τις μεγαλομανίες: από τη μια θέλει να πουλάει ανεξαρτησία, από την άλλη χρειάζεται τη Δύση για να πετάξει κάτι παραπάνω από… ντακότες.
Κι όμως, εδώ στην Ελλάδα, τα κοράκια συνεχίζουν να κρώζουν. Γιατί; Μα γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους: να ονειρεύονται ερείπια για να αποκτήσουν ρόλο μέσα στην καταστροφή. Η άκρα Αριστερά, που δεν μπόρεσε να κυβερνήσει ούτε τον εαυτό της, περιμένει πάντα την οικονομική κατάρρευση για να ξαναπιάσει θέση στο τραπέζι.
Η άκρα Δεξιά, από την άλλη, εύχεται μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή ώστε να αποδείξει ότι «οι προδότες» μάς οδήγησαν στον όλεθρο.
Η Ελλάδα, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορεί να πορεύεται με ψευδαισθήσεις. Οφείλει να κάνει αυτό που της επιτρέπει η ισχύς της: να χαράσσει τα όρια της, να στέλνει τη Chevron και την Exxon να ψάχνουν για πετρέλαιο και να εξοπλίζεται σαν αστακός. Γιατί στο τέλος, τόσο οι «συνοικιακοί νταήδες» όσο και οι «δυνητικοί σύμμαχοι», μόνο τη δύναμη καταλαβαίνουν.
Όσο για τα κοράκια; Ας συνεχίσουν να κρώζουν. Είναι ο μόνος ήχος που ξέρουν να βγάζουν.
liberal.gr