Οι Τομεακές Επιτροπές Πόλης & Υπαίθρου Τρικάλων του ΚΚΕ , με αφορμή της ιστορικής επετείου της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, στέλνουν χαιρετιστήριο μήνυμα στις εργάτριες, στις μισθωτές, στις άνεργες, στις συνταξιούχους, στις αυτοαπασχολούμενες, στις γυναίκες της υπαίθρου, στις νέες γυναίκες που βρίσκονται στα σχολεία, στις σχολές μαθητείας, σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, στις μετανάστριες, στις γυναίκες των μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών, στις μητέρες παιδιών με αναπηρία, στις νέες μητέρες.
Η θυσία των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857 για «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών», ένα πράγμα μας θυμίζει ότι οι όποιες γυναικείες κατακτήσεις, γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα στον καπιταλισμό, δεν χαρίστηκαν. Προηγήθηκε σκληρή ταξική πάλη, χρειάστηκε μια γυναικεία πρωτοπορία να συσπειρώσει πολλές γυναίκες.
Η ελπίδα και η αισιοδοξία για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μπορούν να γεννηθούν στο δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης, του ταξικού αγώνα με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να ξανακερδίσουμε κατακτήσεις που χάσαμε, να αποσπάσουμε νέες. Αν δε δράσουμε τώρα θα μας πάρουν κι άλλα. Γι’ αυτό οι αγώνες σήμερα αποκτούν μεγάλη σημασία για να γίνει το αύριο δικό μας.
Τα καλέσματα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ να επενδύσουν οι γυναίκες το παρόν και το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών τους στις διαπραγματεύσεις με τους «εταίρους», τους « θεσμούς», την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, δηλαδή την τρόικα, είναι καλέσματα συμβιβασμού και στήριξης από το λαό της συνέχισης των αντιλαϊκών πολιτικών που μάτωσαν τα εργατικά, λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα τις γυναίκες που προέρχονται από αυτά.
Η διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης δεν γίνεται με αρχή την υπεράσπιση των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων, αλλά για να εξασφαλιστεί η δυνατότητα του καπιταλιστικού κράτους για επενδύσεις σε τομείς και κλάδους της οικονομίας σε σύμπραξη με επιχειρηματικούς ομίλους, για νέα προνόμια( φοροαπαλλαγές, ασφαλιστικές εισφορές) που ενισχύουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Όρος είναι οι νέες περικοπές από την κρατική χρηματοδότηση σε κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στη Συνταξιοδότηση, στην Παιδεία. Επιχειρούν ανάπτυξη με λιτότητα.
ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν την « ισότητα των φύλων» και κατάργησαν κατακτήσεις προς όφελος των γυναικών που ανταποκρίνονταν στις ιδιαίτερες ανάγκες της μητρότητας.Σήμερα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ καλεί τις γυναίκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όχι μόνο να ξεχάσουν τις απώλειες σε δικαιώματα που είχαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά να αποδεχτούν τις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες και μέτρα που χτυπούν κάθε πλευρά της κοινωνικής τους ζωής και αυξάνουν την ταξική εκμετάλλευση και τη γυναικεία ανισοτιμία.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΔΕΣΜΑ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ
ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Οι γυναίκες από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με αγωνιστική ετοιμότητα, με την οργάνωσή τους στο εργατικό, λαϊκό, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, μπορούν να απαντήσουν στους ελιγμούς της κυβέρνησης, η οποία μοιράζει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» με βάση την πορεία των διαπραγματεύσεων: από την έλλειψη κάλυψης των τεράστιων κενών σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι τον περιορισμό στη χρηματοδότηση των κοινωνικών υπηρεσιών και δομών σε Δήμους και Περιφέρειες, που θα εξαρτάται από τα ανταποδοτικά τέλη.
Οι όποιες διακηρύξεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, της ΕΕ, του ΟΗΕ για την «ισότητα» είναι χωρίς αντίκρισμα σε μια ανισότιμη, εκμεταλλευτική κοινωνία. Ακόμα και για το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, οι προτάσεις της συγκυβέρνησης περιορίζονται σε καμπάνιες ενημέρωσης, χωρίς ουσιαστικά μέτρα για τη στήριξη των άνεργων, πολύτεκνων γυναικών, των μονογονεϊκών οικογενειών ώστε οι γυναίκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας να μπορούν να αντιμετωπίσουν τη βία της ταξικής κοινωνίας, σε όλες τις εκφράσεις της. Αφήνουν απ’ έξω την εργοδοτική βία, τους εκβιασμούς, τις απειλές και σε πολλές περιπτώσεις την προσβολή της προσωπικότητας των γυναικών στους τόπους δουλειάς.
Σε αυτές τις συνθήκες, αναπαράγονται παλιές και νέες αντιδραστικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις, προλήψεις, διακρίσεις με βάση το φύλο, την καταγωγή, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Τη θέση των κατάλοιπων για τη «βιολογική κατωτερότητα των γυναικών» παίρνουν νέες θεωρίες που διαχωρίζουν το «βιολογικό» και «κοινωνικό» φύλο που διαστρεβλώνουν τη σύμφυση των βιολογικών με τα ταξικά χαρακτηριστικά του ζητήματος της γυναικείας ανισοτιμίας. Με αυτό τον τρόπο παραμορφώνουν την ταξική και φυλετική καταπίεση των γυναικών, αλλά και τις ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες των γυναικών που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο.
Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, αντιπαλεύει ανισοτιμίες και διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες από τα εργατικά, λαϊκά στρώματα, αντιπαλεύει σκοταδιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για το γυναικείο ζήτημα. Αναδεικνύει σταθερά μέσα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα τον ιδιαίτερο ρόλο της πάλης για ισότιμα δικαιώματα μεταξύ των δύο φύλων στην εργασία, στη μόρφωση, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό ρόλο της γυναίκας.
Πάνω από ενάμιση αιώνα από τον αγώνα των εργατριών στη Ν. Υόρκη, η ανάπτυξη των επιστημών και των τεχνολογιών, των μέσων παραγωγής, των γυναικών ως εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, δίνει νέες δυνατότητες για μαζική συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία, για πραγματοποίηση της μητρότητας, για ελεύθερο δημιουργικό χρόνο. Η δυνατότητα να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες προσκρούει στο καπιταλιστικό κέρδος, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες μπορεί να απελευθερώσει αυτές τις τεράστιες δυνατότητες για τη λαϊκή ευημερία.
Η πορεία των αγώνων, πάνω από 100 χρόνια, για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών επιβεβαιώνει ότι η μαζική συμμετοχή των γυναικών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορεί να προσδώσει νέα δυναμική στον αγώνα για την απόκρουση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για τη βελτίωση της ζωής της λαϊκής οικογένειας, για το ελπιδοφόρο μέλλον της σοσιαλιστικής κοινωνίας, την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
.