Θρηνούμε πάλι Ελλάδα μου! Μαζί, για τις πληγές σου
στάχτες και μαύρα, τα βουνά οι όμορφες πλαγιές σου.
που έστελναν την αύρα τους, το καθαρό αεράκι
αυτά που η φύση έφτιαξε, με ζήλο και μεράκι.
********
Γιγάντια δένδρα κάηκαν, όλα στο μαύρο χάλι
χρόνοι πολλοί δεν πέρασαν που ‘χαν καεί και πάλι
Έτσι και τότε κλάψαμε, που γίναν όλα στάχτη
μας τιμωρούσε ο Θεός; έβγανε κάποιο άχτι;
********
Μάτωσες ξανά Πατρίδα μου, αβάσταχτος ο πόνος
μήπως και σε ματιάσανε! μήπως και είναι φθόνος!
Μήπως σε θέλουν να βογκάς, να ‘σαι γονατισμένη;
Κι’ η γη σου να ‘ναι πάντοτε, με δάκρυα ποτισμένη ;
********
Ροκάνιζαν οι φλόγες της, χρόνους και ιστορία
και στάχτες πίσω άφηναν, μα να! η απορία,
ποιος να μισούσε ποιο πολύ την τόση ομορφιά σου
η Φύση; ο αέρας; ο Θεός; ή τ’ άμυαλα παιδιά σου;
********
Στάχτες, μαυρίλα, οδυρμοί, νύχια γαμψά ξεσκίζουν
ότι με κόπους μιας ζωής, οι άνθρωποι πασκίζουν
να φτιάξουν γι’ αποκούμπι τους, στου βίο τους τα μάκρη,
σπιτάκι, στρούγκα με μαντρί, και στου χωριού την άκρη.
********
Ο πόνος με τους στεναγμούς, ένα θολό ποτάμι
όνειρα, δάκρυα, απαντοχή, όλα μαζί χαρμάνι,
Κοπάδια, και Επιχειρήσεις, Λιοστάσια, και Μελίσσια,
χρόνων δουλειά, Κι’ υποδομές! πότε θαρθούν στα ίσια;.
********
Βγαίνουν οι επιστήμονες, και γνώμες αραδιάζουν
σε όσους είναι υπεύθυνοι συνέχεια τους αδειάζουν.
Οι επιτελείς τι έκαναν! πριν οι φωτιές ανάψουν;,
πριν οι φλόγες ζώσουνε, τα σπίτια και τα κάψουν;
********
Των αρίστων το γκουβέρνο, έχει σ’ όλα αποτύχει
και αν κάτι καταφέρει πάντα γίνεται από τύχη.
Τώρα η τύχη έχει φύγει, τώρα χρειάζεται η σκέψη,
το κακό πριν ξεκινήσει, να το έχουνε προβλέψει..
********
Αφορμές πολλές φανήκαν, κι άλλα τόσα τα σημάδια
αν οι Αριστοί τα βλέπαν δεν θα είχαμε ρημάδια,
Ούτε τα καμένα δάση, ούτε τις περιουσίες,
αν νιονιό λιγάκι υπήρχε και δεν είχαν απουσίες.
********
Χάσαμε τόση ομορφιά, χάσαμε τόσα! Δάση,
κλίμα, οξυγόνο, τα πουλιά, η ζηλευτή χλωρίδα,
γίνανε στάχτες, όνειρα πουν’ της ζωής η βάση.
Ας τα φυτέψουμε ξανά, να μην πεθάνει η ελπίδα!
Μίμης Οικονόμου