Ο κόσμος έχει απογοητευτεί από την πολιτική, από τα πρόσωπα που δημιουργούν πολιτική. Αυτό είναι αλήθεια. Και είναι αλήθεια διότι στα βασικά καθημερινά προβλήματα, δεν υπάρχουν λύσεις αλλά τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα δεν δίνουν ελπίδες, τόσο στους ανθρώπους, όσο και στο μέλλον της πολιτικής.
Όμως, το μέλλον της πολιτικής και κάθε κοινωνικής, άρα, και πολιτικής έκφρασης, κατά Αριστοτέλη, ανήκει στα πρόσωπα. Έχει σημασία το κάθε πρόσωπο. Κάθε πρόσωπο είναι ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Ας ξεπεράσουμε το «όλοι είναι ίδιοι» κι ας εστιάσουμε με νηφαλιότητα στο κάθε πρόσωπο ξεχωριστά. Ας δούμε το παρελθόν του, το παρόν του, αλλά μέσα από μία αντίληψη συνεργίας, ας φανταστούμε και το μέλλον του. Ας φανταστούμε, εν τέλει, το μέλλον της πόλης μας, τις προοπτικές της.
Τον Μικέλη Χατζηγάκη δεν τον γνώριζα. Δεν είχα πρόθεση να τον γνωρίσω. Όταν άκουσα, μάλιστα, πως κατεβαίνει για υποψήφιος βουλευτής, θεώρησα πως η οικογενειοκρατία καλά κρατεί. Θεώρησα πως άλλος ένα για να κάνει, όμως, ποια διαφορά; Άφησα, λοιπόν, τον χρόνο να κυλίσει ήρεμα. Άκουγα πάντοτε πως ο χρόνος θα δείξει. Παρακολουθούσα τις δραστηριότητες του, την κίνηση του. Και με διέψευσαν οι στιγμές του χρόνου και οι ποικίλες εκφάνσεις του. Στη συνείδηση μου, αυτός ο νέος άνθρωπος και συμπολίτης μας, άρχισε να καταξιώνεται για πολλούς λόγους.
Αποφάσισα να τον γνωρίσω. Χωρίς να έχω συμφέρον, χωρίς να με δεσμεύει κανείς, χωρίς να έχω συστηματικές σχέσεις με τον χώρο της πολιτικής. Άρχισα να ενθουσιάζομαι, όμως, το παρελθόν, μου είχε διδάξει πως χρειάζεται να τιθασεύω τον παρορμητισμό μου και να μην πιστεύω εύκολα στην ανθρώπινη βούληση, σκέψη. Ό,τι πίστευα άρχισε να αποσυντίθεται και η σκέψη μου έδωσε γρήγορα τη θέση της στο αίσθημα της πίστης περί του προσώπου του.
Απορώ πως αυτός ο νέος και μορφωμένος άνθρωπος άφησε μία σίγουρη καριέρα στο εξωτερικό, στη λατρεμένη Βοστώνη, με κοινωνική, πανεπιστημιακή, οικονομική καταξίωση, έκλεισε την πόρτα των ευκαιριών και επέλεξε να επιστρέψει στη χώρα των αβεβαιοτήτων. Κάθε τέτοια απορία, γρήγορα, πιστεύω πως εξανεμίζεται, αφού στο πρόσωπο του, στις κινήσεις του, διαπιστώνεις το πάθος της αγάπης και την αγάπη του πάθους που διατηρεί για τα Τρίκαλα, για την χώρα του.
Ο Μικέλης δεν χρειάζεται να εισέλθει στην πολιτική για να καταξιωθεί. Έχει καταξιωθεί ποικιλοτρόπως από τους συνεργάτες του στα Πανεπιστήμια της Βοστώνης, από το χώρο εργασίας του σε μεγάλες επιχειρήσεις στο εξωτερικό και στην χώρα μας. Είχε ένα λαμπρό μέλλον, κανείς δεν του εγγυήθηκε κάτι καλύτερο. Άφησε την επιτυχία και τη σιγουριά μιας αξιόλογης πορείας στο εξωτερικό για να επιστρέψει στην πατρίδα του που αγαπάει. Δεν χρειάζεται τις πλάτες κανενός. Αποδεικνύει η ίδια του η πορεία πως στην Αμερική με τις δικές του δυνάμεις και κόπους κατάφερε πολλά.
Με συγκινεί το γεγονός ότι σέβεται τους ανθρώπους. Τους μιλάει χωρίς ανασφάλειες, απωθημένα, σύνδρομα. Με συγκινεί η αγάπη του για τα Τρίκαλα, η επιστροφή του, οι πόθοι του. Πραγματικά, άρχισα και πάλι να πιστεύω πως οι νέοι μπορούν. Με συγκινεί η απλότητα του. Κοιτάξτε, ο Μικέλης δεν έχει ανάγκη την καταξίωση, ούτε επιδιώκει να εμφανίζεται ως ο πρώτος όλων, κάτι που διακατέχει τους σύγχρονους πολιτευτές, πολιτικούς, υποψηφίους. Εξάλλου, ο καταξιωμένος δεν διακατέχεται από το σύνδρομο της επιτακτικής καταξίωσης.
Απλός και ταπεινός. Όπως και η οικογένεια που έχει δημιουργήσει∙ η σύζυγος του, αυτή η διακριτική και ευγενική παρουσία. Μικέλη μας διέψευσες και άλλαξες την αίσθηση περί πολιτικής και προσώπων. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και απλοί, ταπεινοί άνθρωποι με σεμνότητα, που διάγουν έναν ήσυχο βίο μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας και επικεντρώνουν την προσοχή τους στην οικογένεια τους, στην πολιτική ενασχόληση με τα πράγματα του τόπου. Αξίζεις να εκπροσωπήσεις όλους μας στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η αγάπη και το πάθος σου για τον τόπο μας, ωθούν τη θέληση μας να σε συγχαρούμε για το σεμνό και ευγενές προφίλ σου.
E.K.