Με την ποίηση της Σαπφούς, ένα σύμβολο της γυναικείας λογοτεχνίας και της αγάπης σε όλες τις μορφές της, καταπιάστηκε στο νέο του βιβλίο «Σαπφώ, σπαράγματα» ο φιλόλογος κ. Αλέξανδρος Βαναργιώτης. Το βιβλίο, το οποίο παρουσιάστηκε με επιτυχία το απόγευμα του Σαββάτου στο Λαογραφικό Μουσείο από τις εκδόσεις «Τηλέγραφος» και το βιβλιοπωλείο Τσιοπελάκος, περιέχει τα ποιήματα της αρχαίας ποιήτριας Σαπφούς στο πρωτότυπο και την απόδοσή τους στα Νέα Ελληνικά και σε ένα μέτρο που είναι πολύ αγαπητό στον λαό, το ιαμβικό και τον δεκαπεντασύλλαβο προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό την απόλαυση να κοινωνήσει εκ νέου τα σπαράγματα της Λέσβιας ποιήτριας.
Η ποίηση της Σαπφούς είναι λυρική, επικεντρωμένη στα προσωπικά συναισθήματα, τη φύση, την αγάπη, τη φιλία, τη ζήλεια και τον πόθο. Πολλά από τα ποιήματά της είναι αφιερωμένα σε γυναίκες, και περιγράφουν τις σχέσεις μεταξύ των γυναικών με βαθιά συναισθηματική και αισθησιακή γλώσσα. Η Σαπφώ ήταν εξαιρετικά επιδραστική στην αρχαιότητα και παραμένει σημαντική έως σήμερα. Ήταν γνωστή ως η “δέκατη Μούσα” από τους αρχαίους κριτικούς, και το έργο της επηρέασε ποιητές και συγγραφείς για αιώνες.
Παρουσιάζοντας το βιβλίο ο φιλόλογος, σύμβουλος Εκπαίδευσης Φιλολόγων, ποιητής και πεζογράφος κ. Αγαθοκλής Αζέλης τόνισε: «Ο Αλέξανδρος, δεινός φιλόλογος και πολύ διαβασμένος αναγνώστης, με σημαντική πεζογραφική και ποιητική συνεισφορά, αισθάνθηκε την ανάγκη, για την γαλήνη της ψυχής του, να αναμετρηθεί με τις δυσκολίες της σαπφικής ποίησης, γεμίζοντας με νέο κρασί παλιά βαρέλια. Η ιδιωτική οδός που άνοιξε ο Αλέξανδρος προς το ορυχείο της ποίησης της Σαπφώς χαράχτηκε πάνω στην εξής αναστοχαστική απόφαση-απόφανση: «Αποφάσισα να αποδώσω τα περισσότερα ποιήματα της Σαπφώς σε ένα μέτρο που είναι πολύ αγαπητό στον λαό, το ιαμβικό, και, όπου είναι δυνατόν, χρησιμοποιώ και τον δεκαπεντασύλλαβο των δημοτικών μας τραγουδιών. Η απόδοση σε ιαμβικό μέτρο θεωρείται από κάποιους ευκολία, όμως εμένα με ώθησε σε αυτήν την απόφαση η επίδραση που άσκησε στην ποίηση της Σαπφώς η δημώδης ποίηση της εποχής της καθώς και η γνώση ότι τα δημοτικά τραγούδια ακολούθησαν μια πορεία μέσα στους αιώνες που φτάνει ως στις μέρες μας. Οι χαρές και οι λύπες, οι επικλήσεις στον Θεό για όσα πράγματα μας απασχολούν βαθιά, οι αιτήσεις να πραγματωθούν οι επιθυμίες μας, η αγάπη για το ωραίο, ο έρωτας, ο γάμος, είναι στοιχεία που υπάρχουν μέσα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων σε όποια εποχή και να ζουν, και ως θέματα μπορούμε να τα εντοπίσουμε στη δημοτική ποίηση από την αρχαιότητα ως σήμερα».
Επομένως ο μεταφραστής μας «μετακενώνει» -για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του Αδαμάντιου Κοραή- έναν παλαιό ποιητικό κόσμο σε έναν νεότερο, πρόσφατο, έναν κόσμο μέσα στον οποίο μεγαλώσαμε πολλοί από μας, στα νανουρίσματα, στα πάσης φύσεως δημοτικά τραγούδια, στα μοιρολόγια. Τα μετακενώνει, τολμώ να πω, με επιτυχία, το τολμώ με την επίγνωση της υποκειμενικότητας του λόγου μου. Ως τεκμήρια θα αναφέρω -έστω υποκειμενικά- τη θεματική εγγύτητα -όση μπορεί να απομείνει σε τόσο μακρά διαδρομή- και το καλαίσθητο ποιητικό αποτέλεσμα, που διαθέτει ρυθμό και δύναται να γεννήσει αισθητική απόλαυση και συγκίνηση».
Για το βιβλίο μίλησε επίσης η φιλόλογος κ. Ευαγγελία Μπίτου, ποιήματα διάβασε η φιλόλογος κ. Ελπίς Θεοφανίδου, ενώ την εκδήλωση πλαισίωσαν μουσικά παίζοντας τσέλο η κ. Φοίβη Μουτσίκα και η κ. Ζωή Στασινού, φοιτήτριες του Ιονίου Πανεπιστημίου και μέλη της ΣΟΝΤ του συλλόγου Φίλων Μουσικής Τρικάλων.