«Την “ηθική των αφεντικών” την αντιπάθησα όσο και την “ηθική των δούλων”.
Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται».”
Μαξίμ Γκόρκι
Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, έχουν εμφανιστεί διάφορες πρωτοβουλίες & δομές, που ασφαλώς προσφέρουν σε υλικά αγαθά ή υπηρεσίες σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, κάτι το οποίο το αναγνωρίζουμε, ωστόσο, ταυτόχρονα, έχουν τη λογική της υποκατάστασης σοβαρών κενών από την κατάργηση δομών που είναι υποχρέωση του κράτους, οι οποίες έχουν κατακτηθεί με μακροχρόνιους αγώνες από το λαϊκό κίνημα. Απ’ αυτό το γενικότερο φαινόμενο δε θα μπορούσε να μείνει εκτός το εκπαιδευτικό σύστημα, αφού ξεθεμελιώνονται κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών και η πολιτική εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης, που άρχισε πολύ πριν την κρίση, τώρα κάνει πιο σφοδρή επίθεση στη μόρφωση των παιδιών του λαού. Έτσι, ο Δήμος Τρικκαίων με το Σύλλογο Φροντιστών Μ.Ε. λειτουργεί για δεύτερη χρονιά δομή κοινωνικής αλληλεγγύης για φροντιστηριακά μαθήματα που απευθύνονται σε περιορισμένο αριθμό μαθητών με συγκεκριμένα οικογενειακά κριτήρια. Μια δομή που δεν έχει ξεφύγει καθόλου της προσοχής μας , αλλά ούτε και της λογικής που προαναφέραμε.
Στη συνέντευξη τύπου που δώσαμε πριν λίγες μέρες , τονίσαμε ότι αυτή η πρωτοβουλία , όπως και άλλων φορέων π.χ. Μ.Κ.Ο., εντάσσεται μέσα στη λογική της διαχείρισης της κρίσης ,«λειαίνοντας τις αιχμηρές γωνίες», και όχι της ανάδειξης της κύριας αιτίας των ταξικών φραγμών στην παιδεία, που δεν είναι άλλη από ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Άλλωστε, ο Δήμος την κυρίαρχη πολιτική εφαρμόζει, ως μακρύ χέρι και τοπική διοίκηση της κυβέρνησης, και στη γενικότερη πολιτική του διακατέχεται από αυτό το πνεύμα της διαχείρισης των επιπτώσεων της, προσπαθώντας να τις κρύψει κάτω από το χαλί. Είναι πρωτοβουλίες που όχι μόνο δεν έχουν κανένα διεκδικητικό περιεχόμενο, δε λένε κουβέντα για τον πόλεμο στη ζωή του λαού, όχι μόνο κρύβουν τους υπεύθυνους, αλλά τελικά “διαπαιδαγωγούν” του λαό να μαθαίνει να ζει σε συνθήκες φτώχειας. Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη. Πραγματική αλληλεγγύη είναι η ταυτόχρονη προσφορά – από αυτό που δε φτάνει ούτε για σένα – με τον αγώνα για ν’ αλλάξουν τα πράγματα, ενάντια στα αίτια της αδικίας.
Διαχωρίζουμε λοιπόν το νόημα της λαϊκής αλληλεγγύης από τη «φιλανθρωπία» άλλων φορέων, σημειώνοντας ότι «ο λαός και η νέα γενιά δεν πρέπει να μάθουν να ζουν σαν επαίτες, αλλά να συνδυάζουν τη διεκδίκηση άμεσων λύσεων με την όξυνση των αγώνων τους , της ταξικής πάλης».
Θεωρούμε ότι τα προβλήματα αυτά είναι γέννημα του καπιταλισμού και των πολιτικών που εφαρμόζουν τα κόμματά που υπερασπίζουν αυτόν τον υποτιθέμενο «μονόδρομο». Επομένως δεν μπορούν να λυθούν με τη «φιλανθρωπία» αυτών που ευθύνονται για τα λαϊκά προβλήματα. Δε μπορούν να λυθούν χωρίς σύγκρουση μ’ αυτούς. Δε μπορούν να λυθούν χωρίς την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στην παιδεία, δίχως την κατάργηση των ίδιων των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων που θέλουν να ελένξουν την εκπαίδευση και την έρευνα του σήμερα, ώστε να συνεχίσουν να κερδοφορούν από την παραγωγή του αύριο.
Τα στοιχεία στο χώρο της Εκπαίδευσης επιβεβαιώνουν αυτή την κατεύθυνση , αφού οι νέες αλλαγές τσακίζουν σήμερα τη δυνατότητα της νεολαίας στη μόρφωση, αύριο τα δικαιώματα στη ζωή και τη δουλειά! Θέλουν το νέο άνθρωπο, χωρίς γνώσεις και γνώμη, χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα στη ζωή. Ήδη, η σχολική διαρροή ανέρχεται στο 11,6% και χτυπάει κυρίως τα παιδιά των φτωχών οικογενειών! Απέναντι, λοιπόν, στο φόβο και το σκοτάδι της αμάθειας, προβάλλει η ανάγκη να μην υποκύψουμε.
Εμείς ως ΠΑΜΕ αντιστεκόμαστε στη βάρβαρη πολιτική και διεκδικούμε το σχολείο των λαϊκών αναγκών, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ένα ενιαίο σχολείο που να μπορούν να τελειώσουν όλα τα παιδιά, χωρίς διακρίσεις.
Στα πλαίσια αυτά, κάνουμε προσπάθεια να δυναμώσουμε την ταξική αλληλεγγύη και να βοηθήσουμε τα παιδιά των ανέργων, των λαϊκών οικογενειών που αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες. Η ταξική αλληλεγγύη βρίσκεται σε διαφορετική κατεύθυνση από τη φιλανθρωπία.
Το ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ συντονίζει σε όλη την Ελλάδα τα βήματά του με ταξικά συνδικάτα, με Εργατικά Κέντρα, Συλλόγους Γυναικών, λαϊκές επιτροπές σε γειτονιές και συνοικίες. Δρα πρωτοπόρα για το χτίσιμο της Λαϊκής Συμμαχίας εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων και έχει ως στόχο να αναδείξει στους εργαζόμενους, τους άνεργους και στα παιδιά τους ότι πρέπει να μπουν οι ίδιοι στον αγώνα για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος και να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία.
Το ΠΑΜΕ λοιπόν πιστεύει πως αλληλεγγύη και διεκδίκηση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στον αγώνα λοιπόν της διεκδίκησης μιας άλλης εξουσίας όλοι είναι ίσοι. Δεν «γκετοποιούμε» κανέναν ούτε παίζουμε επικοινωνιακά παιχνίδια. Αυτά δεν είναι τακτικές του ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. Ποια γκετοποίηση και ποια επικοινωνιακά παιχνίδια έπαιζε η μεγάλη παιδαγωγός Ρόζα Ιμβριώτη όταν ανέλαβε να διδάξει στο Φροντιστήριο της Τύρνας το 1944 τα παιδιά της αγροτιάς και της εργατικής τάξης όπως και άλλοι παιδαγωγοί αγωνιστές (χωρίς τη στήριξη των επίσημων θεσμών του αστικού κράτους);
Τα παιδιά της εργατικής τάξης υπηρετούμε, αυτά αγωνιζόμαστε να αποκτήσουν δυνατότητα στη μόρφωση σήμερα και δικαιώματα στη ζωή και στη δουλειά αύριο. Γι’ αυτό και καλούμε όλους τους εργαζόμενους και τους άνεργους να συστρατευτούν στον αγώνα μας και να στηρίξουν την προσπάθειά μας. Να εμπιστευτούν την αλληλεγγύη, τη βοήθεια δηλαδή που τους προσφέρουν όσοι είναι ίδιοι μ’ αυτούς. Κι αυτό – να είναι βέβαιοι – δεν το κάνουν γιατί τους λυπούνται, αλλά γιατί ξέρουν ότι είναι ίδιοι μ’ εσάς.
Άλλωστε για μας μάχιμος εκπαιδευτικός είναι αυτός που βρίσκεται μπροστά στον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των παιδιών τους στην εργασία, την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια και την ψυχαγωγία.
«Καλός παιδαγωγός είναι αυτός που η ψυχή του πυρπολείται από την αγάπη για την εργατιά και το λαό της πατρίδας μας. Ανάμεσα στον εργάτη, το φτωχό αγρότη, το μεροκαματιάρη υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν αληθινά διαμάντια, που μάταια θα ψάξεις να τα βρεις στις λεγόμενες “ανώτερες τάξεις”. Το φτωχό αυτό λαό πρέπει να αγαπά και να υπηρετεί ο δάσκαλος και να αγωνίζεται μαζί του για να αλλάξει την κοινωνία. Δε γίνεται να είναι δάσκαλος αυτός που βλέπει τον πόνο του λαού του και αντέχει να αδιαφορεί για τα πάθη του». Μιχάλης Παπαμαύρος
ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
.
