“Μας διώχνουν απ’ την Ελλάδα, μάνα…”
Το νέο τραγούδι του Αντώνης Κούκεν δεν είναι απλώς μελωδία.
Είναι κραυγή σαν μέρος αρχαίας τραγωδίας! Είναι δάκρυ. Είναι μια γροθιά στο στομάχι για όλους εκείνους που έφυγαν, αλλά και όσους έμειναν πίσω, που ακόμα περιμένουν.
Το τραγούδι μιλάει για την ξενιτιά, αλλά πίσω από κάθε στίχο του αντηχούν ζωές.
Ζωές ανθρώπων χωρίς δυνατότητα εργασίας στη φτωχή πατρίδα που δεν μπορούσε παλαιότερα λόγω συγκυριών να τους απορροφήσει ως εργατικό δυναμικό αλλά και τώρα; Νέων παιδιών με πτυχία, όνειρα και λαχτάρα για ζωή, που δεν χωράνε στην πατρίδα της “κομματικοκρατίας”. Η “ομάδα αλήθειας” του Μιζοτάκη στις μέρες αποτελεί ένα ηχηρό παράδειγμα (προς αποφυγήν) και αποδεικνύει την φαυλότητα τους! Τα τρολ του κάθε κόμματος “αγωνίζονται” και μετά λαμβάνουν κύριες θέσεις στο δημόσιο τομέα και αξιοποιούνται κομματικά με τρόπο “ανταμοιβής!!!”.
Ενώ ο νέος που προσπαθεί χωρίς “μακριά γλώσσα” να πιάσει δουλειά με τα διπλώματα του, τις ξένες γλώσσες που μιλάει, που παίζει στα δάχτυλα του την νέα τεχνολογία και είναι καταρτισμένος έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί οπουδήποτε και να φέρεις εις πέρας σε ότι εξειδικεύτηκε, καταλήγει στο ξεριζωμό… Όχι γιατί δεν ήταν άξιοι, αλλά γιατί δεν ανήκαν στους “σωστούς”.
Γιατί εδώ, δεν κυβερνά η αξιοκρατία, αλλά η φαυλότητα ενός πολιτικού συστήματος που βολεύει δικούς του και εξορίζει τους καλύτερους.
Πώς να μείνει ο νέος, όταν βλέπει τους κόπους του να απαξιώνονται;
Πώς να αντέξει ο γιατρός που σώζει ζωές να πληρώνεται λιγότερο απ’ ό,τι δίνεται για την «προστασία επισήμων»;
Πώς να ανασάνει μια μάνα, όταν βλέπει το παιδί της να φεύγει για το άγνωστο, όχι για περιπέτεια, όχι ως ταξιδάκι αναψυχής αλλά από ανάγκη;
Ο γιος, η κόρη, τα αδέρφια, όλοι φεύγουν…
Και πίσω μένουν δάκρυα σε κατώφλια, φωτογραφίες σε κάδρα, φωνές μέσα σε κλειστά δωμάτια που κάποτε γελούσαν.
Μένει η μάνα, να ανεμίζει ένα λευκό μαντήλι στον σταθμό ή στο λιμάνι – όπως τότε, όπως πάντα.
Μένει ο πατέρας, σιωπηλός, με βλέμμα σπασμένο – να σκουπίζει τα μάτια του δήθεν απ’ τον καπνό.
Μένει η πατρίδα, που κάθε μέρα μικραίνει, γιατί τα παιδιά της δεν αντέχουν να μένουν.
Και κάπου μακριά, σε μια ξένη πόλη, ένα φως στο δωμάτιο μένει ανοιχτό.
Μπροστά του, ένας Έλληνας μόνος, κρατά μια φωτογραφία και ψιθυρίζει:
“Δεν έφυγα γιατί το ήθελα… Μ’ έδιωξαν.”
Γιατί κάθε βήμα στην ξενιτιά, είναι ένας αποχαιρετισμός που δεν ειπώθηκε όπως άξιζε.
Και κάθε φορά που παίζει αυτό το τραγούδι, δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια όλων όσων έφυγαν αλλά και όσων πίσω στη πατρίδα έμειναν και περιμένουν κάποια μέρα, κάποια στιγμή την πολυπόθητη επιστροφή – επανένωση…
Δείτε το βίντεο στο κανάλι antonis cooken στο youtube. Πληροφοριακά αξίζει να αναφερθεί πως την ενορχήστρωση του τραγουδιού του δικού μας Τρικαλινού μάγειρα του κάμπου έχει κάνεις ο κύριος Τόλης Κετσελίδης ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς τεράστιων επιτυχιών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τους έχουν εμπιστευθεί τραγούδια τους για ενορχήστρωση, σημαντικοί συνθέτες, όπως ο Γιάννης Σπανός, ο Στέφανος Κορκολής, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Φοίβος, η Νένα Βενετσάνου, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Νικολάου, ο Χρήστος Νικολόπουλος και άλλοι.