Η Μαρία Παπανικολάου έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία στο Leeds Beckett University στη Μεγάλη Βρετανία, όπου και απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα, MA in Social & Cultural History. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και παραγωγός στο ραδιόφωνο, ενώ η εμπειρία της στο χώρο των εκδόσεων είναι πολύτιμη, καθώς επί 15 χρόνια εργάστηκε στον χώρο των εκδόσεων, με αντικείμενο την προώθηση του βιβλίου, την αγορά δικαιωμάτων, με έμφαση στο πανεπιστημιακό αλλά και στο παιδικό βιβλίο που «είναι ο διασώστης του εκδοτικού χώρου ακόμα και σε δύσκολες εποχές », όπως μας καταθέτει.
Παράλληλα, από το 2013 ασχολείται με τη δημιουργία και εμψύχωση Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων για παιδιά, σε συνεργασία με Βιβλιοθήκες, Μουσεία, Πολιτιστικούς φορείς και Χώρους Τέχνης , ενώ είναι φημισμένη για την αγάπη της στο λαϊκό παραμύθι και την προφορική αφήγηση, που μπήκε στη ζωή της το 2004 και την επικοινωνεί μέχρι και σήμερα καθώς μας τονίζει πως « όσο ανάγκη έχουν τα παιδιά από το βιβλίο έχουν και από την προφορικότητα. Η γλώσσα χάνεται πρώτα από το στόμα και μετά από το χέρι».
Ας γνωρίσουμε τη συγγραφέα της ιδιαίτερης βιβλιογραφίας με τα βιβλία «Το παλάτι του Ήλιου», «Λουκιανού Αληθινή Ιστορία», «Η απίστευτη Ιστορία του Θεού Διόνυσου» και του τελευταίου της βιβλίου με τίτλο «Παραμύθια Μιλημένα και Ακουσμένα» .Μια συλλογή δέκα λαϊκών παραδοσιακών παραμυθιών, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηδύφωνο, μοιρασμένα από γενιές σε γενιές παραμυθάδων κάθε λογής, μέσα στο χρόνο, ανάμεσα σε παρέες, συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς, ενήλικες και παιδιά, γενικά σε όσους ακούνε παραμύθια.
Ε. Ν. Κυρία Παπανικολάου, στο τελευταίο σας βιβλίο με τίτλο Παραμύθια Μιλημένα και Ακουσμένα, γράψατε το παραμύθι όσο πιο «προφορικά» γίνεται, προσπαθείτε να αφηγηθείτε το παραμύθι σαν να το λέτε εκείνη την στιγμή προφορικά στον αναγνώστη. Ποιος ο σκοπός αυτής της προσέγγισης και πόσο δύσκολο αποδείχθηκε;
Μ.Π. : Κα Ντάλα, ευχαριστώ για τη φιλοξενία, να σας απαντήσω. Παρόλο που εργάστηκα επί 25 και πλέον χρόνια στο χώρο των εκδόσεων, όπου ασχολήθηκα με τη δημιουργία και την προώθηση βιβλίων, αγάπησα το ίδιο την τέχνη της προφορικότητας. Ασχολούμαι με το λαϊκό παραμύθι ως αφηγήτρια αλλά και μελετώντας το σε βάθος για δυο δεκαετίες.
Το βιβλίο μου «Παραμύθια Μιλημένα και Ακουσμένα» περιέχει 10 ελληνικά λαϊκά παραμύθια που αγάπησα πολύ. Τα παραμύθια αυτά, είτε τα άκουσα από άλλους αφηγητές ή τα είπα εγώ και χρειάστηκε να ζήσω και να περπατήσω μαζί τους αναζητώντας τα φανερά και κρυμμένα νοήματά τους.
Ο λαός μας «έκλεισε» στο φόρεμα των παραμυθιών όλα όσα ήθελε να πει προετοιμάζοντας τους ανθρώπους να περάσουν τις δυσκολίες της ζωής και να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Τα παραμύθια προσφέρουν παραμυθία, παρηγορία δηλαδή και πληροφορίες που δεν υπήρχε άλλος τρόπος της διασποράς τους. Επίσης προσφέρουν γνώση πολύτιμη για τις ανθρώπινες συμπεριφορές και τις καταστάσεις της ζωής.
Σκοπός μου ήταν να ξαναφέρω στο προσκήνιο παραμύθια για ζητήματα αιώνια που απασχολούν τον άνθρωπο από πολύ , όπως για παράδειγμα ο έρωτας ενός αταίριαστου ζευγαριού, η φιλία, η αδερφική αγάπη, η αλλαγή φύλου και οι έμφυλες συμπεριφορές, μυθολογικά μοτίβα που μπολιάζουν παραμύθια, η μετανάστευση και η απομάκρυνση από τον τόπο καταγωγής, τα ερωτήματα για τη μοίρα και τη ζωή και άλλα.
Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και έγραψα όπως ακριβώς θα έλεγα αυτά τα παραμύθια. Η διαδικασία της γραφής ήταν λυτρωτική, μια ουσιαστική εσωτερική διεργασία που βρήκε το δρόμο της στο χαρτί.
Ε.Ν. Με ποιον τρόπο φτάνετε να αποτυπώσετε την ιστορία στο χαρτι;Έχοντας μελετήσει ,εμπνευστεί ,προδιαγράψει την ιστορία στο μυαλό σας; Ποια είναι η λειτουργική σας κατά τη συγγραφική διαδικασία;
Μ.Π.: Ο κόσμος γύρω μας δεν είναι φτιαγμένος από μαύρες κουκίδες σε λευκό χαρτί. Όλα ξεκινούν από τα ερεθίσματα που λαμβάνω τις εικόνες, τις μυρωδιές, τους ήχους, τις γεύσεις, τις ανθρώπινες ιστορίες που είναι ανακατεμένες με όλα αυτά, τη ζωή.
Αν αυτές οι εικόνες είναι τόσο έντονες, τόσο σημαντικές για μένα τότε γεννιέται η ανάγκη να τις μοιραστώ. Αυτή είναι η αρχή. Η ανασύνθεση ενός κόσμου τρισδιάστατου στις δυο διαστάσεις του χαρτιού είναι μια μεγάλη πρόκληση. Πως να γράψεις για τον κόσμο;
Παρόλα αυτά άλλες φορές γράφω πολύ μεθοδικά, άλλες φορές παρορμητικά άλλες φορές πολύ συναισθηματικά. Εκεί που δεν κάνω εκπτώσεις είναι η χρήση της γλώσσας και τους κανόνες της. Θεωρώ πως όποιος γράφει πρέπει και να γνωρίζει πολύ καλά και να χειρίζεται σωστά αυτούς τους κανόνες. Να σέβεται τη διαδικασία.
Ε.Ν. Η πόλη που διαμένετε μόνιμα τα τελευταία χρόνια, η Νεμέα με την τεράστια μυθολογική της αξία παίζει σημαντικό ρόλο στην έμπνευση και τα γραφόμενα σας;
Μ.Π. : Πιστεύω ότι ο τόπος που μένεις με ένα τρόπο σε καθορίζει. Σε καθορίζουν όμως και όλοι οι τόποι στους οποίους έζησες ή πέρασες από εκεί. Η Νεμέα είναι μια αγροτική περιοχή που συντηρεί με την καλλιέργεια της αμπέλου εκατοντάδες οικογένειες. Η γη και ο κύκλος των εποχών μας καθορίζει, μας ορίζει και είμαστε εξαρτημένοι από αυτόν. Μας καθορίζει και το ιστορικό πλαίσιο, οι μύθοι, η νεότερη ιστορία. Ε δεν θα μπορούσα να μην εμπνευστώ.
Έγραψα την ιστορία του θεού Διόνυσου στο βιβλίο «Διόνυσος ο θεός του αμπελιού & του κρασιού», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηδύφωνο στα ελληνικά και στα αγγλικά.
Είναι πανέμορφος τόπο η Νεμέα, γενικά η Κορινθία. Ελάτε να μας επισκεφτείτε.
Ε. Ν. Πολύ ευχαρίστως! Με την πρώτη ευκαιρία! Γνωρίζω πως για χρόνια εργαστήκατε σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους όπως στα Ελληνικά Γράμματα, το Μεταίχμιο, Ίνδικτος, Αερόστατο και Μίνωας σε τμήματα marketing και προώθησης βιβλίου, πνευματικών δικαιωμάτων και ως υπεύθυνη έκδοσης παιδικού βιβλίου. Ποιος ή τι ήταν το έναυσμα να γράψετε εσείς το πρώτο σας βιβλίο;
Μ.Π. : Παρόλο που γράφω από πολύ νεαρή ηλικία (κλισέ λίγο, αλλά ισχύει) πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να γράψω κάτι δικό μου. Για πολλά χρόνια ήμουν στο πλευρό πολλών συγγραφέων γιορτάζοντας τις δικές τους δημιουργίες. Και ήταν υπέροχα χρόνια.
Ήταν πραγματική ευλογία να βρίσκομαι στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 στο χώρο των εκδόσεων. Συνέβαιναν καταπληκτικά πράγματα. Ήταν χρόνια δημιουργίας και άνθισης της λογοτεχνίας, των παιδικών βιβλίων και φυσικά των βιβλίων αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης που έκαναν τότε την εμφάνισή τους. Πολύ δημιουργικά χρόνια. Δυναμικά χρόνια με καταπληκτικέςπαρουσιάσεις βιβλίων, νέες ιδέες. Βιβλιοπωλεία ακόμα ζωντανά, φάροι τοπικοί που συγκέντρωναν τους φίλους του βιβλίου, μικρούς και μεγάλους σε πανέμορφες εκδηλώσεις.
Το έναυσμα όμως για να γράψω τελικά ήταν η μοναξιά της επαρχίας. Όταν τα φώτα της πόλης έσβησαν και απομακρύνθηκα από την ενεργό δράση τότε είχα μια ανάγκη σύνδεσης. Αυτή είναι η αλήθεια. Το γράψιμο είναι σπουδαίος σύντροφος και συνοδοιπόρος.
Ε.Ν. Συνδυάζεται τελικά με βάση την εμπειρία σας η ποιότητα και η εμπορικότητα; Ή κάτι κερδίζει και κάτι χάνει ο συγγραφέας επιλέγοντας ένα από τα δύο;
Μ . Π. : Δεν νομίζω ότι η εμπορικότητα είναι επιλογή του συγγραφέα. Δεν κάθεται κάποιος να γράψει και να πει «τώρα θα γράψω ένα βιβλίο που θα πουλήσει 100.000 αντίτυπα». Τουλάχιστον όχι στην αρχή. Αυτό μας το δίδαξαν οι ιστορίες πολλών συγγραφέων που δεν περίμεναν να πουλήσουν και πούλησαν. Βέβαια η επιτυχία ενός βιβλίου, τους έχρησε εμπορικούς και μετά άρχισε ο φαύλος κύκλος στο κυνήγι του επόμενου ευπώλητου. Άλλοι πέτυχαν μια ισορροπία ανάμεσα στην καλή γραφή και την επιτυχία και άλλοι όχι. Όμως πιστεύω βαθιά πως όποιος γράφει περισσότερο θέλει να μοιραστεί παρά να κερδίσει. Είμαστε ανασφαλείς οι συγγραφείς. Εκτός απειροελάχιστων εξαιρέσεων όλοι τρέμουμε την πρόκριση των έργων μας από τους αναγνώστες των εκδοτικών. Όλοι αγωνιούμε για την αποδοχή των αναγνωστών.
Η εμπορικότητα για τον συγγραφέα πρώτα σημαίνει αποδοχή και μετά χρήματα. Όπως και για κάθε καλλιτέχνη. Έτσι είναι πιστεύω.
Ένας καλός συγγραφέας από την άλλη, αν φτάσει να είναι και ευπώλητος έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά και να ζει από αυτό. Super!
Ε.Ν. Κατηγορία, παιδικό βιβλίο. Τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Υπεραφθονία, πολυτέλεια, αναγκαιότητα;
Λένε πως το παιδικό βιβλίο είναι ο διασώστης του εκδοτικού χώρου ακόμα και σε δύσκολες εποχές γιατί πάντα πουλάει. Μικρή φόρμα, βιβλία με χρώματα, γονείς διψασμένοι για βιβλία που θα διαβάσει…το παιδί τους ή βιβλία που θα διαβάσουν αυτοί στο παιδί για να το κάνουν αναγνώστη. Συμμερίζομαι την αγωνία τους. Πολλοί από αυτούς τους γονείς είναι και οι ίδιοι αναγνώστες, οπότε όλα καλά. Οι περισσότεροι όμως δεν είναι αναγνώστες, τις περισσότερες φορές δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο οι ίδιοι, όμως θα γεμίσουν τις βιβλιοθήκες του παιδιού με δεκάδες βιβλία και το καλύτερο; Βιβλία που θα τα επιλέξουν οι ίδιοι. Αφήνω την εικόνα να μιλήσει μόνη της.
Η ανάγνωση παιδικών βιβλίων έχει συνδεθεί με τη γνώση όμως, με τη διαδικασία «να μάθει το παιδί» και όχι με την απόλαυση. Ο άνθρωπος που αγαπά το διάβασμα είναι εκείνος που το απολαμβάνει, όχι αυτός που πιστεύει πως το βιβλίο είναι εργαλείο για να μάθεις κάτι.
Η παραγωγή παιδικών βιβλίων στην Ελλάδα είναι δυναμική και σημαντική. Η δουλειά που γίνεται από τους μεγάλους εκδότες και στις μεταφράσεις της διεθνούς παραγωγής και στα πρωτότυπα βιβλία είναι εξαιρετική. Έχουμε εξαιρετικούς επαγγελματίες στους εκδοτικούς και τα βιβλία είναι υψηλά ποιοτικά.
Το τοπίο το θολώνουν λίγο οι αυτοεκδόσεις. Εκεί βγαίνουν βιβλία χωρίς ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όχι όλα βέβαια, αλλά ναι, υπεραφθονία. Είμαστε εξαιρετικά λίγοι και τα παιδιά όλο και λιγότερα. Πολλά βιβλία, λίγοι αναγνώστες. Παρόλα αυτά τα παιδιά έχουν ανάγκη τις ιστορίες, τα παραμύθια αλλά και τις ζωγραφιές. Οπότε ναι, και αναγκαιότητα. Πολυτέλεια όχι, σε καμία περίπτωση.
Ε.Ν. Έχω την εντύπωση πως αν και η χώρα μας γέννησε τους μύθους, τα παραμύθια, αλλά και το θέατρο, τη φιλοσοφία τα διδάγματα αυτά εκλείπουν σήμερα από την εκπαιδευτική διαδικασία ή είναι ελλειπώς δοσμένα. Πόσο θα βοηθούσε στην εκπαίδευση των γενιών μας, κατά τη γνώμη σας, η πιο συστηματική διδασκαλία των μύθων των αρχαίων συγγραφέων και των νεότερων λαϊκών παραμυθιών μας;
Μ. Π : Πιστεύω ακράδαντα πως η προφορική αφήγηση λείπει από την εκπαιδευτική διαδικασία. Όσο ανάγκη έχουν τα παιδιά από το βιβλίο έχουν και από την προφορικότητα. Η γλώσσα χάνεται πρώτα από το στόμα και μετά από το χέρι. Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Τα παιδιά έχουν ξεχάσει να ακούνε. Να ακούν! Με υπομονή και η φωνή που ακούγεται να μπαίνει στα αυτιά και να φτιάχνει εικόνες στο μυαλό.
Άλλωστε μην ξεχνάμε πως τα έργα στα οποία αναφέρεστε είναι έργα του προφορικού πολιτισμού, της προφορικής λογοτεχνίας. Τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια και τους μύθους, τα λατρεύουν. Νομίζω πως ακόμα αγαπούν τους ήρωες της μυθολογίας. Το μυστικό όμως είναι πως αυτά όλα σκοπό είχαν την τέρψη του νου. Οπότε αν τα περάσεις μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία χάνεται λίγο το νόημα. Οι ήρωες είναι ήρωες όχι μάθημα.
Φανταστείτε έχουμε τον μεγαλύτερο ήρωα όλων των εποχών στην μυθολογία μας. Ο Ηρακλής είναι διεθνής μυθολογικός ήρωας, γνωστός στα πέρατα της οικουμένης! Κάτι δείχνει αυτό.
Τα παραμύθια λείπουν πιο πολύ όμως στα παιδιά σε σχέση με τους μύθους. Κάποτε τα θεώρησαν υποδεέστερο είδος. Απλοϊκό. Μόνο αυτό δεν είναι. Τα παιδιά το καταλαβαίνουν. Ειδικά τα μικρότερα που είναι πιο κοντά στον κόσμο της προφορικότητας.
Ε. Ν. : Παλιότερα μέσω της αγάπης σας για την τέχνη της αφήγησης επισκεφθήκατε σχολεία, δομές κλπ. όπου αφηγούσασταν λαϊκά παραμύθια. Πώς γίνονταν αυτό αποδεκτό από τα παιδιά και τους νέους; Θυμάστε κάποιο σχόλιο που ειπώθηκε σε σας και σας συγκίνησε;
Μ. Π : Ακόμα πηγαίνω να αφηγηθώ όπου με καλούν. Και το κάνω με πολλή αγάπη και τεράστιο αίσθημα ευθύνης. Η αφήγηση είναι κοινωνική και πολιτική πράξη. Η σύνδεση με το κοινό δημιουργεί μια μικρή επιτόπια κοινότητα, όπου όλοι συμμετέχουν. Όλοι. Με τα βλέμματα, τις ανάσες, τα σχόλια τους, την παρουσία τους. Ο αφηγητής τραβάει τις γραμμές που αφήνουν οι ανάσες των ανθρώπων στο χώρο και φτιάχνει το υφαντό του, υφαίνει το λόγο. Είναι μια τέχνη πολύ απαιτητική. Δεν είναι μόνο ο αυτόματος λόγος που χρειάζεται να φτιάξει ο αφηγητής είναι η στιγμή, η ιστορική συγκυρία, η καθημερινότητα που οφείλουν να ενσωματωθούν με τρόπο λειτουργικό στην αφήγηση. Να καθησυχάσουν, να παρηγορήσουν και τελικά να καθοδηγήσουν. Είναι μια μυσταγωγία. Ξέρω ακούγομαι υπερβολική αλλά δεν είμαι. Ο καλός αφηγητής, όπως λέει και μια ιστορία μπορεί να σε «σηκώσει λίγο πιο ψηλά από το πάτωμα».
Αυτό που πάντα με συγκινεί είναι τα παιδιά που έχουν γίνει έφηβοι ή και γονείς και με σταματούν στο δρόμο για να μου πουν ότι θυμούνται ένα παραμύθι που άκουσαν σε κάποια αφήγησή μου χρόνια πριν. Δεν συγκρίνεται αυτό το συναίσθημα…
Ε. Ν. : Τελικά, ποιος είναι και ποιος θα έπρεπε ιδανικά να είναι ο ρόλος του λαϊκού πολιτισμού στη σύγχρονη κοινωνία; Και σε ποιο βαθμό τροφοδοτεί τη σύγχρονη λογοτεχνία;
Μ. Π. : Ο λαϊκός πολιτισμός δεν είναι μουσειακό είδος, δεν είναι κάτι που έχει χαθεί. Υπάρχει στους τρόπους μας και τις συνήθειες μας. Στον τρόπο που ζούμε στο πέρασμα των εποχών και στον τρόπο που τις γιορτάζουμε, στον τρόπο που ενώνουμε τις ζωές μας και στον τρόπο που πεθαίνουμε, στον τρόπο που τραγουδάμε, που κλαίμε, που χορεύουμε, που γελάμε, που καλωσορίζουμε και αποχαιρετούμε. Είναι οι δοξασίες μας, το κακό το μάτι, το τυχερό μας γούρι, οι προσευχές μας, οι μικρότητές μας. Είναι τα γεμιστά και η καραγκούνα, είναι το Πάσχα και ο δεκαπενταύγουστος. Είναι η μπάλα και το τσίπουρο. Είναι ο καφές και τα ατελείωτα πλαστικά ποτηράκια πεταμένα αριστερά και δεξιά στους δρόμους μας. Είναι τα πανηγύρια μας και οι παρελάσεις μας. Είναι η ζωγραφιά του γέρου με το τσιμπούκι στο σπίτι της γιαγιάς και τα σεμεδάκια πάνω στις τηλεοράσεις. Είμαστε εμείς. Πως μπορεί ο συγγραφέας και η λογοτεχνία να είναι έξω από όλα αυτά;
Ε. Ν. : Έχετε βιώσει ποτέ συγγραφική στασιμότητα; Πώς το αντιμετωπίσατε;
Μ.Π. : Είμαι λάτρης της δημιουργικής γραφής εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η συγγραφή δεν είναι κατοστάρι, είναι μαραθώνιος. Ετοιμάζεται ο συγγραφέας για το μαραθώνιο. Γυμνάζεται, αθλείται και μένει σε φόρμα. Σε στασιμότητα δεν μένει ποτέ ένας συγγραφέας. Γράφει όπως ο αθλητής πηγαίνει στην προπόνηση. Στασιμότητα δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ο λόγος για να γράψεις κάτι που θες να εκδοθεί και υπάρχει και η καλή ιδέα. Αυτά μπορεί και να στα στέλνει η Μούσα. Και φυσικά μπορεί να αργήσουν να έρθουν. Η τεχνική και η γραφή όμως είναι κάτι που κερδίζεται με πάαααρα πολλή δουλειά.
Ε. Ν.: Την περίοδο αυτή ξεκινήσατε ένα νέο εγχείρημα, ένα podcast με τίτλο Μυθόσφαιρα.Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με τι ακριβώς καταπιάνεται; Επίσης, υπάρχει επόμενο συγγραφικό βήμα;
Μ .Π. : Ναι, σκεφτόμουν καιρό να αρχίσω ένα podcast. Δεν είναι εύκολο και να είσαι συνεπής και να βγάλεις κάτι καλό. Πλέον όμως οι άνθρωποι δεν διαβάζουν. Ακούνε όμως podcast αρκετοί. Η ΜΥΘΟΣΦΑΙΡΑ είναι ένα podcast με θέμα τα βιβλία φαντασίας αλλά και τις φανταστικές αφηγήσεις κτλ. Ξεκίνησα δειλά δειλά με την ιστορία της συγγραφής του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και με μια συνέντευξη συγγραφέα. Είναι ένα καινούργιο εγχείρημα, το κάνω όμως με κέφι.
Εκδοτικά, περιμένω την έκδοση του βιβλίου μου «Το παιδί που έντυσε ένα βουνό», είναι ένα παιδικό βιβλίο. Δεν βιάζομαι, πιστεύω ότι θα έρθει και κάτι μεγαλύτερο. Μέχρι τότε όμως απολαμβάνω τη διαδρομή.
Ε.Ν. Σας ευχαριστώ ειλικρινά για την απολαυστική μας κουβέντα! Κλείνοντας θα σας ζητήσω να μας προτείνετε έναν μύθο για τις γιορτές και θα σας παρακαλέσω να μην σταματήσετε να φέρνετε στο προσκήνιο, με σύγχρονη ματιά τους μύθους και τα παραμύθια της βαθιάς ιστορίας της χώρας μας!
Μ.Π : Αγαπώ πολύ τον Γκρίντς, τον κατεργάρη των Χριστουγέννων του Dr. Seuss (κατά κόσμον Theodor Seuss Geisel). Στο βάθος αυτής της ιστορίας κρύβεται κάτι πολύ βαθύ, κάτι που κλείνει μέσα του την έννοια της αλλαγής, της μετάλλαξης, της μεταστροφής ενός γκρινιάρικου πλάσματος που κλέβει τα Χριστούγεννα, αλλά ένα μικρό παιδί τον αλλάζει. Είναι μια αλληγορία. Κάπου εκεί μέσα κρύβεται η σπίθα της ελπίδας πως ο χειμώνας θα τελειώσει όσο βαρύς και να είναι και θα έρθει η άνοιξη.
Κάτι ανάλογο είναι και η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Κάρολου Ντίκενς. Τη λατρεύω. Ο λαϊκός πολιτισμός, οι αφηγήσεις και οι μύθοι, τα παραμυθιακά μοτίβα τροφοδοτούν σύγχρονες ιστορίες. Καταπληκτικό πόσα πράγματα έρχονται από παλιά και αλλάζουν φορεσιά. Ένα παράδειγμα, η αρχαία Ειρεσιώνη, ένα έθιμο με κάλαντα και τραγούδια για τη γέννησης του Απόλλωνα-Ήλιου ακριβώς τις μέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, δηλαδή 25 & 26 Δεκεμβρίου, των σημερινών Χριστουγέννων. Στο επίκεντρο των μύθων της εποχής κρύβεται η ελπίδα για την άνοιξη μετά το καταχείμωνο.
Μύθοι και θρύλοι πολλοί, θρησκευτικοί ή όχι το νόημα παραμένει. Ένα παιδί αλλάζει τον κόσμο μας και φέρνει φως. Τι μεγαλύτερο έχουμε να γιορτάσουμε;
Καλές γιορτές σε όλους.
Να είστε καλά κα Ντάλα , ξέρω πως γράφετε και εσείς και σας εύχομαι πραγματικά ό,τι καλύτερο. Σας ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία και τις υπέροχες ερωτήσεις.
Ειρήνη Ντάλα
Φιλόλογος