Οι υποψήφιοι στις Πανελλαδικές Εξετάσεις φέτος κλήθηκαν να αναπτύξουν επιχειρήματα σχετικά με την αξιοποίηση της Πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Συγκεκριμένα, ερωτήθηκαν για ποιους λόγους το ευρύ κοινό πρέπει να πλησιάσει και να γνωρίσει τους χώρους που αποτελούν Πολιτιστική κληρονομιά καθώς και μέσω ποιων δραστηριοτήτων οι πολίτες και ειδικότερα οι νέοι θα εξοικειωθούν με αυτούς τους χώρους.
Ως έμπρακτη απάντηση στα προσφάτως πανελλαδικώς εξεταζόμενα , βασανιστικά και πρωτάκουστα (!) για τη γενιά του Facebook ερωτήματα ήρθε η παράσταση της Σχολής Σύγχρονου Χορού της Μαρίας Γαδετσάκη. Τόπος της παράστασης, το Φρούριο της πόλης μας, μνημείο βυζαντινό, κτισμένο πάνω στην Ακρόπολη της αρχαίας Τρίκκης. Στο υπαίθριο θέατρο του Φρουρίου πλήθος θεατών παρακολούθησε και φέτος την υψηλής ποιότητας χοροθεατρική παράσταση με τίτλο «Μια γαλάζια περιστέρα». Θέμα της, ο κύκλος της ζωής της γυναίκας από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, υμνημένη από τη μουσική του Μάνου Χατζηδάκι, του Νίκου Κηπουργού, τη φωνή του Χρόνη Αηδονίδη και της Νεκταρία Καραντζή καθώς και τους στίχων δημοτικών τραγουδιών από διάφορες περιοχές, παραλλαγμένα ποικιλοτρόπως και διασκευασμένα με τρόπο πιστό στην εκτέλεση των ηχοχρωμάτων.
Η βραδιά αποδείχτηκε καθαρτήρια ή τουλάχιστον συγκινητική. Ανάσα ψυχής όχι μόνο επειδή η απαιτητική σκαπανέας Μαρία Γαδετσάκη πάντα ανασύρει θησαυρούς, αλλά γιατί τα παιδιά που εμπνέει γύρω της φωτίζονται από φρεσκάδα και αυθορμησία που σε παρασύρει! Εκπληκτικά κοστούμια και εξαιρετικά χορογραφημένη ζωντανή παραδοσιακή μουσική «ξέπλυναν» τα μάτια και τα αυτιά των ταλαιπωρημένων homo (zap)iens από τα χειρίστης τηλεοπτικής ποιότητας πλείστα θεάματα. Μια μαγική σύζευξη ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και σύγχρονου χορού απέδειξε ότι στην Τέχνη δεν υπάρχουν ρωγμές και αδιέξοδα. Άξιο ιδιαίτερης προσοχής και το γεγονός ότι η παραδοσιακή μουσική, τραγουδισμένη από παιδιά, παύει να φαντάζει περιφρονημένη σε καιρούς που το «μοντέρνο» και η αδιαφορία είναι πιασμένα χέρι-χέρι…
Τα οφέλη της παράστασης πολλαπλά. Το Φρούριο της πόλης μας , ως μνημείο πολιτισμού, αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά χώρος ιδανικός για πρόκληση συνειρμών και ερεθισμάτων, θυμίζοντας στην Πολιτεία και στους πολίτες ότι τα μνημεία μπορούν και οφείλουν να αποτελούν αυτονόητη μέριμνά τους. Η επιλογή ενός ιστορικού χώρου για την εκτέλεση μιας ποιοτικής δημιουργίας αναβαθμίζει το ρόλο των Σχολών και των Σχολείων της πόλης μας και διδάσκει ότι τα μνημεία αποτελούν βιωματική προσέγγιση του Πολιτισμού, πόρους μνήμης και όχι παπαγαλίστικη αναπαραγωγή αδιάφορων (νωπή στη μνήμη πολλών…) φωτοτυπιών επώνυμων φροντιστηρίων .
Κάθε διδασκαλία είναι έργο δύσκολο. Η διδασκαλία της τέχνης του Χορού είναι έτι δυσκολότερη, διότι απαιτείται αφοσίωση και συνεργασία πνεύματος, σώματος και ψυχής. Επιπρόσθετα, η διαβολική μέθοδος που καλείται παρουσίαση (εν προκειμένω παράσταση) είναι μία γενναιότης από μέρους του δασκάλου, αφού τον υποχρεώνει να εκτίθεται σε μία ανοικτή δημόσια «εξομολόγηση». Θα είχε βέβαια μεγάλο ενδιαφέρον παράλληλα με την παράσταση να παρασταίνεται και η αγωνία της δημιουργού πριν το έργο και συνάμα το «λαχάνιασμά» της την ώρα που κυνηγάει με την απόχη της σκέψης της τη σύλληψη της πρωτοτυπίας, της μοναδικότητας και του ωραίου, όπου μπορεί να τα εντοπίσει. Η Σχολή Σύγχρονου Χορού της Μαρίας Γαδετσάκη αποτελεί μια ηχηρή φωνή που τολμά επί σειρά ετών να «εξομολογείται» με ευκρίνεια ότι αφενός οι σχολές χορού δεν αποτελούν συνώνυμο των Κέντρων Αδυνατίσματος και αφετέρου ο Πολιτισμός ανέκαθεν απαιτούσε χρόνο και σοβαρότητα.
Ανακεφαλαιώνω τις ευχαριστίες μου και αισθάνομαι γονέας δικαιωμένη από την επιλογή μου να φοιτά η κόρη μου στη Σχολή Σύγχρονου Χορού υπό τη διεύθυνση της Μαρίας Γαδετσάκη.
Μαρία Αγναντή, Φιλόλογος στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων
.