Υπάρχουν δυο μαγικές λέξεις που λείπουν από την λεξικό της μεταπολίτευσης τη δεκαετία του ΄80 : Ατομική ευθύνη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τον μανδύα του θύματος. Η θυματοποίηση είναι η προσφιλής τέχνη του λαϊκισμού. Όμως σήμερα έχουμε ανάγκη από Αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό και θα έχει πολύ μέλλον…
Η μεταπολίτευση ξεκινά με εθνική τραγωδία και προδοσία εθνικής γης. Συνεχίζει με την καταβαράθρωση του στρατού ως ενοποιητικού στοιχείου και ουδέτερης πολιτικής δύναμης για τον τόπο. Την πρωτοκαθεδρία του στρατού στην κοινωνική ζωή καταλαμβάνει η αναβαπτισμένη στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ Αριστερά. Η Παιδεία, η τηλεόραση, η Τέχνη και η διανόηση ως πεδία πολιτικής αγωγής και διάπλασης χρηστών πολιτών και χαρακτήρων παραδίδονται στον ρεβανσισμό των χαμένων του ΄49.
Η βιομηχανία θα ακολουθήσει την ίδια μοίρα με το στρατό. Οι φάμπρικες της πάλαι ποτέ τρίτης –διεθνώς- σε ρυθμό ανάπτυξης Ελλάδας, κρατικοποιούνται με φωτογραφικές διατάξεις και νόμους της καραμανλικής τυραννίας. Το στέμμα αδρανές και ράθυμο παρακολουθεί τον Σερραίο καιροσκόπο αποσβολωμένο, να ξεχαρβαλώνει κάθε έννοια θεσμικότητας δίκην αφρικανού φύλαρχου μπανανίας. Με ένα δημοψήφισμα (ψευδοψήφισμα) – παρωδία(στο οποίο το στέμμα είχε μόλις δεκαπέντε λεπτά τηλεοπτικού χρόνου για να εξηγήσει την θέση του) ο τύραννος εξουσιοδοτείται να συνεχίσει ακώλυτα τον μεταπολιτευτικό όλεθρο που θα οδηγήσει στην έλευση του Παπανδρέου.
Η διαδοχή Παπανδρέου, μετά βαΐων και κλάδων, το 1981, καθίσταται η ταφόπλακα οποιασδήποτε οικονομικής προοπτικής, παρά το μικρό οικονομικό θαύμα του Μακαρέζου και το μεγάλο θαύμα του Μαρκεζίνη που είχε προηγηθεί. Στις κρατικοποιημένες φάμπρικες του Καραμανλή, έρχονται να προστεθούν αφειδώλευτα χιλιάδες τομάρια μέλη κλαδικής, με ιερό πάθος για τον σοσιαλισμό αλά γκρέκα, δηλαδή την αρπαγή και κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου.
Φρένο στον Παπανδρέου θα προσπαθήσει να βάλει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ίσως ο μόνος μη ανάξιος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, μόνο και μόνο για να δει τον Σαμαρά να του τραβάει το χαλί από τα πόδια… Ο Ανδρέας Παπανδρέου σε προχωρημένη πλέον ηλικία και πνιγμένος έως τον λαιμό από τον σκανδαλώδη έκλυτο βίο της πληθωρικής αεροσυνοδού (που κάποιοι ονομάζουν εθνική πόρνη) με τις γνωστές φωτογραφίες που είχε αποκαλύψει το ¨Ποντίκι¨ από τη Μύκονο, καταρρέει το 1996. Το ΠΑΣΟΚ βάζει την χώρα στο χειρότερο δίλημμα που κλήθηκε ποτέ να απαντήσει: Σημίτης ή Άκης για Αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργός της χώρας;
Η κάλπη είναι γυναίκα και το αποτέλεσμα πάντοτε αβέβαιο. Ενώ όλοι περίμεναν τον Άκη, ο Σημίτης εκλέγεται ελέω Κώστα Λαλιώτη και η Ελλάδα απεμπολεί και την τελευταία ελπίδα της να σηκώσει κεφάλι. Ο Σημίτης εκμεταλλεύεται την εγγενή αρπακτικότητα της ράτσας των ρωμηών (σημείωση: όχι των Ελλήνων) και εμπορεύεται το αφήγημα του ισχυρού €υρώ. Το “ισχυρό €υρώ” -και σε συνδυασμό με την υποτίμηση της δραχμής που προηγήθηκε- μεταφράζεται μεν σε μείωση της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα και σε ακρίβεια, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει η κάνουλα των δανεικών μέσω κονδυλίων των κοινοτικών πλαισίων στήριξης. Κονδύλια που κατέληξαν σε τσέπες πασόκων, ενδιάμεσων και μερικών αξιωματούχων του φεντεραλισμού.
Στο κοινωνικό πεδίο η Αριστερά, έχοντας την πλήρη κάλυψη σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, οργιάζει. Έως το 1999, το Πολυτεχνείο πυρπολείται από παρακρατικούς εθιμοτυπικά κάθε 17η Νοεμβρίου, ενώ σε όλο το προηγούμενο διάστημα η αριστερή τρομοκρατία θερίζει. Σε εθνικό επίπεδο η Ελλάδα επιτρέπει την γκριζοποίηση – ευθεία αμφισβήτηση της εθνικής εδαφικής ακεραιότητας στην κρίση των Ιμίων, όπου και παραδίδεται αμαχητί. Σπεύδει να υπογράψει την Συμφωνία του Ελσίνκι και της Μαδρίτης, επιτρέποντας στην τουρκική επεκτατικότητα να εποφθαλμιά, εκτός από το Αιγαίο, και την Θράκη.
15.000 επενδυτές γδύνονται από τον μόχθο τους πιασμένοι στην πασοκική ξόβεργα του Χρηματιστηρίου. Ο κόσμος χάνει τα λεφτά του και αυτοκτονεί. Ηθικός αυτουργός ο τότε πρωθυπουργός και ΥΠ.ΟΙΚ που δεσμεύτηκαν –νηποινεί– ότι το χρηματιστήριο “θα φτάσει τις 7000 μονάδες“!…
Μέσα στην γενική σήψη και παρακμή, ο Κώστας Καραμανλής εμφανίζεται ως απάντηση. Από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ανεβάζει τους τόνους, κάνει λόγο για «αρχιερέα της διαπλοκής», εννοώντας τον Κώστα Σημίτη και σπεύδει να τον τελειώσει αμέσως μόλις αναλαμβάνει την κυβέρνηση με δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες: τον νόμο του βασικού μετόχου και την απογραφή. Και οι δύο πρωτοβουλίες μπλοκάρονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση με πρωτοβουλία Αλμούνια (ο οποίος σήμερα ελέγχεται για κακουργηματικές πράξεις…), ενώ τα διαπλεκόμεναΜέσα Μαζικής Εξαπάτησης ξεκινούν ολοκληρωτικό πόλεμο κατά του Καραμανλή, ιδιαίτερα με αφορμή τις πορείες του 2006 για την αναθεώρηση του Συνταγματικού Άρθρου 16. Απέτυχαν να ποδηγετήσουν έτσι τον κόσμο και σκέφτηκαν κάτι ακόμη χειρότερο: να κάνουν λόγο για βιβλική καταστροφή και να εργαλειοποιήσουν εικόνες από τις φωτιές του 2007.
Αποτυγχάνουν και πάλι. Η λαϊκή δυσμένεια όμως είχε ήδη αρχίσει να δημιουργεί ίζημα στο κοινωνικό σώμα. Έτσι, το 2008 και με αφορμή την δράση του αστυνομικού Κροκονέα στα Εξάρχεια, ένα τσουνάμι βίας και φωτιάς θα ξεσπάσει στους δρόμους των Αθηνών αλλά και σε μικρότερες πόλεις.
Η κλεψύδρα αδειάζει την άμμο της Νέας Δημοκρατίας και ο προδήλως προδότης ΓΑΠ αναλαμβάνει την τύχη (!) της χώρας. Η απόσταση από το “λεφτά υπάρχουν” στο “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” αποδεικνύεται μικρότερη από ένα τσιγάρο δρόμο! Τα τελευταία, μας είναι γνωστά…
Αν όλοι οι παραπάνω, εν έτει 2017, φοβούνταιτον Δημήτρη Κουφοντίνα, όταν αυτοί καθημερινά φοβίζουν την ίδια μας την ζωή, πείτε μου, για ποιον λόγο πρέπει να φοβάμαι αυτόν που φοβίζει εκείνους που τρέμω….;;;
Μαρία Αγναντή, φιλόλογος