Την Κυριακή 8 Μαΐου, γιορτάσαμε την παγκόσμια ημέρα της Μητέρας. Εορτάζεται κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου και αποτελεί μέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς τη Μητέρα. Αξίζει να αναφερθούν μερικά ιστορικά στοιχεία αυτής της εορτής.
Στην αρχαιότητα μια γιορτή των Ελλήνων της εποχής, ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία (Μητέρα Γη), η οποία λάμβανε χώρα την άνοιξη. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας. Έπειτα, τη διαδέχθηκε η γιορτή αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας την Ρέα, μιας και η Ρέα ήταν Μητέρα του Δία και συνεπώς όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας.
Κατά τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας ως γιορτή αφιερωμένη στην Θεά Κυβέλη, η οποία γινόταν κάθε Μάρτιο. Πολύ αργότερα, στην Αγγλία του 15ου με 16ου αιώνα μ.Χ. και κατά την τέταρτη Κυριακή της Σαρακοστής, ήταν αφιερωμένη η μέρα στις μητέρες και ονομαζόταν Κυριακή της Μητέρας.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια, συναντάμε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, τη δασκάλα Άννα Τζάβρις, η οποία αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Η γιορτή αυτή ήταν αφιερωμένη, όπως η ίδια ήθελε, στην μητέρα της που αγωνίστηκε για την συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών αμέσως μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου. Οι κόποι της Άννας Τζάβρις ευοδώθηκαν το 1915 όταν το Κογκρέσο καθιέρωσε τη γιορτή αυτή.
Στη χώρα μας εορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929, θέλοντας να συνδυάσει την Γιορτή της Μητέρας με την χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής, ώσπου φτάσαμε στη δεκαετία του 60, όπου και η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Όμως, πέρα από τα ομολογουμένως ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία που αναφέρονται παραπάνω, θεωρούμε πολύ πιο σημαντικό να αναφέρουμε, ως ενεργή πολιτική νεολαία, τον πολύπαθο ρόλο της Μητέρας.
Σταδιακά και μετά την αναθεώρηση και κατάρριψη πολλών οικογενειακών θεσμών και ιδεών, συντελέστηκε η έξοδος της γυναίκας στον εργασιακό χώρο. Οι απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας, αλλά και οι αυξημένες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει στις μέρες μας με την πολιτική του μνημονίου η οικογένεια, επέβαλαν την εργασία στη μητέρα. Η μητέρα στη σημερινή εποχή θα πρέπει να επιτελέσει πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Είναι γυναίκα, σύζυγος, νοικοκυρά, μητέρα και εργαζόμενη. Είναι, λοιπόν, σχεδόν βέβαιο πως κάποιοι ρόλοι αποδυναμώνονται ή δεν μπορούν να εφαρμοστούν πολύ σωστά και από την άλλη αντιμετωπίζει και κάποια προβλήματα από την ύπαρξη τόσων ρόλων στη ζωή της, όπως είναι:
- Η αρμονική συνύπαρξη όλων αυτών των ρόλων.
- Η ταυτόχρονη εκτέλεση αυτών των ρόλων, μιας και στην προσπάθειά της να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, συναντά εμπόδια από το περιβάλλον που ζει, όπως στο οικογενειακό, αλλά κυρίως στο εργασιακό, όπου η λέξη μητρότητα φαντάζει εφιάλτης σε πολλούς από τους εργοδότες.
- Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει αντιλήψεις που τη θέλουν στο σπίτι να μεγαλώνει μόνο τα παιδιά της και να υπηρετεί την οικογένεια.
Οι παραπάνω λόγοι είναι υπαίτιοι και για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που αντιμετωπίζει η μητέρα. Κανείς δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στη Μητέρα στο να εργαστεί και να επιτελέσει σωστά το ρόλο της απέναντι στα παιδιά. Πρέπει να αναβαθμιστεί ο ρόλος της στον εργασιακό τομέα και να αγκαλιάζεται η μητρότητα με λιγότερη καχυποψία και περισσότερη φροντίδα. Η πολιτεία πρέπει να τη βοηθήσει αυξάνοντας τις παρεχόμενες υπηρεσίας φύλαξης και φροντίδας των παιδιών με περισσότερους βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλες τις μητέρες. Τέλος, και ο άντρας να κατανοήσει το ρόλο της γυναίκας περισσότερο και να σκύψει περισσότερο στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μητέρα στους παράλληλους ρόλους της συζύγου, της νοικοκυράς και της εργαζόμενης.
Τέλος σε ερώτηση της ΟΝΝΕΔ Τρικάλων για το θέμα Μητέρα και Εργασία, παραθέτουμε την απάντηση μιας μητέρας – εργαζόμενης, της κ. Ντίνας Δήμα Πρόεδρος του Ε.Κ.Ν.Τ.: «Είναι σπουδαία και ανεκτίμητη η σημασία της μητρότητας και ο ρόλος της στη ζωή και στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του καθένα από εμάς. Ο ρόλος της μητέρας είναι να μεγαλώσει τα παιδιά της με αγάπη και φροντίδα, να διαπλάσει τους χαρακτήρες τους, να στείλει χρήσιμους πολίτες στην κοινωνία. Όμως στην εποχή μας, αυτός ο ρόλος της γυναίκας – μητέρας, αντί να αναγνωρίζεται απαξιώνεται σε μεγάλο βαθμό. Η σημερινή ελληνίδα μητέρα νοιώθει την εγκατάλειψη της πολιτείας, απαιτώντας από εκείνη μόνο θυσίες. Γι αυτό και πολλές φορές εγκαταλείπει την επαγγελματική της καριέρα και επιστημονική της εξέλιξη. Η ενασχόληση της με τα κοινά περιορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, λόγω έλλειψης χρόνου. Η σημερινή μητέρα – εργαζόμενη δεν αποποιείται τον παραδοσιακό της ρόλο, αλλά απαιτεί και την αυτονόητη στήριξη από τη μεριά της πολιτείας. Μια στήριξη που θα της επιτρέψει να αναδείξει τη δυναμική της προς όφελος της οικογένειας και της κοινωνίας».