Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα που χαρακτήριζε τη σύγχρονη ελληνική γενιά και κυρίως ηγεσία ως «τα παιδιά της Νιόβης» , το οποίο βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς επιχειρεί να «χρεώσει» τα δεινά της σημερινής μας γενιάς «στην ύβρις που προέρχεται από τον εθνικό μας αυτισμό».
Κατ’ αρχήν ας συνοψίσουμε στα σημαντικότερα από τα δεινά μας:
1. Ανεργία στις ηλικίες 20-30 ετών, που αγγίζει αν όχι ξεπερνά το 50% και βλάπτει ανεπανόρθωτα τις επόμενες δεκαετίες.
2. Απουσία πίστης των νέων σε κάτι καλύτερο, που αποτυπώνεται στη μη ενεργοποίησή τουςστα κοινά και στην παραγωγή νέας επιχειρηματικότητας.
3. Αναστολή αν όχι αποφυγή εστιασμένων μεταπτυχιακών σπουδών και διδακτορικών διατριβών, δηλαδή παραγωγή γνώσης.
4. Απουσία ελπίδας και στόχων για το μέλλον.
5. Φυγή στο εξωτερικό (τουλάχιστον όσων μπορούν και σίγουρα των καλύτερων εξ’ αυτών).
6. Το πιο απαισιόδοξο όλων, αποφυγή δημιουργίας οικογένειας ή μετάθεσή της σε προχωρημένη ηλικία.
Τι πιο αληθινό, λοιπόν, από τα παραπάνω δεινά και από τη ρήση του εν λόγω συγγραφέα, αν σκεφτεί κανείς ότι η σύγχρονη ελληνική γενιά, αντί να εστιάσει στην ανάταση και στην παραγωγή, ολισθαίνει σε μια εξαιρετική εσωστρέφεια και απογοήτευση; Απογοήτευση που ενισχύεται από τη συμπεριφορά των κυβερνώντων, οι οποίοι αντί να «ανασκουμπωθούν» και να αποδείξουν αυτό που –μόνο για εντυπωσιασμό και από μικρότητα επικοινώνησαν την πρώτη τους εβδομάδα- υποσχέθηκαν σε όσους τους πίστεψαν, εξακολουθούν:
– να κυνηγούν χύμαιρες,
– να αλληλοκατηγορούνται ως σαν να «φυτεύτηκαν» στην πολιτική σήμερα και να μην ευθύνονται όλοι τους για τα δεινά που ζούμε,
– να δείχνουν ανεξέλεγκτη έπαρση μπροστά και πίσω από τις κάμερες, αλλά και το χειρότερο
– να «βολεύουν» τις οικογένειές τους σε «πτωχευμένες» δήθεν θέσεις ευθύνης.
Η ύβρις συνεχίζει ακλόνητη παρά την εθνική μας πτώχευση και όπου κι αν κοιτάξει κανείς, βλέπει μόνο την παρακμή!
Προσωπικά την καταγράφω στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης και της δια βίου μάθησης, όπου προσπαθώ να ενθαρρύνω νέους ανθρώπους που δεν έχουν να χάσουν απολύτως τίποτε, να ριψοκινδυνέψουν και αντί να «εξυπηρετήσουν» προσωρινές θέσεις δήθεν εργασίας, να τολμήσουν να παράξουν κάτι για τον εαυτό τους.
Κάτι που να γεννά ελπίδα. Ευκαιρίες υπάρχουν και πρόθεσή μας είναι να τις αναδείξουμε και να τις αξιοποιήσουμε! Την καταγράφω ακόμη και στην προσπάθεια προσέλκυσης επενδύσεων! Έχει υπονομευτεί συστηματικά ό,τι το λαμπρό υπόσχονταν ο τόπος μας.
Όμως, πρέπει να ζητήσω –αν όχι απαιτήσω- την ύστατη τούτη ώρα, από όλους εμάς που αρκεστήκαμε στον αυτισμό, που επί δεκαετίες επιτρέπουμε στους χειρότερους από εμάς να αναλάβουν θέσεις ευθύνης και καταδιώκουμε την αριστεία ως μέγα δεινό, πρέπει επειγόντως να παραχωρήσουμε το δρόμο στους νέους και στους ικανούς! Αποδείχτηκε ότι δεν μπορούμε, κανείς μας! Γιατί δεν το παραδεχόμαστε;
Όσοι λοιπόν, βρισκόμαστε σε θέσεις που μας ανατέθηκαν ή που υφαρπάξαμε με δόλο χωρίς να το αξίζουμε (από απλές εργασιακές, έως μείζωνος πολιτικές), όταν δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε ούτε τον ίδιο τον εαυτό μας, οφείλουμε να τις αφήσουμε, να δώσουμε χώρο σε νέους και άριστους, για να βελτιώσουν την κοινωνία μας.
Σε μια υγιή κοινωνία, η αυτονόητη τούτη ενέργεια είναι αποτέλεσμα παιδείας που γεννά την ευθύνη! Στη δική μας πτωχευμένη κοινωνία, είναι υποχρέωση ανάγκης! Μένει ένας ένας μας να το πράξει.
Δρ. Λεωνίδας Ανθόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής
ΤΕΙ Θεσσαλίας
.