Μετά από περίπου 10 ημέρες ανταλλαγής απόψεων αλλά και διαξιφισμών στα κοινωνικά μέσα με σημαντικό αριθμό συνομηλίκων, συναδέλφων αλλά και νέων εντός και εκτός Ελλάδας, διαπίστωσα έντρομος ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, έχουμε ελάχιστες ελπίδες να επαναφέρουμε την πατρίδα μας σε ομαλή λειτουργία, χωρίς προηγουμένως να έχει επιτευχθεί η απόλυτη καταστροφή. Βασίζω τούτη τη διαπίστωση στα ακόλουθα στοιχεία:
1. Κάθε ένας από εμάς αναγνωρίζει την πραγματικότητα με βάση το ποιος την περιγράφει:«είναι ο Α; αυτός είναι δοσίλογος! είναι ο Β; Αυτός είναι ανεύθυνος» κ.ο.κ. Κανείς μα κανείς μας δεν επιθυμεί να συλλέξει λογικά στοιχεία και να βγάλει συμπεράσματα.
2. Ακόμη και στην καταστροφή που ζούμε, συμπεριφερόμαστε ως σαν αυτή να συμβαίνει αλλού:«αν έχω βγάλει ρευστό στο σπίτι ή στο εξωτερικό, φταίνε όσοι δεν το έκαναν και καλώς τιμωρούνται!». Επίσης, αν έφυγα στο εξωτερικό «μπράβο σε όσους αντιστέκονται στη λιτότητα!».
3. Έχουμε απαξιώσει κάθε παγκόσμια σταθερά. Στα μαθηματικά, η όποια συλλογιστική ξεκινά από αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Εν προκειμένω, η μοναδική για τη χώρα μας σταθερά, δηλαδή, η ύπαρξή μας επί 40 και πλέον χρόνια στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, ακόμη και αυτή έχει τεθεί στην άκρη από τη στιγμή που δεν επιτρέπει να παραχθούν οι δικές μας αδικαιολόγητες συλλογιστικές.
4. Δεν μας ενοχλεί η πραγματικότητα, από τη στιγμή που συμβαδίζει με τη συλλογιστική μας. Επιχείρημα αυτού: «υπάρχει ουρά στα ΑΤΜ; ε και λοιπόν; υπάρχει ουρά και στα συσσίτια».Επίσης, «δεν παθαίνουν τίποτα! Συνταξιούχοι είναι και σιγά σιγά προσαρμόζονται!».
5. Γίναμε όλοι το ίδιο απέναντι στη συλλογιστική. Ο ένας αμφισβητεί τον άλλο, ανεξάρτητα από τη γνώση ή την εμπειρία που έχει στην παραγωγή λογικών συμπερασμάτων. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται ούτε στους ανθρώπους του πνεύματος να παράξουν συλλογιστική και να μιλήσουν με δεδομένα, όταν αυτά δεν συμβαδίζουν με τη δική μας λογική.
Η ανωτέρω συμπεριφορά είναι «βούτυρο στο ψωμί» όλων όσων επιτυχημένα μας δίχασαν. Κι αυτό γιατί, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ερμηνευτεί την Κυριακή -και ενώ θα καταρρέουν ολοκληρωτικά (και φοβάμαι σκόπιμα) οι τράπεζες, οι καταθέσεις, το εμπόριο κλπ.- ένα αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα με «44% μαύρο και 44% άσπρο».
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει, πάψαμε να λειτουργούμε συλλογικά αλλά και λογικά, λόγω έλλειψης παιδείας αλλά και από ιδιοτέλεια και συμπεριφερόμαστε με φανατισμό και αγνοώντας βασικές αρχές ορθής λογικής. Λυπάμαι για την εξέλιξη αυτή στη χώρα μας και αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο δάσος που καίγεται και που η φωτιά θα σταματήσει μόνο όταν φτάσει στη θάλασσα.
Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες, την ύστατη αυτή ώρα, να συμπεριφερθούμε με πραγματικά λογικά δεδομένα, αφήνοντας στην άκρη την όποια προσωπική οργή ή επιθυμία έχουμε και να προστατέψουμε ό,τι μπορεί να κρατήσει όρθιους τους τελευταίους θεσμούς που απέμειναν δηλαδή,τη δημοκρατία και την ελευθερία. Τούτο διότι, «στο καμμένο δάσος δεν μπορείς να επιβιώσεις, όσα χρήματα και να έχεις και είτε θα φύγεις είτε θα περιμένεις μάταια να ανθίσει ξανά».
Λεωνίδας Ανθόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής ΤΕΙ Θεσσαλίας.