Στη χώρα που ζω -που δεν είναι χώρα, είναι χωρατό- συμβαίνουν φοβερά πράγματα. Συμβαίνουν πράγματα που σ’ αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, σου δημιουργούν συνεχώς απορίες. Ανοίγεις, ας πούμε, την τηλεόραση και βλέπεις τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη να μιλάνε για το κόμμα που μόλις ιδρύσανε, το οποίο ονόμασαν Λαϊκή Ενότητα.
Λαϊκή, τι; Μας δουλεύουν; Πού την είδανε την ενότητα; Στον λαό που τσακώνεται και χωρίζεται σε στρατόπεδα 150 φορές τον χρόνο; Στους πολιτικούς που κατηγορούν ο ένας τον άλλο σαν παιδιά Δημοτικού και αδυνατούν να συνεννοηθούν στα πιο απλά ζητήματα; Ή μήπως είδανε την ενότητα στους εαυτούς τους, που μόλις προκηρύχτηκαν εκλογές πετάχτηκαν με νέο σχηματισμό, όπως πετάγεται ο αρλεκίνος απ’ το κουτί, βγάζοντας τη γλώσσα στο κόμμα που μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν; «Η αλυσιδωτή διάσπαση της Αριστεράς έφερε τη Λαϊκή Ενότητα, σχήμα οξύμωρο», είπε κάποιος στην παρέα και γελάσαμε.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Πώς μπορείς να βάζεις στον τίτλο ενός κόμματος που δημιουργήθηκε μετά από διάσπαση, τη λέξη ενότητα; Είναι εντελώς άκυρο. Ή μας τρολάρεις ή δεν αντιλαμβάνεσαι το αντιφατικό της πράξης σου, πράγμα πολύ χειρότερο βέβαια γιατί δείχνει αμετροέπεια και αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας.
«Και πώς να αντιληφθούν την πραγματικότητα, αυτοί μέχρι τώρα στήριζαν καταψηφίζοντας» είπε ο ίδιος φίλος και ξαναγελάσαμε.
Και στην τελική, γιατί δεν πάνε στο ΚΚΕ αυτοί οι κύριοι; Όλος ο κόσμος το ίδιο πράμα αναρωτιέται. Ας ενωθούν μαζί του, αφού πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα πρεσβεύουν πια. Να ένα αναπάντεχο, πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα παράδειγμα αριστερής ενότητας.
«Ναι, ναι, να πάνε με το ΚΚΕ, να το διαλύσουν κι αυτό. Ή, μάλλον, να το ξαναδιαλύσουν» είπε ο φίλος και γελάσαμε πάλι.
Ευτυχώς, δηλαδή, που μπορούμε ακόμα και γελάμε με όσα κουλά συμβαίνουν τελευταία στη ζωή μας. Επειδή πολύς λόγος έγινε για την ενότητα, να κάτι που μας ενώνει.
Υ.Γ: Περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που η Λαϊκή Ενότητα θα διασπαστεί.
protagon