Κινούμενος καθημερινά στο κέντρο της πόλης με τα πόδια ή το ποδήλατό μου, χαμένος μεταξύ προσωπικών και επαγγελματικών υποχρεώσεων, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να παρατηρεί συμπεριφορές και ενέργειες συνανθρώπων – συμπολιτών, διαπιστώνοντας τελικά πόσο επικίνδυνη είναι η συμπεριφορά του τύπου ¨δεν με νοιάζει¨ για την καθημερινότητά μας.
Από τα παιδικά μου χρόνια ακόμη έχω μεγαλώσει με τη φωνή της συνείδησης να μου επισημαίνει πως δεν θα πρέπει να πετάω σκουπίδια στο δρόμο, αλλά και τη μάνα να μου δείχνει μια τσίχλα κολλημένη στο χαλί του σπιτιού μας θυμίζοντάς μου πως πρόκειται για την ίδια τσίχλα την οποία λίγη ώρα πριν εγώ είχα πετάξει – με τέτοιο τρόπο ώστε να μην γίνω αντιληπτός – στο δρόμο. Δεν μπορώ ακόμη να ξεχάσω τα χαρά που πήρα πριν πολλά χρόνια όταν στο δρόμο βρήκα πενήντα χιλιάδες δραχμές. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πόσα πράγματα θα μπορούσα να αγοράσω με εκείνα τα χρήματα χωρίς να με νοιάζει βέβαια ποιος τα είχε χάσει. Αυτό που τελικά κέρδισα ήταν να καταλήξω στο αστυνομικό τμήμα, παραδίδοντας τα χρήματα και αναζητώντας τον ιδιοκτήτη τους.
– Πρέπει να σε νοιάζει για το συνάνθρωπό σου… η φωνή του εκπροσώπου της νομιμότητας… κάποιος τα έχασε και τώρα τα έχει ανάγκη. Παρά τη μεγάλη μου στεναχώρια, πραγματικά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο σημαντικό ρόλο θα έπαιζε τελικά στη ζωή μου αυτή η εξέλιξη.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου κατά τη διάρκεια της βόλτας στην πόλη συναντώ οδηγούς να παρκάρουν σε ποδηλατοδρόμους, μηχανάκια σταθμευμένα σε πεζοδρόμους, αυτοκίνητα να κινούνται αντίθετα σε μονόδρομο, μέρη όπου συχνάζουν παιδιά να διασχίζονται και μάλιστα γρήγορα από ποδηλάτες, σκουπίδια εκτός κάδων πεταμένα ακόμη και σε πάρκα, ακαθαρσίες ζώων όχι από ένα συμπαθές τετράποδο αλλά από τον ασυνείδητο ιδιοκτήτη του που δεν φρόντισε να τα μαζέψει. Κινούμενος με το ποδήλατό μου, έχω γλιτώσει πολλές φορές από κάθε λογής ιπτάμενο αντικείμενο όπως ένα αναμμένο τσιγάρο, ένα κύπελλο του καφέ ή το χαρτί μιας φαγωμένης τυρόπιτας τα οποία ένας οδηγός πετάει από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου του στο δρόμο. Κι όλες αυτές τις φορές ένοιωσα ντροπή.
Ντροπή; Γιατί άραγε; Για μένα ή για εκείνους;
Ρωτάς ένα οδηγό που μόλις έχεις παρκάρει σε ένα ποδηλατόδρομο γιατί το κάνει αυτό και πέρα από το βλέμμα που σου ρίχνει νομίζοντας ότι μόλις αντίκρισε εξωγήινο παρατηρείς αλλαγή στο χρώμα του προσώπου του ενώ παράλληλα στολίζει όλο το γενεαλογικό σου δένδρο.
– Έλα σταμάτα, μη σε νοιάζει… η φωνή ενός περαστικού…
– Δεν μπορώ, δεν νιώθω καλά. Η φωνή της συνείδησης μέσα μου με κυνηγάει και μου λέει πιο είναι το σωστό.
Πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια και για μικρές αποστάσεις δε χρησιμοποιούσα κράνος στη μετακίνηση με τη μηχανή μου. Δε με ένοιαζε. Το άλλαξα μόλις έμαθα ότι αγαπημένο μου πρόσωπο θα έχανε τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο έξω ακριβώς από το σπίτι του.
Ίδιες σκηνές καθημερινά. Ίδια συμπεριφορά από ανθρώπους που ζούνε στη διπλανή μας πόρτα.
Δε με νοιάζει να αφήσω τα σκουπίδια μου όπου να ναι. Δε με νοιάζει να προκαλέσω ζημιές σε δημόσια περιουσία. Δε με νοιάζει να αφήσω απλήρωτο ένα προμηθευτή μου. Δε με νοιάζει αν αύριο θα πληρωθώ. Δε με νοιάζει αν αύριο θα έχω να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Δε με νοιάζει τι γίνεται έξω από το σπίτι μου. Δε με νοιάζει τι γίνεται στη γειτονιά μου. Δε με νοιάζει τι γίνεται στην πόλη μου. Δε με νοιάζει γενικώς για κανέναν και τίποτα…
Πρέπει επιτέλους να βάλουμε ένα τέρμα. Να επανεκκινήσουμε συμπεριφορά και νοοτροπία.
Τέρμα πια στη λογική του δε με νοιάζει!!!
Τέρμα πια στη λογική του δεν συμμετέχω!!!
Τέρμα πια στη λογική να τα παρατάω όλα!!!
Είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή να πάρουμε τα πράγματα και τη ζωή σοβαρά. Να γίνουμε πιο σκεπτόμενοι και περισσότερο υπεύθυνοι. Να κάνουμε την καθημερινότητά μας πιο ήρεμη, πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα. Ακόμη και να προσθέσουμε σ’ αυτή λίγη τρέλα. Γιατί η ζωή χρειάζεται και λίγη τρέλα.
Γιατί κάθε φορά ακούω μέσα μου τη φωνή της συνείδησής να με επαναφέρει στην τάξη.
Γιατί η κοινωνία χρειάζεται ενδιαφέρον και ενεργή συμμετοχή όλων μας σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει.
Γιατί εμένα με νοιάζει…
.