Ένας γεμάτος χρόνος με τον ιό στη ζωή μας, ένας γεμάτος χρόνος που θέλοντας και μη θα αλλάξει τους συσχετισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Τέθηκε υπό αίρεση ο υπαρκτός τρόπος ζωής και η απομάκρυνσή μας από ανθρωποκεντρικές δομές.
Ακούγεται τετριμμένο αλλά αυτή την περίοδο βρισκόμαστε στη χώρα μας στη πιο κρίσιμη στιγμή.
Η κυβέρνηση που η αλήθεια είναι ότι κλήθηκε να διαχειριστεί την μετά μνημονίων εποχή , αυτή την ώρα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει ένα χρέος περίπου στο 220% του ΑΕΠ προς το παρόν, ένα διαλυμένο παραγωγικό μοντέλο, πολλές όχι απλώς φτωχές αλλά χρεωκοπημένες μικρές επιχειρήσεις, αποπροσανατολισμένους οικογενειακούς προγραμματισμούς και νοικοκυριά στα όρια της φτωχοποίησης, και φυσικά τον ιό, τόσο βιολογικά όσο και διαχειριστικά και φυσικά σε κοινωνικό επίπεδο. Και εξ’ ορισμού έχει την ευθύνη.
Το κλίμα πλέον δεν είναι καλό αλλά νοσηρό και φαίνεται ξεκάθαρα ότι η περίοδος της πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης διανύει τις τελευταίες στιγμές και όχι αδικαιολόγητα.
Πολύ γρήγορα σε όλες τις χώρες υιοθετήθηκαν μοντέλα γρήγορων αποφάσεων έκτακτων αναγκών, πολλές φορές παρακάμπτοντας ισχύουσες νομοθεσίες ,με περιορισμούς ελευθεριών και αναστολές δραστηριοτήτων στα όρια των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων. Θεωρητικά αυτό ήταν για την αρχή, τείνει όμως να γίνει καθεστώς.
Σε επίπεδο κοινωνίας υπάρχει διάχυτη κόπωση η οποία προέρχεται τόσο από την αδυναμία να τεθεί υπό έλεγχο η πανδημία όσο και από τις κακές διαχειριστικές αποφάσεις της κυβέρνησης και από τις προσδοκίες που δημιούργησε σε σχέση με τον γρήγορο εμβολιασμό.
Οι πολίτες πλέον βιώνουν ένα θολό πλαίσιο κανόνων, που διέπεται από ένα συνεχές “άνοιξε- κλείσε”, από απαγορεύεται –δεν απαγορεύεται, έχει πρόστιμο- δεν έχει πρόστιμο, πάμε σχολείο-δεν πάμε σχολείο, κάνουμε επίταξη-δεν κάνουμε επίταξη, αναστέλλουμε δραστηριότητες –δεν αναστέλλουμε δραστηριότητες , πληρώνουμε φόρους –δεν πληρώνουμε φόρου, περπατάμε – δεν περπατάμε, μηνύματα και κόντρα μηνύματα .
Και μέσα σε όλα αυτά, η απάντηση του κράτους είναι η απρόκλητη επίθεση αστυνομικών σε πολίτες που στη συνείδηση του κόσμου είναι το μακρύ χέρι της κρατικής εξουσίας και ο ανεπαρκής υπουργός Γεωργιάδης που από τη μια ζητάει τα κλειδιά των κλειστών επιχειρήσεων για να τα λειτουργήσει αυτός και από την άλλη προαναγγέλλει το άνοιγμα της αγοράς την ίδια στιγμή που ανακοινώνονταν 3500 νέες λοιμώξεις. Ασύλληπτη λογική και πρωτοφανής αποτυχία επικοινωνιακής τακτικής.
Είναι λογικό λοιπόν να υπάρχει έξαρση και έκρηξη που οδήγησε βέβαια και στην κατάπτυστη επίθεση ενάντια στον αστυνομικό στην εύλογη διαμαρτυρία της Νέας Σμύρνης. Η χαρά των μπαχαλάκηδων και των άνανδρων. Και ξανά πάλι διαγγέλματα από το πρωθυπουργό που πλέον είναι πιο συχνά και από πρωινό καφέ που δεν πείθουν πια κανένα. Αντιδράσεις πλέον θα υπάρχουν. Είπαμε ότι πλέον δεν υπάρχει πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση χάνει το παιχνίδι , αλλά όμως και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζουν από αυτή τη φθορά, γιατί απλά η ίδια η κοινωνία μπουχτίζει και δεν χαρίζεται εύκολα σε κανένα. Φεύγει ο φόβος και έρχεται η έξαρση και η κοινωνική έκρηξη.
Ο Μητσοτάκης θα πάει σε εκλογές όταν θα κατορθώσει να εμβολιάσει ικανό μέρος του πληθυσμού. Αυτό θα είναι το αφήγημά του. Λάθος.Το μεγάλο θέμα θα είναι η οικονομία και η κοινωνική ισορροπία. Αυτό είναι το διακύβευμα.
Η κατάσταση δεν θα αλλάξει κατά πολύ τα επόμενα χρόνια , όλα θα γυρίζουν γύρω από τον ιό, επιστροφή στον τρόπο ζωής που γνωρίζαμε ως φυσιολογικό δεν θα υπάρξει .
Οι πολίτες έχουν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης και δεν πετάνε πλέον χαρταετό.