Του Κων/νου Β. Παυλάκου,
π. Σχολικού Συμβούλου Φιλολόγων
«Ον οι θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος», δηλ.αυτόν που οι θεοί τον αγαπούν πεθαίνει νέος. [Μένανδρος, Αθηναίος κωμικός ποιητής, 4ος αι. π.Χ.]
Η αθανασία του δημιουργού πληρώνεται με το ήπαρ του Προμηθέα και με τους άθλους του Ηρακλή.
Ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ του (Εκδ. Βιβλιογονία, 1999) σελ. 85 γράφει: «Στο υπόγειο του Ντοστογιέφσκι ο προσεκτικός αναγνώστης βρίσκει μία φράση από τον κεντρώνει, όπως κεντρώνει ο σκορπιός ανύποπτο παιδί. Μετά τα σράντα τους χρόνια, γράφει, μόνο ηλίθιοι και οι απατεώνες μπορούν να ζουν ακόμη. Ανέτρεξα στο εν λόγω έργο του Ντοστογιέφσκι «Το Υπόγειο», Ελληνική Μετάφραση, Εκδόσεις «Σ. ΔΑΡΕΜΑ» και στη σελ. 11 διαβάζω: «Είμαι σαράντα χρονών τώρα, και σαράντα χρόνια είναι όλη η ζωή. Να ζήσει κανείς περισσότερο είναι άσεμνο, εξευτελιστικό, ανήθικο. Ποιός θα μπορούσε να ζήσει παραπάνω από σαράντα χρόνια; απαντήσατε ειλικρινά, τίμια! θα σας το πω εγώ: οι ηλίθιοι ή οι αχρείοι!
Α) ΈΖΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΑΝ έρημοι ανέστιοι, ανυμέναιοι (χωρίς γαμήλιο άσμα, άγαμοι), ολιγόκοσμοι, άπαιδοι και μοναχικοί : 1) Ο Σολωμός (1798-1857), 2) Ο Παπαδιαμάντης (1851-1911), 3) Ο Καβάφης (1863-1933), 4) Ο Ηράκλειτος (544-484 π.Χ.), 5) ο Πλάτων (427-347 π.Χ), 6) Ο Νίτσε (1844-1900).
Β) ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΝΩΡΙΣ
(Η ευαισθησία σκοτώνει νωρίς τους αγνούς και τους έξυπνους)
1)Κάτουλλος (1ος αι. π.Χ) πέθανε 30 χρονών 2) Τίβουλλος (55-19 π.Χ.) στα 36, 3) Προπέρτιος (47-16 π.Χ.) στα 31, 4) Τζον Κητς (1795-1821) στα 26, 5) Μαγιακόβσκι (1893-1930) στα 37, 6) Γιεσένιν (1895-1925) στα 30, 7) Ρεμπώ (1854-1897) στα 43, 8)Σέλλευ (1792-1822) στα 30, 9) Μπάυρον (1788-1824) στα 36, 10) Σούμπερτ (Αυστριακός συνθέτης κλασσικής μουσικής, (1597-1828) στα 31, 11) Κλάιστ, Γερμανός ποιητής (1777-1811) στα 34, 12) Πούσκιν (Ρώσος ποιητής, ύμνησε και την Ελληνική Επανάσταση του 1821), 1799-1837, στα 38, 13) Μότσαρτ (1756-1791) στα 35, 14) Κ. Κρυστάλλης (1868-1894) στα 26, 15) Ιωάννης Συκουτρής, κλασσικός φιλόλογος (1901-1937) στα 36 του.
Γ) ΠΕΘΑΝΑΝ όχι βέβαια νέοι αλλά ωστόσο θαλεροί
1) Ηράκλειτος (544-484 π.Χ.), 2) Αισχύλος (525-456 π.Χ) 3) Βιργίλιος (70-19 π.Χ) 4) Αριστοτέλης (384-322 π.Χ), 5) Τσέχωφ (1860-1904), 6) Σίλλερ (1759-1805), 7) Οράτιος (65-8 π.Χ), 8) Οβίδιος (43-17 π.Χ), 9) Κίρκεγκωρ, Δανός φιλόσοφος (1813-1855), 10) Σαίξπηρ (1589-1613), 11) Ντοστογιέφσκι (1821-1881), 12) Μπετόβεν (1770-1827), 13) Δάντης (1265-1321), 14) Μαβίλης (1860-1912), 15) Σολωμός (1798-1857), Παπαδιαμάντης (1851- 1911), 17) Δημήτρης Λιαντίνης (1942-1998), κλασικός φιλόλογος.
Σημείωση: Κανένας τους δεν πέρασε τα 60
Δ) Στους παραπάνω λογάριασε και τον άλλο θάνατο, τον ζωντανό της τρέλας: 1) Βαν Γκόγκ (1853-1890) Ολλανδός ζωγράφος, 2) Χαίλντεριν (1770-1843) Γερμανός λυρικός ποιητής, 3) Νίτσε (1854-1900), 4) Μιχαήλ Μητσάκης (1868-1916), γνωστός από το έργο του «Το Φίλημα», που αναφέρεται στην απότιση τιμής από τον Ιμπραήμ στο πρόσωπο του ηρωικώς αγωνισαμένου και πεσόντος στη μάχη στο Μανιάκι (Μάιος 1825) Παπαφλέσσα
Κλείνω με το τραγούδι:
Με γέλασανε τα πουλιά
[Της Θράκης, τραγουδά ο Χρόνης Αηδονίδης]
Με γέλασανε τα πουλιά,
της Άνοιξης τ’ αηδόνια,
με γέλασαν και μου `πανε,
ποτέ δε θα πεθάνω.
Κι έφκιασα το σπιτάκι μου
ψηλότερο από τ’ άλλα,
μ εφτά οχτώ πατώματα,
μ’ εξήντα παραθύρια.
Στα παραθύρια στέκομαι,
τους κάμπους αγναντεύω.
Βλέπω τους κάμπους πράσινους
και τα βουνά γαλάζια.
Βλέπω το Χάρο που ’ρχεται
παν στ’ άλογο καβάλα
Μαύρος είναι, μαύρα φορεί
μαύρο και τ’ άλογό του,
μαύρο και το σπαθάκι του
που παίρνει τις ψυχούλες.
Αφ’ σε με, Χάρε, να χαρώ
κάνα δυο τρείς ημέρες.
Τη μια να φάω και να πιώ,
την άλλ’ να τραγουδήσω,
την Τρίτη τη φαρμακερή
θα έρθω μοναχός μου.