Ας κάνω μία εισαγωγή για τον εαυτό μου. Είμαι ένα γρανάζι. Το εξάρτημα μιας μηχανής, ενός εργαλείου. Με τον όρο εργαλείο εννοείται μία συσκευή που παρέχει φυσική ή νοητική(!) υποστήριξη στην εκπλήρωση ενός έργου. Σίγουρα δεν είμαι τόσο βαρετή προσωπικότητα όσο υποδεικνύει ο ορισμός, αλλά αυτό είμαι.
Ποια είναι η δουλειά μου; Να υποστηρίζω λειτουργώντας περιοδικά το σύστημα στο οποίο ανήκω. Καταλαβαίνει κάποιος εδώ ότι υπάρχουν και άλλα αμέτρητα γρανάζια σαν και μένα. Το καθένα κάνει τις δικές του κινήσεις, αλλά πάντα πρέπει να είναι ομόσημες με την κεντρική κίνηση της μηχανής. Αν κάνει μία αντίθετη κίνηση, που δυσχεραίνει τη λειτουργία της μηχανής τότε θεωρείται χαλασμένο και αφαιρείται. Να κάνουμε κάποιες αντιστοιχίσεις λοιπόν.
Μηχανή = Κοινωνία, Γρανάζι = Άνθρωπος. Και η κίνηση της μηχανής….
Σπρίντ σε ανηφορικό δρόμο με κλίση ενενήντα μοιρών και στόχο την έλευση της “πραγμάτωσης”(Έτσι όπως την ορίζει κάθε φορά το σύγχρονο κοινωνικό σύνολο).Τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι η επιστήμη, ο πολιτισμός και ένα αναφαίρετο συστατικό της σύγχρονης ανθρώπινης προσωπικότητας: ο ανταγωνισμός. Σύμφωνα με τις ταγές της σύγχρονης κοινωνίας αν δεν μπορείς να αντέξεις τον ανθρωποφάγο ανταγωνισμό δεν μπορείς να “επιβιώσεις”. Εδώ προκύπτει το πρώτο χαρακτηριστικό ενός χαλασμένου γραναζιού.
Έτσι λοιπόν το σωστό γρανάζι είναι και πρέπει να είναι ανταγωνιστικό. Τι άλλο είναι; Πειθήνιο. Τα πρέπει του σαθρού οικοδομήματος που ονομάζεται κοινωνία πρέπει να αποτελούν πεποιθήσεις του γραναζιού μας. Αν δεν τα πιστέψει, δεν θα υπακούσει στις κινήσεις που ορίζει η κεντρική μηχανή και δεν θα συνεισφέρει τα μέγιστα στην προσπάθεια της κοινωνίας μας να γίνει υπερφυσική-ή επιτρέψτε μου να πω, αφύσικη. Άρα αν δεν είσαι πειθήνιο όργανο δεν προτιμάσαι από τον κατασκευαστή να στελεχώσεις την ομάδα γραναζιών, αυτή την “επίλεκτη” ομάδα, που θα ανεβάσει επίπεδο την κοινωνία και κατ΄επέκταση το ανθρώπινο είδος. Δεύτερο χαρακτηριστικό ενός χαλασμένου εξαρτήματος..
Καθώς προχωράμε στην ανάλυση των οδοντοτών – αργόστροφων- τροχών της μηχανής μας συναντάμε και μία άλλη σύγχρονη “αξία”- δεν γράφεται στα βιβλία και κατακεραυνώνεται στα πλαστικά σχολεία μας, αλλά υμνοποιείται στους δρόμους ,στα “επαγγελματικά” περιβάλλοντα και στις υπερπαραγωγές του
Ηollywood- η αναλγησία. Το γρανάζι δεν είναι από τη φύση του ανάλγητο .Φορτίζεται με εκατοντάδες δυνάμεις και μπορεί να υποστεί βλάβη ανά πάσα στιγμή. Στη δικιά μας τώρα αντιστοιχία τα εξαρτήματα της μηχανής ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν ανάλγητα. Μια παραμικρή ευαισθησία μπορεί να τα καταστήσει μαλθακά στην γενική εικόνα του συστήματος και τα πετά στον κάδο ανακύκλωσης(στην εφεδρεία ένα πράγμα).Η συμπόνοια, ο πλησίον, η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός-ειδικά αυτός ο τελευταίος διάολος-δεν μπορούν να αποτελούν δοκίδες του γραναζιού. Είναι γελοίες, διδάσκονται μόνο στα θρησκευτικά και συζητώνται σε ψευτοφιλοσοφικές συζητήσεις των γραναζιών, σε στιγμές δήθεν αμφισβήτησης του συστήματος .Αποτελούν εχθρούς της παντοδύναμης, άριας μηχανής και εξοβελίζονται μαζί με όσους τις ασπάζονται-και στην περίπτωσή μας όσους τις φέρουν πάνω στον τροχό τους.
Φτάνουμε στο τέλος και έχουμε ένα εξάρτημα ανταγωνιστικό, υπάκουο και ανάλγητο, ιδανικό για την κυριαρχία των αρχιτεκτόνων του συστήματος-μηχανής.
Αλλά έχουμε παραλείψει το σημαντικότερο, κατ’εμέ, στοιχείο του γραναζιού.Αυτό που η κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες “πάλεψε” αρκετά για να του το χαρίσει.
ΤΗ ΣΤΕΙΡΑ ΣΚΕΨΗ. Μπορεί ο μηχανοποιημένος άνθρωπος να σκέφτεται άρτια “επιστημονικά”, οικονομικά και τεχνοκρατικά αλλά δεν μπορεί να δομήσει τρόπους δράσης, να σχεδιάσει. Αυτό είναι έργο των προγραμματιστών της μηχανής. Η πρωτοβουλία φέρει αταξία και τα όνειρα φέρνουν ιδεαλισμό. Ποιος είπε ότι αυτά χρειάζονται σήμερα;H αγνή δημιουργικότητα και οι παρθενικές δημιουργίες μάλιστα για να κοινοποιηθούν και να αγγίξουν τα αισθητήρια όργανα των γραναζιών θα πρέπει πρώτα να ελεγχθούν από το σύστημα. Αν δεν εγκριθούν θάβονται στο πνευματικό νεκροταφείο μαζί με την μουμιοποιημένη ανθρώπινη φύση.
Σαν μούμια επιβιώνει το γρανάζι μας νοητικά σήμερα. Επιφανειακά μπορεί να γυαλίζει αφού “λαδώνεται” επαρκώς, αλλά εσωτερικά και όχι σε μεγάλο βάθος τείνει να μετατραπεί-αν δεν έχει ήδη μετατραπεί-σε αυτό που θα ονομάζαμε homo homini lupus.Ναι “ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκο”. Δίχως αξίες, αρετές, συναισθήματα και οράματα. Αλλά τι να τα κάνει τα οράματα, γρανάζι είναι δεν είναι άνθρωπος…
Ένα χαλασμένο γρανάζι
Κωνσταντίνος Αλέξανδρος Νούλας
Φοιτητής Ιατρικής ΑΠΘ
.