Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Μιχαλάκη στα Τρίκαλα; Πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς τον άνθρωπο μας;
Αυτός ήταν που έτρεχε παντού, αυτός μας γλύτωνε από τα χιόνια και τις φωτιές, αυτός από τις πλημμύρες και τις καταστροφές, αυτός τα πάντα όλα…Μα κυρίως ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο φίλος, ο αδελφός, το αποκούμπι κάθε ταπεινού και καταφρονεμένου πολίτη.
Θα μαζέψουμε σιγά σιγά τα κομμάτια μας και θα μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτόν για τα επόμενα χρόνια, με την ελπίδα γρήγορα να ξαναγυρίσει στα πράγματα…
Μέχρι και οι παπάδες προσεύχονται να τον έχει ο θεός καλά και να επιστρέψει γρήγορα….Ρε τι πάθαμε στα καλά καθούμενα!