…ούτε με τριαντάφυλλο…
Αποσιωπημένη μα συνάμα και η πιο διαδεδομένη μορφή βίας…η βία κατά των γυναικών που απορρέει κυρίως απ’την εξουσιαστική ανάγκη και την επιβολή ελέγχου των ανδρών καθώς έτσι αισθάνονται ότι μπορούν να κυριαρχήσουν πάνω της…Βία!…μέσον του αδυνάτου!
Στις 25 Νοεμβρίου του 1960, τρεις απ’τις τέσσερις αδελφές Μιραμπάλ δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του δικτάτορα Τρουχίγιο στον Άγιο Δομίνικο.Από το 1981,αυτή η ημερομηνία καθιερώθηκε από οργανώσεις για την ισότητα, την κακοποίηση και τη βία κατά των γυναικών ως φόρο τιμής στις αδελφές,ενώ το 1999 ανακηρύχθηκε απ’τη γενική συνέλευση του Ο.Η.Ε ως Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.25η Νοεμβρίου…μια ακόμη ημέρα του «σύγχρονου»πολιτισμού μας,με ένα ακόμη μελανό και αποσαθρωμένο σημείο του…Ένα σημείο που δεν κάνει διακρίσεις κοινωνικού,πολιτικού,οικονομικού, μορφωτικού και φυλετικού χαρακτήρα αλλά είναι οικουμενικό πρόβλημα. «Αναπνέει» παντού…Στην οικογένεια,στην εργασία,στις φυλακές,στο δρόμο,παντού…Σε κάθε χώρα,σε κάθε γωνιά του πλανήτη…
Δραματική λοιπόν και τραγική φιγούρα,θύμα της φτώχειας,της άγνοιας,της παράνοιας,της έλλειψης παιδείας και των βαθιά ριζωμένων οπισθοδρομικών αντιλήψεων,της πατριαρχικής κοινωνίας,ιδίως στην Ελλάδα,που τη θέτει σε υποδεέστερη θέση,θέση που κατοχυρώνεται και απ’τις παραδόσεις,τα ήθη και τα έθιμα,η ΓΥΝΑΙΚΑ…
Μία στις τρεις γυναίκες που φθάνει στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας,μία στις δύο δολοφονημένες γυναίκες κάθε χρόνο σκοτώνεται απ’ τον νυν ή τον πρώην σύντροφό της,σύμφωνα με στατιστικές του Ευρωβαρόμετρου που σοκάρουν!Έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου χαρακτηρίζει τη βία κατά των γυναικών ο Επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης Νιλς Μούιζνιεκ, επισημαίνοντας ότι κάθε χρόνο 3.500 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας στις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε. Η Βία όμως εκτός από σωματική μπορεί να είναι και λεκτική,ψυχολογική,σεξουαλική με καταστροφικές συνέπειες και κοινό παρανομαστή:τη συντριβή του Εγώ,την αλλοίωση της προσωπικότητας της γυναίκας,τον«πνιγμό»των δυνάμεών της,κυρίως των ψυχικών,ώστε να βρει τη δύναμη και ν’αντιταχθεί στο «ναυάγιο»της ζωής της και να παλέψει για τη σωτηρία της…Αντιθέτως,όχι μόνο αυτό δεν κάνει αλλά επιρρίπτει και ευθύνες στον εαυτό της πιστεύοντας ότι πρέπει ν’αποκαταστήσει τη σχέση της με τον σύντροφό της και να διατηρήσει της συνοχή της οικογενείας της με κάθε τρόπο!Αυταπάτες και φρούδες ελπίδες!
Το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών δεν είναι ατομικό.Είναι ένα πρόβλημα κοινωνικό και πολιτικό που αντικατοπτρίζει το επίπεδο πολιτισμού και παιδείας της κοινωνίας μας,των θεσμών και του κράτους…Κράτους(!)…ποιου κράτους;Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα βιώνουμε το κράτος του ΜΕΣΑΙΩΝΑ από πολλαπλές γωνίες και με πολύπλευρες επεκτάσεις καθώς επικρατεί η έλλειψη αποτελεσματικών νομικών,κοινωνικών και οικονομικών μέσων για την προστασία των θυμάτων.Παρα ταύτα,οι γυναίκες πρέπει να προβαίνουν σε καταγγελίες των πράξεων βίας ενώπιον των αρχών.Το οφείλουν τόσο στον εαυτό τους,όσο και στα παιδιά τους.Δεν έχει κανείς δικαίωμα να στερεί από κανένα τη ΖΩΗ, όχι μόνο βιολογικά αλλά και ψυχικά και συναισθηματικά…Η σιωπή πρέπει να «σπάσει»για να γεννηθεί ξανά η ελπίδα… Διαμάντι της κοινωνίας.πηγή αγάπης,σύμβολο μοναδικό…η γυναίκα…που όχι ο πόνος αλλά μόνο η Ποίηση της αξίζει,σαν αυτή του Σολωμού:
…………………………………………
-Σ αγαπώ με το πάθος που δεν ξέρει
παρά εσένα ουρανό κ εσένανε άδη
με το πάθος τυφλό του σφιχτοχέρη.
-Σ αγαπώ με τον ήλιο, με το αστέρι
που ολογλυκαίνει το πικρό αχνό βράδι…
………………………………………….
Κατερίνα Κεχαγιά
Φιλόλογος
Φροντιστήρια Μ.Ε «ΠΥΡΣΟΣ»
1ο Κολοκοτρώνη 29 Τρίκαλα
2ο Βαλτινό Τρικάλων