Πριν καλά καλά προκηρυχτούν οι εκλογές, όλα τα κόμματα άνοιξαν τα χαρτιά τους. Όλα τα δεδομένα που πρέπει να σταθμίσει ο λαός είναι πλέον πάνω στο τραπέζι. Κι αυτό μεγαλώνει τις ευθύνες του μπροστά στην κάλπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε. Είναι κόμμα της αστικής τάξης, με αναβαθμισμένο ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Πολιτική του είναι το μνημόνιο 3, που ψήφισε μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα, το οποίο περιλαμβάνει τα άλλα δύο. Αν αποτελέσει τον κορμό της επόμενης κυβέρνησης θα προωθήσει όσα αντιλαϊκά συμφώνησε με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και άλλα τόσα που κρύβονται στα «ψιλά γράμματα» του τρίτου μνημονίου.
Η ΝΔ διεκδικεί προεκλογικά το παράσημο της πλέον σίγουρης δύναμης στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για αναξιοπιστία, που βάζει σε κίνδυνο την εφαρμογή του μνημονίου και στη βάση αυτή διεκδικεί να αποτελέσει τον κορμό της επόμενης κυβέρνησης.
Το Ποτάμι διαφημίζεται ως το «10 το καλό» σε οποιαδήποτε συγκυβέρνηση σχηματιστεί μετεκλογικά. Ψήφισε το μνημόνιο και στηρίζει αναφανδόν την εφαρμογή του, για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό και να δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη.
Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει επίσης διαθέσιμο να συνδράμει το έργο μιας μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης, που θα εφαρμόσει τις αντιλαϊκές προβλέψεις του μνημονίου.
Η φασιστική Χρυσή Αυγή τρέχει να το εφαρμόσει πριν καν ψηφιστούν οι αντίστοιχοι νόμοι. Στήνει δουλεμπορικά γραφεία για να βρίσκουν εφοπλιστές και εργολάβοι φτηνότερα εργατικά χέρια, επιτίθεται στο κίνημα πριν ακόμα γίνουν νόμος οι νέοι περιορισμοί στη συνδικαλιστική δράση, συμπαρατάσσεται με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στο όραμα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με προτεραιότητα όμως στην πριμοδότηση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, συγκεκριμένων μάλιστα κλάδων.
Μέσα σ’ όλους αυτούς υπάρχει και η «Λαϊκή Ενότητα», ο ΣΥΡΙΖΑ 2 του Λαφαζάνη και άλλων υπουργών της απελθούσας κυβέρνησης. Σαν να κατέβηκαν από τον ουρανό, σαν να μην μοιράζονται εφτά μήνες τώρα τη συλλογική ευθύνη μιας συγκυβέρνησης που ψήφισε μνημόνια, σαν να μην είχαν ρόλο και λόγο στην εξαπάτηση του λαού και στην καλλιέργεια κλίματος ανοχής και αναμονής απέναντι στην πολιτική της, εμφανίζονται τώρα σαν «λευκά περιστέρια» να ζητάνε την «αντιμνημονιακή» ψήφο του λαού.
Σερβίρουν ξαναζεσταμένες τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και το 2015 και μοιράζουν ακάλυπτες επιταγές στο λαό, υποσχόμενοι να υπηρετήσουν το συμφέρον του με σκληρή διαπραγμάτευση στην ΕΕ και, αν χρειαστεί, με έξοδο της χώρας από το ευρώ.Επαναφέρουν το δίλημμα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» αυτοί που στήριξαν ενεργητικά ή με τη σιωπή τους τα πρόδρομα κείμενα του μνημονίου, όπως ήταν η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη, η κοινή δήλωση Τσίπρα – Γιούνκερ τον περασμένο Μάη.
Αυτοί που στήριξαν τη «μαχητική» διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς», στη βάση του σχεδίου των 47+8 σελίδων που κατέθεσε η κυβέρνηση και το οποίο αποτελεί τον πυρήνα του 3ου μνημονίου. Αυτοί που υπέγραψαν την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για το στράγγισμα των Ταμείων από τα διαθέσιμά τους σε ρευστό, τα οποία σήμερα δεν έχουν να πληρώσουν ούτε αυτές τις πενιχρές συντάξεις. Αυτοί που άκουγαν τον αρμόδιο υπουργό να εξαγγέλλει νέες βάσεις και διευκολύνσεις για τους ιμπεριαλιστές, και έκαναν «μόκο» όταν σε μικρή απόσταση από τη χώρα μας ρέει ποτάμι το αίμα των αθώων, με την οσμή του να φτάνει ως εδώ, ποτισμένη στα ρούχα των προσφύγων.
Να πώς διαμορφώνεται το μέτωπο που θα βρει απέναντί του ο λαός την επομένη των εκλογών, ανεξάρτητα από το ποιος ή ποιοι θα είναι στην κυβέρνηση και ποια από τα αστικά κόμματα θα επωμιστούν το ρόλο της «κριτικής» αντιπολίτευσης.
Κοινός τους στόχος είναι η καπιταλιστική ανάκαμψη και πίσω από εκεί θέλουν στοιχισμένο το λαό. Αλλά επειδή η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας προϋποθέτει τη χρεοκοπία του λαού, με μέτρα όπως αυτά που περιγράφουν τα μνημόνια, θέλουν το κίνημα τσακισμένο, ή παράλυτο από τις αυταπάτες, υποταγμένο στη γραμμή που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Επομένως, σωτηρία για το λαό χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, τη στρατηγική και τα κόμματά του, δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν υπάρχει άλλη δύναμη που να μπορεί να οργανώσει, να πρωτοστατήσει σ’ αυτόν τον αγώνα, εκτός από το ΚΚΕ, που δείχνει την ελπίδα και τη διέξοδο στο δρόμο της ανατροπής, της ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.
Μέσα από αυτό το δρόμο, με ισχυρό ΚΚΕ παντού, μπορεί σήμερα ο λαός να αποκρούσει και να καθυστερήσει μέτρα, να μπλοκάρει την εφαρμογή ανατροπών που περιέχονται στα μνημόνια. Παλεύοντας μέσα από αυτό το δρόμο μπορεί να αποσπάσει μέτρα ανακούφισης των πιο τσακισμένων από την κρίση και την αντιλαϊκή διαχείριση. Μέσα από αυτό το δρόμο θα πείθεται ολοένα και περισσότερο για την ανάγκη, αλλά και τη δύναμη που έχει να απαλλαγεί από την εξουσία του κεφαλαίου. Να συγκροτήσει τη δική του εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.
ΚΑΠΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΜΕΛΟΣ Τ.Ε.ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ
.