Ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα που κάποτε θέλησε να εκφράσει την ελπίδα μιας ολόκληρης κοινωνίας για ένα άλλο αύριο, βρίσκεται πλέον σε τέλμα. Μετά από διαδοχικές εκλογικές ήττες, εσωτερικές διασπάσεις και απόλυτη αδυναμία αντίληψης της νέας κοινωνικής πραγματικότητας, έχει οδηγηθεί σε μια άνευ προηγουμένου κρίση ταυτότητας, κρίση υπαρξιακή.
Η βίαιη πραξικοπηματική αποπομπή του Στεφάνου Κασσελάκη από την ηγεσία του κόμματος, αποκάλυψε το βαθύ χάσμα ανάμεσα στο «παλιό» και στο «νέο». Αντί να σεβαστούν την απρόσμενα μαζική επιθυμία της βάσης του κόμματος, αντί να επενδύσουν στη δυναμική ενός νέου δυναμικού και άφθαρτου ηγέτη, οι δυνάμεις της κομματικής νομενκλατούρας επέλεξαν την αναδίπλωση στο παρελθόν.
Και εκεί σαν φάντασμα από το χθες, επανέρχεται ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ηγέτης που απέτυχε να κάνει πράξη την εντολή που πήρε από τους Έλληνες πολίτες το 2015, που ταυτίστηκε με τις διαψευσμένες προσδοκίες, τα μνημόνια και τη φθορά της εξουσίας. Σαν η συντριβή του 2023 να μη του δίδαξε τίποτα, επιχειρεί την πολιτική «νεκρανάσταση» τολμώ να πω, προσπαθώντας να ανακτήσει την πολιτική αίγλης που μόνος του έχασε και μάλλον ανεπιστρεπτί .
Όμως η ιστορία δύσκολα επαναλαμβάνεται και σίγουρα όχι ως λύτρωση, γιατί την ίδια στιγμή που το παλιό αναπαράγει τον εαυτό του, το νέο παρά τον προσωρινό βίαιο αποκλεισμό του παραμένει ζωντανό, παρόν και ανυπότακτο.
Αυτό το νέο, αυτή η ελπίδα για το αύριο είναι ο Στέφανος Κασσελάκης.
Ο Αλέξης Τσίπρας – θέλουμε δεν θέλουμε- συμβολίζει για εκατομμύρια Έλληνες την ελπίδα που διαψεύστηκε. Το «πρώτη φορά αριστερά» κατέληξε στα Capital controls, στα μνημόνια, τους συμβιβασμούς . Μπορεί να έφερε τη συμφωνία των Πρεσπών και κάποιες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, αλλά είναι πια ταυτισμένος με την πολιτική φθορά, την ήττα του 2019 και την εκλογική κατάρρευση του 2023.
Ο Στέφανος Κασσελάκης αντίθετα ξεκινά χωρίς βάρη. Δεν χρωστά σε κανένα μηχανισμό, δεν έχει υπογράψει μέτρα λιτότητας, δεν έχει κουρασμένος ψηφοφόρους πίσω του. Το πλεονέκτημα του «νέου προσώπου» είναι πραγματικό και καθαρό.
Ο Τσίπρας υπήρξε παιδί του κομματικού συστήματος, αυτό που ο κόσμος αποκαλεί κομματικό σωλήνα. Ο Κασσελάκης είναι γέννημα θρέμμα του πραγματικού κόσμου. Μαθητής φεύγει για την Αμερική σπουδάζει με υποτροφία στο Wharton, μπήκε στην Goldman Sachs , δούλεψε στη ναυτιλία, έστησε δικές του επιχειρήσεις.
Είναι αυτό που κάθε νέος Έλληνας ονειρεύεται να γίνει αυτοδημιούργητος, ανεξάρτητος με διεθνείς παραστάσεις. Στη χώρα της οικογενειοκρατίας και της αναξιοκρατίας αυτό είναι πολιτικό κεφάλαιο.
Ο Κασσελάκης έφερε στο προσκήνιο τη ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτική χωρίς φόβο, χωρίς αμφισημίες, χωρίς «ναι μεν αλλά». Ο Τσίπρας μπορεί να προώθησε κάποιες θεσμικές αλλαγές, αλλά ποτέ δεν τόλμησε κάτι περισσότερο, φοβούμενος ίσως της αντιδράσεις των συνεργατών του πάνω από το τριακόσια μέτρα υψόμετρο …
Ο Κασσελάκης λέει ξεκάθαρα «Είμαι αυτός που είμαι και αυτό είναι πολιτική πράξη». Αυτό συνδέει την αριστερά με την Ευρώπη και τον κόσμο του 21ου αιώνα και όχι με τα ταμπού και τις «ντροπές» της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Πόσοι πολιτικοί στην Ελλάδα της αριστεράς και μη, ξέρουν πραγματικά τι σημαίνει επένδυση, αγορά, ναυτιλία, διεθνής οικονομική διαπραγμάτευση; Ο Τσίπρας δεν έχει τέτοιο υπόβαθρο. Οι γνώσεις του περιορίζονται στην πολιτική διαπραγμάτευση, όχι στην πραγματική οικονομία.
Ο Κασσελάκης είναι σπάνια περίπτωση: αριστερός πολιτικός που καταλαβαίνει την αγορά από μέσα χωρίς να γίνεται υπηρέτης της. Αυτο το στοιχείο μπορεί να τον κάνει να προσελκύσει επενδυτές, να χτίσει νέες παραγωγικές δομές χωρίς να θυσιάσει το κοινωνικό πρόσημο.
Ο Τσίπρας δεν κατάφερε να προσεγγίσει τη νέα γενιά μέσα από τη γλώσσα της, δεν κατάφερε να χτίσει ισχυρό προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο Κασσελάκης το πέτυχε αμέσως. Οι νέοι δεν τον βλέπουν σαν ένα ακόμη πολιτικό, αλλά ως ένα από αυτούς. Το TikTok, το instagram οι προσωπικές ιστορίες που μοιράζεται, λειτουργούν όχι σαν επικοινωνιακή στρατηγική αλλά σαν φυσική προέκταση του εαυτού του.
Αυτή η άμεση σχέση με τη νέα γενιά είναι ανεκτίμητη σε μια εποχή που οι νέοι 18-30 γύρισαν την πλάτη στην πολιτική.
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πιθανώς ο μόνος που μπορεί να συνθέσει μια νέα πολιτική πρόταση που δεν εγκλωβίζεται σε παλιά σχήματα «δεξιάς-αριστεράς» αλλά κοιτάει μπροστά:
-Οικονομική αποτελεσματικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.
– Ατομικά δικαιώματα και εθνική αυτοπεποίθηση
-Επενδύσεις και προστασία εργαζομένων
Ή Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλον ένα πολιτικό του 80 ή του 90. Χρειάζεται κάποιον που να μιλά τη γλώσσα του 2030.
Θα πουν κάποιοι καλόπιστα η και όχι, το πρόσωπο του Κασσελάκη συνδέεται από κάποιο ρίσκο: έλλειψη πολιτικής εμπειρίας, απουσία κοινοβουλευτικής τριβής, ίσως ακόμη και κάποια ασάφεια σε θέσεις -όπως κάποιοι τον κατηγορούν. Όμως κάθε μεγάλη αλλαγή εμπεριέχει ρίσκο και σε μια κοινωνία που κουράστηκε που ματώνει από τα ίδια και τα ίδια, το ρίσκο της ανανέωσης είναι λιγότερο επικίνδυνο από τη βεβαιότητα της φθορά .
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι το μόνο πολιτικό πρόσωπο στην Ελλάδα σήμερα που μπορεί να ενώσει:
- Την αγορά με την κοινωνία
- Το νέο με την εμπειρία ζωής
.Την διεθνή εξωστρέφεια με την εθνική αυτοπεποίθηση
- Την διαφορετικότητα με τον πατριωτισμό
- Το «εγώ μπορώ» με το «εμείς αξίζουμε»
Ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε να φέρει την πρώτη μεγάλη τομή το 2015 αλλά έμεινε εκεί.
Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να φέρει την επόμενη τομή που η Ελλάδα πραγματικά χρειάζεται.
Ο Κώστας Παπανώτας είναι μέλος της Περιφερειακής Οργάνωσης Θεσσαλίας του Κινήματος Δημοκρατίας